Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη, Βουλευτή Ν. Λάρισας Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «Το Παρόν»:
Πέρασε στα «ψιλά», περισσότερο γιατί δεν έπρεπε, παρά γιατί δεν μπορούσε, να γίνει πρώτη είδηση και μάλιστα για μέρες.
Ο Λάμπρος, τραυματιοφορέας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας, έστησε τη σκηνή του έξω από το νοσοκομείο και ξεκίνησε απεργία πείνας…
Η ιστορία της απεργίας του Λάμπρου, έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, για αρκετούς λόγους.
Καταρχήν, διότι συνήθως, απεργία πείνας κάνουν κρατούμενοι φυλακών, διεκδικώντας ένα δικαίωμά τους ή προβάλλοντας ένα αίτημά τους.
Αυτός ο απεργός, δεν ήταν κρατούμενος – τουλάχιστον σε σωφρονιστικό κατάστημα…
Ο ίδιος όμως υποστήριξε, ότι ήταν στην πραγματικότητα «όμηρος», στην ίδια του την δουλειά, που ειδικά στην εποχή του κορωνοϊού, το να είσαι «υγειονομικός», έχει αποκτήσει ηρωική διάσταση.
Όλα ξεκίνησαν, όταν κλήθηκε να μεταφέρει μια νέα γυναίκα, 45 ετών, που νοσηλευόταν στην κλινική covid του νοσοκομείου και έχασε τη μάχη με τη ζωή, χτυπημένη από τον κορωνοϊό, όπως εκατοντάδες άλλοι συνάνθρωποί μας.
Αυτή τη γυναίκα όμως, τη βρήκε ο Λάμπρος, κάτω από το κρεβάτι της, σε στάση προσευχής και σε απόλυτη ακαμψία!
Ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να αναπνεύσει και δεν μπορούσε, ότι η «στάση προσευχής» τη διευκόλυνε στην ασφυξία που ένιωθε ή ακόμη, ότι πραγματικά προσευχόταν να ζήσει.
Ό,τι κι από τα δύο είχε συμβεί, είναι εξίσου τραγικό…
Η ακαμψία, δήλωνε ότι είχε πεθάνει ώρες πριν και κανείς δεν ήταν μαζί της, έστω για να επισφραγίσει με την παρουσία του, ότι δεν έφευγε από τη ζωή, εντελώς μόνη και αβοήθητη.
Το γεγονός αυτό συγκλόνισε το Λάμπρο και τον στοίχειωσε.
Και μετά ο πόνος, έγινε οργή.
Ύψωσε τη φωνή του και την ανθρώπινη δύναμή του, περιγράφοντας την τραγική κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο, την έλλειψη προσωπικού, την ανυπαρξία σύγχρονου εξοπλισμού και δικτύου με κάμερες, για να παρακολουθούνται οι ασθενείς στα τμήματα κορωνοϊού κάθε στιγμή, όπως πρέπει να γίνεται, σε κάθε τμήμα λοιμωδών.
Μίλησε για τους νοσηλευτές και τους γιατρούς, για τις μέρες τους και τις νύχτες τους, για τις οικογένειές τους, τις ζωές τους και τις ψυχές τους.
Τα είπε όλα!
Πόσοι είναι σε κάθε τμήμα – ή καλύτερα πόσοι …δεν είναι, πόσες είναι οι ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, πόσα δωμάτια υπάρχουν, πόσοι νοσηλευτές αντιστοιχούν στους αρρώστους, πώς είναι μαθηματικά αδύνατον να τους περιθάλψουν όλους!
Είπε ακόμη, για την «εικονική πραγματικότητα» που παρουσιάζουν στον κόσμο οι αρμόδιοι, ενώ η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, με τους νοσηλευτές να στερούνται ακόμη και τις ειδικές στολές προστασίας και να αναγκάζονται να φορούν σακούλες σκουπιδιών, για να εξυπηρετήσουν περιστατικά covid!
Eίπε ότι νοσούν καθημερινά γιατροί και νοσηλευτές και παραμένουν οι μονάδες υποστελεχωμένες, όλο και σε χειρότερη κατάσταση…
Είπε ότι «τα νοσοκομεία είναι γυμνά και η πολιτεία πάει μέρα με τη μέρα. Αλλάζουν τα δεδομένα, αναιρούν τη μια μέρα αυτά που λένε την προηγούμενη. Πάμε στην τύχη….»
Είπε ότι δεν υπάρχει σχέδιο και καμία οργάνωση, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι περνούσαν τα κρούσματα covid-19 από όλο το νοσοκομείο για να τα μεταφέρουν, με αποτέλεσμα να μεταδίδεται ο ιός εντός του νοσοκομείου.
Παράλληλα, διεκδίκησε για τον πολύπαθο κλάδο του, βαρέα και ανθυγιεινά, κάτι που παρότι είναι τόσο αυτονόητο – με το Κίνημα Αλλαγής να μη σταματά να καταθέτει την ίδια και την ίδια τροπολογία σε κάθε κυβερνητικό νομοσχέδιο, μέχρι να γίνει δεκτή – η κυβέρνηση εξακολουθεί να «κλείνει τα μάτια»…
Μετά από 11 μέρες, ο Λάμπρος μάζεψε το αντίσκηνο και σταμάτησε την απεργία πείνας, κάτω από την πίεση της οικογένειάς του, που τον λύγισε συναισθηματικά, δηλώνοντας ο ίδιος ότι «το μεγαλείο της αγάπης νίκησε κι εμένα. Ηττήθηκα από αυτήν… Δεν είμαι μόνος μου… Αν ήμουν μόνος σ’ αυτή τη ζωή, θα τους πανηγύριζα μέχρι το τέλος…»
Κάποιοι τον χαρακτήρισαν ανθρωπιστή και ιδεολόγο, κάποιοι άλλοι προβοκάτορα, γραφικό και ιδιόρρυθμο, ενώ κάποιοι άλλοι, απλώς «ψώνιο».
Κανείς όμως δεν τον είπε ψεύτη !
Ήταν τελικά, ένας Επαναστάτης με αιτία…
