Σημεία συνέντευξης Μανώλη Χριστοδουλάκη, Γραμματέα Κινήματος Αλλαγής, στον τ/σ OPEN και την εκπομπή «ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ» με τους δημοσιογράφους Άκη Παυλόπουλο και Ντόρα Κουτροκόη
Για τις αντιφάσεις και την σύγχυση που υπάρχει σχετικά με το εμβόλιο της Astrazeneca:
Δεν γίνεται σε ένα περιβάλλον σύγχυσης και αντιφάσεων που έχει διαμορφωθεί γύρω από το εμβόλιο της AstraZeneca, εμείς να το εντείνουμε και να προκαλούμε νέα σύγχυση (σσ. για την τοποθέτηση Κουρουπλή). Υπάρχουν, όμως, δυο ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Το πρώτο αφορά την Επιτροπή, που οφείλει να απαντήσει με τι επιστημονικά δεδομένα πήρε αυτή την απόφαση, διότι τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τις επιπλοκές του εμβολίου έχουν παραμείνει απαράλλαχτα τους τελευταίους δύο μήνες. Το δεύτερο αφορά την Κυβέρνηση – που δεν γίνεται στα «καλά» του εμβολιασμού να είναι μπροστά για να τα καρπώνεται και στα «κακά» να κρύβεται πίσω από την Επιτροπή – η οποία οφείλει να μας απαντήσει εάν η χορήγηση του AstraZeneca στα τέλη Απρίλιου συνδέεται με την ανάγκη για το εσπευσμένο άνοιγμα της οικονομίας και της κοινωνικής δραστηριότητας.
Για το εργασιακό νομοσχέδιο:
Όλοι συμφωνούμε, ότι σήμερα, μετά από 10 χρόνια κρίσης και με τεράστιες αλλαγές στο περιβάλλον εργασίας, χρειάζεται ένα νέο πλαίσιο ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Όμως ρύθμισης, και όχι απορρύθμισης όπως αυτό που φέρνει η ΝΔ. Όντως, υπάρχουν ορισμένα σημεία που αφορούν ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και κυρώσεις τους που μπορεί είναι στη σωστή κατεύθυνση (σσ. για την τοποθέτηση Φωτήλα). Όμως οι πραγματικές νομοθετικές πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης που εισάγονται με το νομοσχέδιο είναι εντελώς διαφορετικές.
Μιλάνε για ελαστικοποίηση του ωραρίου και νομιμοποιούν τις απλήρωτες υπερωρίες λέγοντας μας ότι μπορεί κάποιος να πληρώνεται σε ρεπό και όχι σε πρόσθετες απολαβές. Κανείς εργαζόμενος όμως δεν δουλεύει παραπάνω για να πληρώνεται με ρεπό, το κάνουν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες τους, λογαριασμούς και υποχρεώσεις.
Υπάρχει το πολύ σημαντικό ζήτημα όπου μεταφέρεται η εργασιακή διαπραγμάτευση από το συλλογικό επίπεδο στο ατομικό. Kαι αυτό όταν οι συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις, ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης είχαν προστατευτεί από τον νόμο 3846/10 του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει η απαξίωση των ελεγκτικών μηχανισμών στους χώρους εργασίας, με τον ΣΕΠΕ να φεύγει από την επίβλεψη του Υπ. Εργασίας και να μετατρέπεται σε Ανεξάρτητη Αρχή, που καθόλου ανεξάρτητη τελικά δεν είναι.
Παράλληλα νομιμοποιείται ένα καθεστώς περαιτέρω απελευθέρωσης των απολύσεων, περιορίζοντας το δικαίωμα της επαναπρόσληψης ακόμα και σε εκείνους που δικαιώνονται δικαστικά.
Και περιορίζεται η συνδικαλιστική εκπροσώπηση, υπό τη ρητορική ότι ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία προσδιορίζεται ως συνδικαλιστικό προνόμιο.
Ακόμη και θετικά σημεία, όπως η κάρτα εργασίας, που ήταν πρόταση της ΓΣΕΕ και νομοθέτημα μας, όπως εξήγγειλε και ο Υπ. Εργασίας θα εφαρμοστούν μόνο πιλοτικά.
Σήμερα υπάρχει ένα κρίσιμο νομοσχέδιο το οποίο δυσχεραίνει δραματικά τις εργασιακές σχέσεις και καταδεικνύει ότι το βάρος και αυτής της κρίσης θα το πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι.
Και αυτό εμάς μας βρίσκει απέναντι.
