Ως Έλληνες έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε υπερήφανοι.
Η σημερινή μέρα υπενθυμίζει ίσως τον πιο σημαντικό.
Στη μακραίωνη πορεία της, η χώρα μας βρισκόταν πάντα και χωρίς δισταγμό στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Και κάθε φορά ήταν εκεί, με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις της, στην πρώτη γραμμή αυτής της πλευράς, ώστε να υπερασπίζεται τις αξίες και τα ιδανικά του ανθρωπισμού, απέναντι στον αυταρχισμό και τον φασισμό.
Χωρίς να υπολογίζει και χωρίς να τοποθετεί στο ζύγι το κόστος σε ανθρώπινες ψυχές. Βάζοντας στην άκρη πρόσκαιρους διχασμούς, κρατούσε πάντα ψηλά τη σημαία της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Η θυσία των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης δεν άλλαξε απλά τις τύχες ενός ολόκληρου πολέμου.
Μετέδωσε και στις επόμενες γενιές των Ελλήνων αξίες και ιδεώδη.
Και μας κάνει όλους καλύτερους, μας κάνει πιο ανθεκτικούς όταν στις εποχές μας οι νοσταλγοί του φασισμού επανέρχονται στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας χωρίς να φοράνε μελανοχιτώνες αλλά με κουστούμια και γραβάτες.
Στη Λαμία και στη Φθιώτιδα μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι και για κάτι ακόμα.
Την παράδοσή μας. Γιατί εδώ είναι ο τόπος όπου τα χώματά του δημιουργούν έναν ανεπανάληπτο συμβολισμό αφού συνδέουν το ιστορικό νήμα των πιο συγκλονιστικών περιόδων του Ελληνισμού, από την αρχαιότητα ως τη νεότερη ιστορία μας.
Άλλωστε, εδώ σε αυτόν τον τόπο, “ο Γοργοπόταμος έστειλε στην Αλαμάνα περήφανο χαιρετισμό”, που ηχεί παράλληλα και σαν μια διαχρονική και σταθερή κραυγή υπενθύμισης.
Ότι οταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι δεν λένε μόνο τα μεγάλα “ΟΧΙ”, αλλά μπορούν να πετυχαίνουν και θαύματα.
Κλείνοντας, επιτρέψετέ μου μια προσωπική αναφορά. Είναι ιδιαίτερη τιμή που σήμερα εδώ στον ιστορικό Γοργοπόταμο εκπροσωπώ το Πανελληνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Την παράταξη που 41 χρόνια πριν έφερε το νόμο για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης.
Θάβοντας μια για πάντα στη λήθη της ιστορίας τη διχόνοια και τους θλιβερούς διχασμούς και αναγνωρίζοντας την οφειλόμενη τιμή και ευγνωμοσύνη σε όσους έγραψαν με αγώνα και με αίμα ένα πραγματικό περήφανο κεφάλαιο της ιστορίας της πατρίδας μας.
Σε ένα μικρό απόσπασμα από τη συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων, κατά τη ψήφιση του νομοσχεδίου, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφέρει:
«Ήλθε τώρα η ώρα δίπλα στους ήρωες του 1821, να τοποθετήσουμε στην εθνική μας μνήμη ενωμένους αυτούς που έπεσαν την περίοδο από το 1940 ως το 1944.
Τα στρατευμένα παιδιά του λαού που έγραψαν σελίδες δόξας στον μεγάλο αμυντικό πόλεμο.
Αυτούς που συνέχισαν τον αγώνα στα βουνά και στις πόλεις, φτιάχνοντας ένα μαζικό λαϊκό κίνημα με πολυβόλα και συλλαλητήρια.
Με περιφρόνηση προς τον θάνατο, με πάθος για τη λευτεριά, με άμετρη αυτοθυσία.
Ανδρες και γυναίκες στην Πίνδο και στη Ρούμελη, στον Γοργοπόταμο, στην Αθήνα, στην Κοκκινιά, στο Χαϊδάρι, στην Καισαριανή, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στις πόλεις, στα χωριά, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στα γερμανικά στρατόπεδα».
Σήμερα εν έτει 2023, ας πούμε κι εμείς το αυτονόητο, το ελάχιστο. Σε όλους αυτούς τους αγωνιστές, σε όλους αυτούς τους ήρωες, εμείς οι νεότερες γενιές θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι και να υποκλινόμαστε. Λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ.
