Οι κοινοβουλευτικοί κανόνες πάντοτε ήσαν μια ασπίδα που περιόριζε τον αυταρχισμό των ηγετών όσο κατείχαν εξουσία. Είναι η πρώτη φορά που σε χώρες με “Δημοκρατία” οι κανόνες αυτοί δεν σημαίνουν τίποτε.
Στην γειτονική Τουρκία, ο Ερντογάν φυλακίζει χωρίς δίκες, δημεύει περιουσίες, κλείνει Μέσα Ενημέρωσης, θέλει να επαναφέρει την θανατική ποινή, όλα αυτά και άλλα χειρότερα για να κερδίσει το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου που θα του δώσει εξουσίες δικτάτορα. Δεν αποκλείεται και να νοθεύσει το αποτέλεσμα τι τον εμποδίζει;
Στα επίσης γειτονικά Σκόπια, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές δεν συγκροτείται κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι Σοσιαλδημοκράτες και κόμματα της αλβανικής μειονότητας, έχουν πλέον την πλειοψηφία. Ο πρόεδρος της Βουλής αρνείαι να τους δώσει την σχετική εντολή. Η δικαιολογία ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος του αλβανικού οράματος του επεκτατισμού, δεν είναι αρκετό για να καταργείται το Σύνταγμα της χώρας.
Στην μακρινή Βενεζουέλα, ο Μαδούρο έκλεισε την Βουλή χωρίς καμία εξήγηση – προφανώς γιατί δεν έχει πια την πλειοψηφία σε αυτήν – ενώ απαγόρευσε στον αρχηγό της αντιπολίτευσης να ασχοληθεί με την πολιτική για τα επόμενα… 15 χρόνια.
Και στις τρεις περιπτώσεις, οι παραπάνω χώρες οδεύουν σε διάλυση, αλλά οι ηγέτες τους συνεχίζουν απτόητοι. Στην Τουρκία χάνεται το όραμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής προοπτικής και της δυναμικής ανάπτυξης που είχε ξεκινήσει, Η ακροδεξιά και ο τυφλός θρησκευτκός φανατισμός απέβαλαν από τα κοινά, τις υγιείς δυνάμεις της τουρκικής κοινωνίας.
Στα Σκόπια ο Γκρουέφσκι προσπάθησε να βαφτίσει τους Αλβανούς και Σλάβους, “Μακεδόνες” για να δημιουργήσει μια τεχνητή εθνότητα μέσα από την οποία θα παραμένει δια βίου στην εξουσία. Δέκα χρόνια μετά, του έχουν μείνει τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πλατείες και μια χώρα σε παραλυσία
Δια βίου στην εξουσία θέλει να μείνει και ο Μαδούρο ο οποίος έχει καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό την Βενεζουέλα που ούτε ο ίδιος ο Όργουελ δεν θα μπορούσε να την περιγράψει. Απόλυτη φτώχεια, αδιανόητη βία. Μια χώρα γκέτο με πολίτες εξαθλιωμένους.
Τέτοια συμπεριφορές είχαμε πολλές δεκαετίες πίσω μόνο στην υποσαχάρια Αφρική, όπου δικτάτορες κατέπνιγαν τις κοινωνίες των χωρών τους για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Ερντογάν, Γκρουέφσκι, Μαδούρο και όλοι οι ομοιοί τους, αν και παραμένουν επί χρόνια στην εξουσία δεν την εγκαταλείπουν ποτέ, αλλάζοντας ή κουρελιάζοντας Συντάγματα για να προσθέσουν πλούτο σε αυτόν που ήδη έχουν και που για κάποιους από αυτούς, είναι αμύθητης αξίας.
Πέρα από τα κραυγαλέα παραδείγματα που προαναφέραμε, οι κοινοβουλευτικοί κανόνες δοκιμάζονται σε όλες σχεδόν τις χώρες, όπου με διάφορα τρικ παρακάμπτεται το συμφέρον των πολλών και προωθείται το συμφέρον των κυβερνώντων.
Είναι παγκόσμιο πρόβλημα πια, ο εξευτελισμός των κοινοβουλευτικών διαιδκασιών που μειώνει σοβαρά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία που θα έπρεπε να προσφέρει η στοιχειώδης έστω λειτουργία της Δημοκρατίας.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
