Κοινή ανακοίνωση Τομέων Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Μεταναστευτικής Πολιτικής του Κινήματος Αλλαγής με αφορμή την κυβερνητική απόφαση για τον χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως ασφαλής τρίτη χώρα.

Η απόφαση της Κυβέρνησης να θεωρήσει την Τουρκία ασφαλή τρίτη χώρα για πολίτες 5 κρατών στερείται σοβαρότητας. Σημαίνει, μεταξύ άλλων, την μονομερή επέκταση της εφαρμογής της Κοινής Δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας και στον Έβρο. Όλα τα σύνορα, όλη η χώρα, αποθήκη ψυχών με υπογραφή Νέας Δημοκρατίας.

Κανένα κράτος μέλος της ΕΕ δεν έχει χαρακτηρίσει την Τουρκία ασφαλή τρίτη χώρα. Εκτός της Ουγγαρίας…

Η διαχείριση των μικτών μεταναστευτικών ροών, είτε στα σύνορα είτε στην ενδοχώρα, είναι μια περίπλοκη διαδικασία στην οποία δεν υπάρχει μια λύση – θέσφατο. Υπάρχει μόνο ο σεβασμός κανόνων, διαδικασιών στο πλαίσιο μιας γενικής ευρωπαϊκής στρατηγικής που μπορεί να έχει πολιτικό πρόσημο και μια σχετική ευελιξία. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Σύμβαση της Γενεύης είναι ο κοινός παρονομαστής για τις πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ που δεσμεύονται από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι απομονωτισμός, λαϊκισμός και ακραίος συντηρητισμός.

Ποιο θα είναι όμως το πρακτικό αποτέλεσμα της απόφασης της κυβέρνησης;

Η άρνηση της ουσιαστικής εξέτασης των αιτήσεων χιλιάδων αιτούντων άσυλο, σε πρώτο βαθμό, θα οδηγήσει στην επιβάρυνση του έργου των δευτεροβάθμιων επιτροπών ασύλου και σε επιπλέον καθυστερήσεις. Η τελική απόρριψη των αιτήσεων θα οδηγήσει στον εγκλωβισμό χιλιάδων Σύριων, Αφγανών και Σομαλών στη χώρα αφού, πέρα από οτιδήποτε άλλο, η Τουρκία δεν φαίνεται να δέχεται την επιστροφή τους. 

Εγκλωβισμός στα σύνορα και στην ενδοχώρα. Αρχικά σε κέντρα κράτησης και μετά στους δρόμους και τις πλατείες των αστικών κέντρων αφού για τους απορριφθέντες του ασύλου δεν προβλέπεται ευρωπαϊκή οικονομική υποστήριξη.

Η χώρα μας, στο βωμό μιας επικοινωνιακής στρατηγικής που απευθύνεται και εξαπατά συντηρητικά ακροατήρια στο εσωτερικό, καθίσταται  αναξιόπιστη και δακτυλοδεικτούμενη σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. 

Την ώρα που η Τουρκία αποχωρεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και συνεχίζει να παραβιάζει πολιτικά και ατομικά δικαιώματα δέχεται ένα ανέλπιστο δώρο. Όχι μόνο τα κλειδιά του προσφυγικού αλλά και την «αναγνώριση» ότι είναι κράτος δικαίου που σέβεται το διεθνές δίκαιο.

Το ίδιο ανέλπιστο δώρο δέχονται και όσα κράτη μέλη αποφεύγουν να μοιραστούν την ευθύνη που τους αναλογεί. Την ώρα που θα ασκούν κριτική για τη νομιμότητα της πρωτοβουλίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, θα τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση γιατί μια χώρα πρώτης εισόδου αναλαμβάνει, εθελοντικά και χωρίς να της ζητηθεί, το σύνολο της ευθύνης. 

 Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο θα ήταν απλά γελοίο.