Παρατηρώ με ιδιαίτερη ανησυχία για να μην πω τρόμο, τον ιδιαίτερα επιμελημένο τρόπο που  προσπαθούν διαφορά ΜΜΕ και κυβερνητικοί αξιωματούχοι να μας εισάγουν στην επόμενη μέρα της μετακορωνοιού εποχής… Η συνταγή μοιάζει γνωστή και είναι “σοταρισμένη” με πολλά ευχολόγια, με χαβαλέ τύπου “.. Και τι να κάνουμε… Έχουμε περάσει και χειρότερα…”, με το αίσθημα ευθύνης ή και απόλυτης ευθύνης των πολιτών, με ωμές παραδοχές για αυτό που έρχεται και κυρίως με όχι πολύ συζήτηση για την ύφεση που έρχεται και “Βάπτισμα” της δικαιολογημένης ανησυχίας σε γκρίνια και καταστροφολογία.

Τα νούμερα και η στατιστική ως εργαλεία που ασπαζόταν, ο εγχώριος νεοφιλελευθερισμός μέχρι πρότινος ως οικονομικά οχήματα που θα μας επαναφέρουν οριστικά στην κανονικότητα το 2020, πλέον έχουν γίνει καυτές μπουκιές σάλτσας σε πυρωμένα πιρούνια. Έτσι οι εκτιμήσεις δεν μπορούν να προσδιοριστούν και τα ευφυολογήματα για μια νέα οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα δίνουν και περνούν.

Όπως δίνουν και παίρνουν και τα νούμερα που δεν βγαίνουν τόσο φανερά και τόσο κατηγορηματικά όπως άλλοτε, όπως π. χ. τα ποσοστά της ανεργίας που πριν την υγειονομική κρίση και συγκεκριμένα από τον Ιανουάριο, αυξήθηκαν κατακόρυφα.

Και μιας και το Ευρω-κορωνο-oμολογο απορρίφθηκε χωρίς πολλές κουβέντες από τον Ευρωπαϊκό Βορρά και μιας που ότι είναι να δοθεί πλέον, θα δοθεί σε μορφή δανείων και όχι ενισχύσεων, το επισημαίνω αυτό όχι ενισχύσεων αλλά δανείων…Τότε μιλάμε και για νέα μέτρα μέσα στο 2020 προς 2021 και μάλιστα μέτρα τα οποία θα τρέξουν χωριστά από την ύφεση, που κάποιοι πίστευαν πως ίσως στην Ελλάδα θα ήταν μηδενική, ενώ δύο μήνες μετά ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι μιλούν για ύφεση 10% τουλάχιστον.

Το ζήτημα και το ερώτημα σε εθνικό και όχι τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (*Μιας και Βορράς είναι πλεονασματικός..) αγαπητοί φίλοι είναι το εξής: Αντέχουμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως οικονομία, ως αξιοπρέπεια και ως Δημοκρατία ένα νέο 2012;;;

Αντέχουμε έναν δεύτερο γύρο με όλη την κοινωνία και οικονομία στο καναβατσο..;;

Με τον εγχώριο νεοφιλελευθερισμό  να προσπαθεί να πιάσει ακόμα γραμμή επαφής, με τα όσα βιώνουμε ως Ευρώπη…

Αυτός ο κόσμος, αυτός ο λαός που τόσο βασανίστηκε, ταλαιπωρήθηκε, πειραματίστηκε (Με το δικό του στομάχι…), εκβιάστηκε και στο τέλος προσχώρησε σε μια φιλελεύθερη επιλογή μήπως και μπορέσει και πιάσει μια ανάσα από την λέξη ελευθερία που κουβαλά μόνο ως όρο αυτό το θεώρημα, μπορεί πλέον να συνεχίσει αυτός ο λαός να τρώει απανωτά κροσέ…;;;

Σκεφτείτε μόνο πως αν η ανεργία που τόσο σκληρά λέμε πως πολεμάμε και παίζουμε με τα ποσοστά και τις μονάδες τόσα χρόνια… Πως μόνον αυτή αν συνδεθεί με ένα ενδεχόμενο νομοθέτημα μέσα στο καλοκαίρι για πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, τότε σε λιγότερο από έναν μήνα τα ποσοστά επίσημης και ανεπίσημης ανεργίας θα χτυπήσουν 3 μονάδες πάνω, από τα ποσοστά της μετεμφυλιακής οικονομίας του 1950….Και αν αυτά τα δέκα χρόνια είχαμε την ευκαιρία να συζητάμε με διάφορες ανοησίες και βλακώδη επιχειρήματα “Τι μας δίδαξε η κρίση…;;”  πλέον η πραγματικότητα θα είναι πιο κατηγορηματική από ποτέ… Τόσο που ούτε η συλλογιστική του οραματισμού δεν θα μας σώζει…