Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα και τα Σωματεία τους, ειδικά την τελευταία δεκαετία, την εποχή των μνημονίων, ουκ ολίγες φορές είχαν καταγγείλει και συνεχίζουν να καταγγέλλουν τις κυβερνήσεις για την απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών, την υποστελέχωση κτλ., σε αντίθεση με τους κυβερνώντες που ισχυρίζονταν και ισχυρίζονται πως όλα είναι σε… υπερεπάρκεια και καλώς καμωμένα.
Η πανδημία του κοροναϊού, ωστόσο, ήρθε και καταρρίπτει έναν έναν τους ισχυρισμούς τους, για το δήθεν πλεονάζον προσωπικό στο δημόσιο τομέα, για τους «τεμπέληδες» του Δημοσίου και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές του δημόσιου συστήματος υγείας ή οι υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, στις οποίες οι εργαζόμενοι βρέθηκαν και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του κοροναϊού και στην προστασία της δημόσιας υγείας, με υποστελεχωμένες υπηρεσίες, με ελλιπή -αν όχι καθόλου- μέτρα προστασίας κτλ.
Όσον αφορά στην Αυτοδιοίκηση, προκειμένου η κυβέρνηση, για να καλύψει τις «τρύπες» και να ρίξει ένα ακόμα «επικοινωνιακό πυροτέχνημα», βρήκε την ευκαιρία μέσω των ΠΝΠ κατά της διασποράς του κοροναϊού να περάσει μια σειρά αντεργατικών μέτρων, στις οποίες η εκάστοτε Δημοτική Αρχή σε ρόλο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», μπορεί να:
– χρησιμοποιεί το προσωπικό των παιδικών σταθμών, των αθλητικών και πνευματικών κέντρων σε εργασίας που δεν έχουν καμιά σχέση με την ειδικότητά τους (για παράδειγμα, αν δείτε δημοτικό αστυνομικό στο Δήμο Αλίμου, ρωτήστε: «μήπως είσαι βρεφονηπιοκόμος;»),
– επεκτείνει το το 5νθήμερο εργασίας σε 7ήμερο, χωρίς να πάρει κάποια έγκριση από κάποιο συλλογικό Όργανο, αλλά και να επιβάλλει υποχρεωτικά στους εργαζομένους κυλιόμενο ωράριο,
– να υποχρεώνει το προσωπικό καθαριότητας ΥΕ16 σε καθαρισμό των σχολικών κτηρίων (έχει παρατηρηθεί και το αντίστροφο, να χρησιμοποιούνται καθαρίστριες σχολικών κτηρίων σε άλλες υπηρεσίες καθαριότητας).
Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει σε μόνιμες προσλήψεις προσωπικού για υπηρεσίες των δήμων, όπου υπάρχουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες (οδοκαθαρισμός και γενικότερα καθαριότητα, σχολικά κτήρια κτλ.), είτε δίνει τη δυνατότητα στους αιρετούς να υπερεντατικοποιήσουν την εργασία των ήδη υπαρχόντων εργαζομένων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίας, είτε τους δίνει τη δυνατότητα να βάλλουν τους ιδιώτες σε δημοτικές υπηρεσίες, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των δήμων και των δημοτών (ιδιωτικοποίηση, δηλαδή, ένας διακαής πόθος πολλών αιρετών και των μνημονιακών κυβερνήσεων, όπως η σημερινή της ΝΔ).
