Το Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι ταμπλό για ανάρτηση αιτημάτων, διεμήνυσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην ομιλία του στη Βουλή επί της τροπολογίας της κυβέρνησης για την προστασία του μνημείου. Ξεκαθάρισε ότι στο εξής δεν θα γίνονται ανεκτές συγκεντρώσεις ή φθορές στον χώρο.
Το μνημείο είναι ιερός χώρος που δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, κυβέρνηση, οργάνωση, τόνισε ο κ. Μητσοτάκης. Είναι χώρος συνύπαρξης, όχι αντιπαλότητας.
Μιλάμε για τον ορισμό ενός χώρου συνύπαρξης και όχι αντιπαλότητας. Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε σήμερα με νηφαλιότητα είναι αν θέλουμε να διαφυλάξουμε αυτόν τον χαρακτήρα αυτού του χώρου. Η απόφαση της κυβέρνησης είναι καταφατική. Η απόφαση της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι καταφατική. Δεν θα επιτρέπονται διαδηλώσεις άσχετες με την αποστολή τους ούτε θα γίνονται αποδεκτές διαμαρτυρίες όσο εύλογα ακούγονται τα αιτήματα ή από το πόσο δίκαιο αισθάνονται ότι έχουν οι εκφραστές των αιτημάτων. Υπάρχουν ορισμένες αλήθειες που κάποιοι θέλουν να αγνοούν.
Η Δημοκρατία και ο πατριωτισμός δεν απειλούνται όταν υπερασπίζονται τα σύνολα τους. Υπονομεύονται όμως όταν τα αμφισβητούν. Άλλο η πλατεία των 25 χιλ τ.μ. και άλλο το Μνημείο των 4,5 χιλ τ.μ. Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι ταμπλό για ανάρτηση αιτημάτων επισήμανε.
Θα ήταν βεβήλωση ή όχι, αν έγραφαν τα θύματα στο Μάτι στα σκαλιά της Ακρόπολης; διερωτήθηκε.
Το Μνημείο περνά στο ΥΕΘΑ όπου πρέπει να ανήκει ένα κενοτάφιο για τον ανώνυμο μαχητή που έπεσε για την ελευθερία. Το ΥΕΘΑ θα μεριμνά για συντήρηση, φροντίδα και ανάδειξη – η Αστυνομία για προστασία του.
Δεν υπάρχουν νεκροί σε μια ή άλλη παράταξη νεκροί που πρέπει να τιμούμε περισσότερο ή λιγότερο, είναι άδικη αυτή η διάκριση.
Το μνημείο των νεκρών της Marfin, διακριτό και λιτό, κατέστρεφαν οι συλλογικότητες κάθε τρεις και λίγο.
Σε αυτόν τον ξεχωριστό χώρο στο εξής δεν θα επιτρέπονται συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις ούτε θα γίνονται ανεκτές φθορές, όσο εύλογα ακούγονται τα αιτήματα.
Μίλησε για οικειοποίηση πένθους από αδίστακτους πολιτικούς, που παίζουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες πονεμένων ανθρώπων, αναφέροντας ονομαστικά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Τριάντα έξι κατηγορούμενοι θα δικαστούν για την υπόθεση των Τεμπών 33 με την κατηγορία του κακουργήματος, δύο στελέχη της ΝΔ θα δικαστούν επειδή η κυβέρνηση τους έδωσε τη δυνατότητα να δικαστούν από τον φυσικό τους δικαστή.
Κάποιοι είδαν την εθνική τραγωδία ως τη δική τους ευκαιρία, και έσπευσαν στο μνημείο όχι για να τιμήσουν, αλλά για να δηλητηριάσουν, με στόχο την αναταραχή.
Υπάρχει και κάτι άλλο: Υπάρχει σήμερα ή όχι μνημείο για τα θύματα των Τεμπών κ. Ανδρουλάκη, κ. Φάμελλε; Κοιτάτε τα κινητά σας. Μνημείο υπάρχει για τα Τέμπη, καλαίσθητο μάλιστα, με πρωτοβουλία του δήμαρχου της Αθήνας, απέναντι από την Τεχνόπολη, αμφιβάλλω αν κάποιος από τους διαμαρτυρόμενους το έχει καν επισκεφθεί.
Τι σημαίνει τελικά δημόσιος χώρος στην Ελλάδα του 2025; Να αφουγκράζονται όσοι διαφωνούν με την τροπολογία και τη γνώμη πολλών πολιτών, τους χιλιάδες Έλληνες και ξένους που συρρέουν για να ζήσουν την συγκινητική τελετή της αλλαγής της Προεδρικής Φρουράς.
Η πλειοψηφία της κοινωνίας, είμαι βέβαιος, θέλει το μνημείο τόπο μνήμης, όχι χώρο διαμαρτυρίας, και μια σύγχρονη κοινωνία οφείλει να ζει με κανόνες.
Τεχνητή και απόπειρα διχασμού την υποτιθέμενη αναφορά για τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών. Η μνήμη των νεκρών των Τεμπών θα ζει για πάντα εν είναι θέμα μπογιάς στο έδαφος, αλίμονο αν ήταν.
Οι πλάκες αριστερά και δεξιά από την τιμητική φρουρά των Ευζώνων μας θυμίζουν ευτυχώς, τον προορισμό του μνημείου.
Ο κ. Ανδρουλάκης σπεύδει να ακολουθεί κάθε πολιτική σας, κ. Κωνσταντοπούλου γίνεται ουρά.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι εδώ ο κ. Βελόπουλος, οι ακραίοι υπερπατριώτες, να μην θέλετε να προστατεύετε ένας χώρος που είναι ταυτισμένος με την εθνική παράδοση; Γιατί άραγε;
Ακατανόητη η στάση σας κ. Ανδρουλάκη να μιλάτε για ψευτοδίλημμα. Δεν περίμενα από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει παρακολούθημα των ακραίων φωνών στο κοινοβούλιο. Λυπάμαι που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για τα αυτονόητα. Σας καλώ να αναθεωρήσετε τη θέση σας.
Το Μνημείο θέλουμε να ζήσει στον χρόνο ως τόπος τιμής ενότητας και αναστοχασμού κατέληξε ο πρωθυπουργός.
Ενστάσεις αντισυνταγματικότητας κατά της τροπολογίας που κατατέθηκε τη Δευτέρα το βράδυ για την προστασία και φροντίδα του Μνημείου κατέθεσαν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ζητούν την απόσυρσή της. Οι ενστάσεις απορρίφθηκαν.
Όπως ανακοινώθηκε, η συζήτηση για το νομοσχέδιο θα συνεχιστεί και κατά την αυριανή (Τετάρτη) ημέρα, οπότε θα διεξαχθεί και η ψηφοφορία. Αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία στην τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη κατέθεσε το ΚΚΕ.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, παίρνω σήμερα τον λόγο για να υπερασπιστώ μία ρύθμιση εθνικής ευθύνης, αλλά -όπως ελπίζω να καταδείξω- και δημοκρατικής ευαισθησίας. Μία πρωτοβουλία η οποία αφορά τους κανόνες μίας οργανωμένης πολιτείας, αλλά και τον ίδιο τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μία κίνηση η οποία αποσκοπεί στην ομαλοποίηση της δημόσιας ζωής, απαντώντας σε ένα τοξικό κλίμα και σε αυθαίρετες εντάσεις, που κάποιοι και σήμερα επιμένουν να προκαλούν.
Τα μέτρα για την ανάδειξη και την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ήταν μία εύκολη απόφαση, ήταν όμως μία απαραίτητη επιλογή. Γιατί, όπως είπε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, αφορούν έναν χώρο τον οποίον υποθέτω συμφωνούμε όλοι ότι τον θεωρούμε ιερό. Έναν χώρο που δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση, δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν ανήκει σε καμία οργάνωση, δεν ανήκει σε κανένα πρόσωπο. Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα αποτελεί τόπο μνήμης εκείνων που έπεσαν για την πατρίδα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του και αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να διατηρηθεί.
Την ενότητα, άλλωστε, συμβολίζει πριν από όλα αυτό το σημείο της πρωτεύουσας, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, τις στιγμές εκείνες, δηλαδή, που μπροστά στον εχθρό οι Έλληνες στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας στην άκρη τις όποιες επιμέρους ταυτότητες, τις όποιες επιμέρους διαφωνίες. Ενώ μετά τη μάχη, και πάλι μαζί, τιμούν από κοινού τους πρωτεργάτες της νίκης ή αυτούς που έπεσαν και σε αγώνες που γνώριζαν εκ των προτέρων ότι μπορεί να ήταν χαμένοι. Μιλάμε δηλαδή για τον ορισμό, κ. Ανδρουλάκη, κ. Φάμελλε, ενός χώρου συνύπαρξης και όχι αντιπαλότητας.
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, το οποίο πρέπει να απαντήσουμε σήμερα -και ελπίζω, κ. Πρόεδρε, να το κάνουμε με νηφαλιότητα και με ψυχραιμία- είναι αν θέλουμε τελικά να διαφυλάξουμε αυτόν τον χαρακτήρα αυτού του ιερού χώρου. Η απόφαση της κυβέρνησης σε αυτό το ερώτημα είναι καταφατική, η απόφαση της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι καταφατική.
Στο εξής, σε αυτόν τον ξεχωριστό χώρο δεν θα επιτρέπονται συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις με οποιοδήποτε περιεχόμενο άσχετο με την αποστολή του, ούτε θα γίνονται ανεκτές φθορές στο όνομα οποιασδήποτε διαμαρτυρίας, όσο εύλογα -το τονίζω, όσο εύλογα- και αν ακούγονται τα αιτήματα και ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο πιστεύουν κάθε φορά ότι έχουν οι υπερασπιστές αυτών των αιτημάτων.
Υπάρχουν, άλλωστε, μερικές αλήθειες που ορισμένοι θέλουν να αγνοούν ακόμα και τώρα. Πρώτη αλήθεια είναι ότι ο χώρος αυτός βρισκόταν επί δεκαετίες «όμηρος» ενός θολού τοπίου αρμοδιοτήτων μεταξύ Δήμου, Βουλής, Περιφέρειας, Προεδρικής Φρουράς. Ενώ σταδιακά μετατράπηκε από τον πραγματικό του σκοπό, που δεν ήταν άλλος από το να είναι ένα τοπόσημο μνήμης στους πεσόντες των μαχών για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, για να απολαμβάνουν τα παιδιά μας αυτή την ελευθερία για την οποία κάποιοι άλλοι πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους, μετατράπηκε σε σκηνικό για κάθε είδους διαμαρτυρία και κάθε τύπου κομματική εκμετάλλευση.
Κυρία Κωνσταντοπούλου, είστε το πιο ζωντανό παράδειγμα ακριβώς αυτού στο οποίο αναφέρθηκα. Σπεύσατε να με προλάβετε.
Έτσι, τώρα το Μνημείο περνά στην ευθύνη του Υπουργείου Άμυνας, καθώς εκεί θα πρέπει να ανήκει ένα κενοτάφιο αφιερωμένο στον ανώνυμο μαχητή που έπεσε για την ελευθερία. Το Υπουργείο θα είναι υπεύθυνο για τη συντήρηση, για τη φροντίδα, για την ανάδειξή του, ενώ, προφανώς, η Αστυνομία θα μεριμνά για την προστασία του όποτε χρειαστεί αυτό το μνημείο να περιφρουρηθεί.
Και είναι καιρός -γιατί άκουσα στην επιχειρηματολογία σας περί των ενστάσεων αντισυνταγματικότητας τις οποίες αναλύσατε- κύριοι της αντιπολίτευσης, να αποσυνδέσουμε τον ιστορικό χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη από την ίδια την Πλατεία Συντάγματος και από την παράδοσή της ως κέντρο συγκεντρώσεων.
Το γνωρίζετε πολύ καλά ότι στην ίδια την Πλατεία Συντάγματος, πολλαπλάσια σε μέγεθος του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Όπως δεν αλλάζει απολύτως τίποτα σε οποιοδήποτε άλλον δημόσιο χώρο της πρωτεύουσας, με εξαίρεση το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Προφανώς, παντού επιτρέπονται ελεύθερα οι συναθροίσεις.
Και το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε είναι αν το δικαίωμα στη μνήμη πρέπει να είναι αντίπαλο στο δικαίωμα στη διεκδίκηση, στη διαμαρτυρία, στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Μπορούν τα δύο αυτά δικαιώματα να συνυπάρχουν σε μία δημοκρατία; Η απάντηση είναι ναι, μπορούν και πρέπει να συνυπάρχουν τα δύο αυτά δικαιώματα.
Κατά συνέπεια, δεν μιλάμε εδώ για κανέναν περιορισμό δικαιωμάτων. Μιλάμε για την αποκατάσταση των πραγμάτων και μαζί της την αποκατάσταση των αξιών, με τη ευταξία να απαντά στην αυθαιρεσία. Γιατί οι ιεροί τόποι ανήκουν σε όλους και όχι σε αυτούς που φωνάζουν περισσότερο ή απειλούν περισσότερο.
Ειδικά, μάλιστα, μπροστά σε ένα μνημείο που τιμά αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Απέναντι σε ένα τέτοιο μνημείο η ενότητα οφείλει να προηγείται της διαμαρτυρίας και ο σεβασμός να προηγείται των κραυγών.
Εξάλλου, φαντάζομαι ότι γνωρίζετε, κυρίες και κύριοι της αντιπολίτευσης, ότι τέτοιοι χώροι, τέτοια μνημεία Αγνώστου Στρατιώτη, υπάρχουν σε πολλές άλλες πρωτεύουσες: η Αψίδα του Θριάμβου -καταθέτω ενδεικτικά μία σχετική φωτογραφία-, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Άρλινγκτον. Φαντάζεστε ότι σε αυτά τα μνημεία θα μπορούσε κάποιος να πάει να τα καταλάβει, να κάνει διαδήλωση ή να τα βεβηλώσει με οποιοδήποτε τρόπο;
Γιατί πρέπει η Ελλάδα να επιμένει σε μία ιδιαιτερότητα, η οποία έχει αντιμετωπιστεί μέσα από την κοινή λογική σε όλες τις ευνομούμενες πολιτείες του κόσμου;
Γιατί η ανάγκη προστασίας των μνημείων αυτών, κ. Ανδρουλάκη, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Ποτέ. Ούτε εγέρθηκε ποτέ ζήτημα στη Γαλλία ή στις ΗΠΑ για περιορισμό του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε αυτούς τους χώρους. Αυτές οι δημοκρατίες είναι λιγότερο δημοκρατίες από εμάς, που κάνουν ακριβώς αυτό το οποίο κάνουμε εμείς;
Εγώ θα σας πω, κ. Ανδρουλάκη, κ. Φάμελλε, κα Κωνσταντοπούλου, ότι η δημοκρατία και ο πατριωτισμός δεν απειλούνται όταν υπερασπίζονται τα σύμβολά τους. Υπονομεύονται, όμως, όταν τα εγκαταλείπουμε.
Θα το ξαναπώ, λοιπόν: είναι άλλο πράγμα η πλατεία των 25.000 τετραγωνικών μέτρων και άλλο το μνημείο των 4.500 τετραγωνικών μέτρων. Δεν είναι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ταμπλό για ανάρτηση αιτημάτων, όσο σεβαστά και αν είναι αυτά. Είναι ένα κενοτάφιο, ένα κενοτάφιο για τους άγνωστους ήρωες, ο περιβάλλων χώρος των οποίων αν μετατρεπόταν σε χώρο διαδηλώσεων ή για events συλλογικοτήτων, τότε απλά θα βεβηλώναμε τη μνήμη τους.
Για σκεφτείτε, αν συνέβαινε στην Ακρόπολη αυτό το οποίο συνέβη στον Άγνωστο Στρατιώτη, τι θα λέγατε; Αν πήγαινε κάποιος και έβαφε τα ονόματα των θυμάτων στο Μάτι στα σκαλιά των Προπυλαίων, αυτό θα ήταν βεβήλωση ενός ιερού χώρου, ναι ή όχι;
Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι χώροι οι οποίοι πρέπει να προστατεύονται με ιδιαίτερο καθεστώς; Η απάντηση προφανώς είναι: ναι. Και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Και ξέρετε, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν -το έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την αίθουσα, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται-, δεν υπάρχουν νεκροί που να ανήκουν σε μία παράταξη, νεκροί που να ανήκουν σε μια άλλη παράταξη, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε περισσότερο, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε λιγότερο. Αυτή η διάκριση είναι άδικη και δεν τιμά τη μνήμη όλων όσοι έχασαν την ζωή τους, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε ειδικές περιπτώσεις.
Ναι, κ. Φάμελλε, υπήρχε και ένα μνημείο στη μνήμη των νεκρών της Marfin, πολύ διακριτικό, το οποίο οι συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κατέστρεφαν κάθε τρεις και λίγο. Διακριτό και λιτό. Όχι, όμως, στον χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Όχι εκεί.
Επιτρέψτε μου εδώ μια παρένθεση, για να απευθυνθώ και στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, καθώς στον Άγνωστο Στρατιώτη συγκεντρώθηκαν πρόσφατα κάποιοι από αυτούς. Το έχουμε πει πολλές φορές: κανείς από εμάς δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τη θλίψη τους ούτε την οργή τους, για γονείς οι οποίοι έχασαν τα παιδιά τους.
Όμως, ένα είδος ακτιβισμού σε ένα ιερό και ιστορικό σημείο δεν υπηρετεί τα αιτήματά τους. Τα αιτήματα τους, εξάλλου, θέλω να θυμίσω ότι είναι αιτήματα τα οποία έγιναν δεκτά. Κυρίως το σημαντικότερο αίτημα ποιο είναι των συγγενών των θυμάτων, και νομίζω ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας; Να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Μέσα από τη δίκη, η οποία δίκη αρχίζει τον Μάρτιο του επόμενου έτους.
Και, επειδή το άκουσα και αυτό, άκουσα ότι η κυβέρνηση υπέστη λέει «πανωλεθρία», «ήττα» στην περίπτωση των αιτημάτων του κ. Ρούτσι για την εκταφή των οστών του παιδιού του, εγώ θα ξαναπώ αυτό το οποίο είπα πολλές φορές: η κυβέρνηση συμπάσχει με τον όποιο γονιό ζητάει να μάθει την αλήθεια για το παιδί του. Σέβεται, όμως, ταυτόχρονα και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όπως θεσμικά έχουμε υποχρέωση να κάνουμε.
Και εκφράζουμε την ικανοποίησή μας -και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα στέλεχος αυτής της παράταξης που δεν εκφράζει την ικανοποίησή του- για το γεγονός ότι τελικά η Δικαιοσύνη μπόρεσε να δώσει μία λύση σε αυτό το πρόβλημα, δίνοντας τη δυνατότητα στον κ. Ρούτσι και σε οποιονδήποτε συγγενή επιθυμήσει την εκταφή του παιδιού του, χωρίς όμως να τεθεί σε κίνδυνο η διαδικασία εκκίνησης της δίκης.
Βέβαια, εδώ γεννάται και ένα άλλο εύλογο ερώτημα: τα αιτήματα αυτά έγιναν δεκτά, οι εκταφές έγιναν; Ρωτώ. Οι εκταφές δεν έχουν γίνει ακόμα και εύχομαι να προχωρήσουν και να γίνουν το συντομότερο δυνατόν, γιατί οι γονείς αυτοί πρέπει να πάρουν όλες τις απαντήσεις τις οποίες αναζητούν.
Με σεβασμό λοιπόν στους γονείς, εκείνους τους γονείς οι οποίοι επέλεξαν αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας, τους ζητώ να αναλογιστούν μήπως δίνουν τα περιθώρια σε κάποιους αδίστακτους πολιτικούς να οικειοποιούνται το πένθος τους.
Σε κάποιους πολιτικούς που όταν είδαν ότι η υπόθεση των Τεμπών έφυγε από τα φώτα της δημοσιότητας και αυτό τους οδήγησε σε μία σημαντική μείωση των δημοσκοπικών τους ποσοστών, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επαναφέρουν την υπόθεση στη προσκήνιο, για να παίζουν κομματικά παιχνίδια στις πλάτες κατατρεγμένων ανθρώπων, να εργαλειοποιούν τον πόνο τους φορώντας δήθεν, κα Κωνσταντοπούλου, τη μάσκα της αλληλεγγύης. Πολιτικά πρόσωπα τα οποία στο παρελθόν έχουν διακριθεί και για εντάσεις και για τις διχαστικές τους ενέργειες.
Είναι αυτοί, είστε εσείς οι οποίοι ενώ -να το ακούσει αυτό ο ελληνικός λαός γιατί δεν νομίζω ότι παρακολουθεί τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης στον βαθμό που θα έπρεπε- 36, επαναλαμβάνω 36, είναι οι κατηγορούμενοι οι οποίοι θα δικαστούν τον Μάρτιο για την υπόθεση των Τεμπών, αν δεν κάνω λάθος 33 εκ των οποίων κατηγορούνται σε βαθμό κακουργήματος…
Δύο στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με το δικαστικό συμβούλιο, επειδή η κυβερνητική πλειοψηφία επέλεξε να τους δώσει τη δυνατότητα να δικαστούν από τον φυσικό τους δικαστή.
Και από την άλλη πλευρά, ποιοι υπάρχουν; Οι «οπαδοί του ξυλολίου», που αν και οι θεωρίες τους κατέρρευσαν, επιχείρησαν τώρα να τις αναστήσουν. Κάποιοι, μάλιστα, λείπουν από την αίθουσα. Θα επανέλθω σε αυτούς στη συνέχεια, εγώ είχα φανταστεί ότι θα ήταν εδώ σήμερα.
Είναι εκείνοι που είδαν αυτή την εθνική τραγωδία ως τη δική τους ευκαιρία. Είναι οι πρώτοι, βέβαια, οι οποίοι έσπευσαν στο μνημείο. Όχι για να θρηνήσουν αλλά για να δηλητηριάσουν, με μόνο στόχο την αναταραχή.
Υπάρχει, μάλιστα, και κάτι ενδεικτικό των στόχων και της υποκρισίας όσων αντιδρούν στην πρωτοβουλία μας. Ρωτώ: υπάρχει σήμερα ή δεν υπάρχει μνημείο για τα θύματα των Τεμπών, κ. Ανδρουλάκη και κ. Φάμελλε; Φαντάζομαι ότι και οι δύο είστε πιο απασχολημένοι να κοιτάτε τα κινητά σας τηλέφωνα για να δείτε αυτή τη φωτογραφία.
Υπάρχει μνημείο, καλαίσθητο μάλιστα. Με πρωτοβουλία του Δημάρχου της Αθήνας, ειδικό γλυπτό βρίσκεται εδώ και καιρό απέναντι στην Τεχνόπολη. Αμφιβάλλω αν κάποιος από τους διαμαρτυρόμενους το έχει καν επισκεφθεί. Το καταθέτω στα πρακτικά.
Υποκριτικές ως και επικίνδυνες, ωστόσο, είναι και ακραίες ρητορικές που ακούστηκαν και είμαι σίγουρος ότι θα ξανακούσουμε σήμερα. Γενική απειλή: «δεν θα επιτρέψουμε να οικειοποιηθούν», οικειοποιηθούν, γ’ πληθυντικό, «τον Άγνωστο Στρατιώτη». Ποιοι να οικειοποιηθούν, ποιους; Διότι αυτή ή αυτός που λέει κάτι τέτοιο θεωρεί ιδιοκτησία του τον δημόσιο χώρο. Νιώθει ανώτερη ή ανώτερος από τη συντεταγμένη πολιτεία και κρίνει ότι μόνο αυτή ή αυτός μπορεί να αποφασίζει για τους πολλούς αυτής της χώρας.
Δεν είναι, όμως, έτσι. Γιατί στην υπόθεση αυτή δοκιμάζεται η κοινή μας αντίληψη και τα δικαιώματά μας. Μέχρι που, δηλαδή, η ελευθερία του ενός ή των λίγων μπορούν να εκτείνονται, χωρίς όμως να βλάπτουν όσα δικαιούνται οι περισσότεροι. Τι θα πει να ζούμε κάτω από τους ίδιους κανόνες δίχως κάποιοι με το έτσι θέλω να τους καταργούν. Αλλά και τι σημαίνει τελικά, δημόσιος χώρος στην Ελλάδα του 2025;
Γι’ αυτό θα ήταν χρήσιμο όσοι διαφωνούν με αυτή την τροπολογία ίσως να αφουγκραστούν και τη γνώμη πολλών απλών πολιτών. Να αφουγκράζονται και τις οικογένειες εκείνες οι οποίες είχαν θύματα πολέμου, τους χιλιάδες Έλληνες και ξένους οι οποίοι συρρέουν για να ζήσουν την αλλαγή της Προεδρικής Φρουράς. Τι είναι η αλλαγή της Προεδρικής Φρουράς; Είναι μια συγκινητική τελετή που συνδέει συμβολικά το παρελθόν μας με το παρόν μας και με το μέλλον μας.
Αν ρωτούσαμε σήμερα την κοινωνία μια πολύ απλή ερώτηση: ο Άγνωστος Στρατιώτης πρέπει να είναι χώρος μνήμης ή ένα ακόμη πεδίο διαμαρτυρίας; Τι απάντηση θα έδινε η κοινωνία; Είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας θα ήθελε να διαφυλάξει τον χαρακτήρα του Αγνώστου Στρατιώτη.
Και επιπλέον, αν σε έναν δημόσιο χώρο θα πρέπει να έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι ή αν κατά καιρούς μπορεί να περνά στην ευθύνη κάποιων, οι οποίοι να αποφασίζουν με το έτσι θέλω να τον κάνουν δικό τους, θεωρώ ότι και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση θα ήταν συντριπτική. Η ίδια που πιστεύω ότι δίνουν οι περισσότεροι: «Επιτέλους, αυτό το οποίο κάνουμε είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό. Γιατί τα μνημεία, ναι, πρέπει να φυλάσσονται και οι ιεροί χώροι πρέπει να μένουν αναλλοίωτοι.
Ενώ μια σύγχρονη κοινωνία οφείλει να ζει με κανόνες. Η ατομική ιδιοκτησία προφανώς είναι αποκλειστική, όμως ο δημόσιος χώρος είναι κτήμα του συνόλου. Ενός συνόλου που θα έχει την ευθύνη και της διατήρησης του χαρακτήρα του.
Θεωρώ, λοιπόν, τελείως τεχνητή απόπειρα διχασμού αυτή την υποτιθέμενη διαφορά για τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών, μπροστά στα οποία, ναι, και εγώ προσωπικά έχω υποκλιθεί. Είναι μία αντιπαλότητα, πιστεύω, χωρίς ουσία. Αλίμονο, άλλωστε, αν η μνήμη γραφόταν στο έδαφος και διαρκούσε όσο η μπογιά ενός σπρέι. Αυτή η μνήμη των νεκρών των Τεμπών θα ζει για πάντα στις καρδιές όλων μας, σεμνή και σιωπηλή, σαν το σεβασμό που απαιτεί.
Κύριοι βουλευτές, μιλώ απολύτως καθαρά. Για το δράμα των Τεμπών έχουν ήδη προκύψει τα πρώτα συμπεράσματα. Όπως είπα, υπάρχουν ήδη 36 κατηγορούμενοι γι’ αυτή τη μοιραία σύγκρουση. Έχουν εντοπιστεί τα κενά του «βαθέως κράτους», που συνέτειναν στο δυστύχημα. Έχουν αναληφθεί με γενναιότητα πολιτικές ευθύνες και από αυτή την κυβέρνηση. Ενώ οι αλλόκοτοι μύθοι γύρω από τα φορτία των τρένων αποδείχθηκαν, εν τέλει, τελείως παραπλανητικοί. Για να προκύψει τι; Ότι τελικά κανείς δεν προσπάθησε να συγκαλύψει τίποτα.
Την ίδια ώρα, η πολιτεία στάθηκε στο πλάι των συγγενών, ενώ η Δικαιοσύνη άφησε όλα τα περιθώρια της έρευνας ανοιχτά, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια κάποιων να μην ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η ανάκριση για να καθυστερήσει κι άλλο η έναρξη της δίκης, για να μπορούν κάποιοι και κάποιες να κάνουν άθλια πολιτική σπέκουλα πάνω στο ζήτημα των Τεμπών.
Συνεπώς, η συνέχιση αυτού του αντικυβερνητικού ακτιβισμού γύρω από το ζήτημα αυτό είναι μάλλον εκ του πονηρού και δυστυχώς δεν φανερώνει παρά την προσπάθεια κάποιων να βαφτίσουν «έγκλημα» ένα τραγικό δυστύχημα, παρασέρνοντας έτσι και κάποιους συγγενείς.
Βεβαίως, οι πλάκες αριστερά και δεξιά από την τιμητική φρουρά των Ευζώνων μάς θυμίζουν, ευτυχώς, τον προορισμό του μνημείου. Στο μνημείο αυτό είναι χαραγμένες και οι μάχες στις οποίες πολέμησαν οι Έλληνες στη νεότερη ιστορία τους. Μαζί είναι και δύο αποφθέγματα του Θουκυδίδη, αφιερωμένα στους ανώνυμους μαχητές που έδωσαν τη ζωή τους για τη νίκη της πατρίδας, ένα μήνυμα το οποίο διαπερνά τον χρόνο για να φτάσει στις μέρες μας.
Είναι, συνεπώς, και επιτρέψτε μου να κλείσω με αυτό, κ. Πρόεδρε, ακατανόητη η στάση ενός τμήματος τουλάχιστον της αντιπολίτευσης, που συντάσσεται πάλι σε αυτό το παράδοξο «μέτωπο της άρνησης» . Και πώς γίνεται άραγε…
Ναι, έγιναν «ουρά» σας, πράγματι, όλη η αντιπολίτευση. Το πετύχατε αυτό, κα Κωνσταντοπούλου. Να πείτε ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Ανδρουλάκη που σπεύδει να ακολουθεί κάθε πρωτοβουλία σας. Πραγματικά, θέλει μεγάλη προσπάθεια αυτό για να το κάνεις.
Πριν έρθω, όμως, στο ΠΑΣΟΚ έχω μια απορία. Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι σήμερα εδώ ο κ. Βελόπουλος. Αναρωτιέμαι…
Ο κ. Δένδιας συνυπέγραψε την τροπολογία, κ. Ανδρουλάκη. Αν πιστεύετε ότι διαφωνούσε φαντάζομαι ότι δεν θα την συνυπέγραφε, έτσι δεν είναι;
Λοιπόν, οι ακραίοι υπερπατριώτες, απευθύνομαι στο κόμμα της Ελληνικής Λύσης και στον απόντα κ. Βελόπουλο, να μην θέλετε να προστατεύεται ένας χώρος που είναι ταυτισμένος με την εθνική παράδοση; Γιατί άραγε; Τι θα πείτε στους ψηφοφόρους σας όταν θα υψώσετε πάλι τα λάβαρα, τα εθνικά; Τα σύμβολα; Θα πείτε ότι εμείς δεν στηρίξαμε την τροπολογία για την προστασία του χώρου αυτού;
Γιατί; Γιατί «εμείς ήμασταν αυτοί οι οποίοι επινοήσαμε τη θεωρία του ξυλολίου». Την οποία ασθμαίνοντας ακολούθησαν και αγκάλιασαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ. Εδώ, κ. Ανδρουλάκη θα σας ακούσω με προσοχή, αλλά η στάση σας είναι πραγματικά ακατανόητη. Και είναι ακατανόητη για ένα θεσμικό κόμμα το οποίο έχει ταυτίσει την ιστορία του με την σύγχρονη ιστορία της μεταπολίτευσης.
Αναφέρεστε, άκουσα τους ομιλητές σας να αναφέρονται, σε «ψευτοδίλημμα». Η αποκατάσταση του χαρακτήρα ενός μνημείου, όταν αυτός ο χαρακτήρας αμφισβητείται έμπρακτα;
Θα ακούσω με πολύ ενδιαφέρον τα επιχειρήματα σας. Αλλά, πράγματι, δεν περίμενα ακόμα μία φορά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συνταχθεί και να γίνει, δυστυχώς, παρακολούθημα των πιο ακραίων φωνών σε αυτό το κοινοβούλιο. Αλλά είναι δική σας επιλογή. Λυπάμαι, πράγματι, γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε αυτή την αίθουσα ούτε για τα προφανώς αυτονόητα.
Θα ήθελα να ακούσω, πράγματι, αν είχατε και προτάσεις συγκεκριμένες. Αν πιστεύετε ότι αυτή η τροπολογία είναι, ας πούμε, στη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα θέλατε να δείτε κάποιες διορθώσεις, να καταθέσετε μία εναλλακτική πρόταση.
Αλλά το «όχι σε όλα» σας κατατάσσει, δυστυχώς, στο στρατόπεδο εκείνων των κομμάτων που είναι ταυτισμένα σήμερα με τη μειοψηφία του ελληνικού λαού, ως προς την αντίληψή τους για ορισμένα αυτονόητα κεκτημένα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εγώ σας καλώ να αναθεωρήσετε τη θέση σας, να συνταχθείτε με αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι το σωστό, να ανακτήσει, δηλαδή, η πρωτεύουσα αυτό το μοναδικό…
Δεν θα σας πείσω, δεν πειράζει, αλλά, ξέρετε, κ. Ανδρουλάκη, όλοι κρινόμαστε τελικά. Όλοι κρινόμαστε. Κριθήκαμε και θα κριθούμε και πάλι. Αυτή είναι η ομορφιά της δημοκρατίας. Κρινόμαστε όμως και κάθε μέρα για την ισχύ των επιχειρημάτων μας.
Εμείς, λοιπόν, είμαστε πολύ ξεκάθαροι: θέλουμε η Αθήνα να ανακτήσει αυτό το μοναδικό μνημείο στο κέντρο της. Θέλουμε να αποκαταστήσουμε τον ιερό χαρακτήρα τον οποίο θέλησαν να έχει οι δημιουργοί του. Θέλουμε να ζήσει στον χρόνο ως τόπος τιμής, ενότητας, αναστοχασμού και συλλογικής αυτοσυνείδησης.
Σας ευχαριστώ.
Πηγή: skai.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
