Προανακριτική: Με λογικές ακροβασίες η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να ξεπλύνει τις ευθύνες του κ. Καραμανλή
Με λογικές ακροβασίες και τη νομική αρωγή των γνωστών «προθύμων», η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί να «ξεπλύνει» τις ευθύνες του κ. Καραμανλή.
1η Αντίφαση: Ο κ. Καραμανλής εμφανίζεται χωρίς…αρμοδιότητες από την κυβέρνηση. Άραγε αφού δεν είχε αρμοδιότητα παρά μόνο διοικητική εποπτεία, πώς θα τον παραπέμψουν για παράβαση καθήκοντος όπως διαρρέουν στους δημοσιογράφους; Ποιο «καθήκον» δεν εκτέλεσε, αφού ήταν «διακοσμητικός»; Θα παραπέμψουν έναν «αθώο»;
2η Αντίφαση: Η κυβέρνηση διακινεί το επιχείρημα ότι οι διευθυντές του υπουργείου διώκονται από τη δικαιοσύνη γιατί δεν είχαν ενημερώσει τον πολιτικό τους προϊστάμενο. Δεν έχουν ακόμη διαβάσει τις απολογίες των εν λόγω διευθυντών που προσκόμισαν έγγραφα με πρωτόκολλο και ημερομηνίες στον Εφέτη Ανακριτή της Λάρισας, με τα οποία ενημέρωσαν την πολιτική ηγεσία για την επισφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου; Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και με βάση αυτά τα στοιχεία ο κ. Μπακαΐμης διαβίβασε τη δικογραφία στη Βουλή.
3η Αντίφαση: Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί ότι υπεύθυνη για την ασφάλεια του σιδηροδρόμου είναι η ΡΑΣ. Αγνοούν ότι εποπτεύεται από τον υπουργό Μεταφορών; Όταν ο κ. Καραμανλής λάμβανε επιστολές της ΡΑΣ με «καμπανάκια κινδύνου», απλά τις άφηνε στο συρτάρι γιατί δική του αρμοδιότητα ήταν να κόβει κορδέλες στα δημόσια έργα; Αυτό θέλει να πιστέψουμε η Νέα Δημοκρατία; Το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να διερευνηθούν όλοι. Η ΡΑΣ ερευνάται κανονικά από τη δικαιοσύνη και δικό μας καθήκον είναι να μπουν στο κάδρο της έρευνας και τα πολιτικά πρόσωπα που καλύπτονται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Ας αποφασίσουν στη Νέα Δημοκρατία: ο κ. Καραμανλής είτε δεν είχε καμία ευθύνη, είτε είχε ευθύνη, έλαβε εισηγήσεις για τον κίνδυνο στο σιδηροδρομικό δίκτυο και έκλεισε τα αυτιά του. Και τα δύο δεν μπορούν να ισχύουν! Για άλλη μια φορά το Μαξίμου παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια πάνω σε μια τραγωδία δείχνοντας τον ηθικό τους κατήφορο.
Ταμείο Ανάκαμψης: Αίτημα προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για πρόσβαση στην κυβερνητική πρόταση για την απένταξη έργων
Η ελληνική κοινωνία έχει δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια για τα έργα που με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης απεντάσσονται από το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας, βάσει του κυβερνητικού αιτήματος αναθεώρησης. Δεν είναι δυνατόν αυτοί οι σχεδιασμοί να συνεχίσουν να γίνονται εν κρυπτώ μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και της Επιτροπής, ιδίως όταν η πρόσφατη εμπειρία μας δείχνει ότι έτσι αγνοούνται πλήρως απόψεις και ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής έχουν από τον Ιούλιο του 2024 κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στην ελληνική κυβέρνηση, με ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για πιθανή ακύρωση των 13 Περιφερειακών Κέντρων Πολιτικής Προστασίας και την απώλεια κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Κι όμως, η κυβέρνηση από τους αρχικούς πανηγυρισμούς για την ένταξη των ΠΕΚΕΠΠ στο Ταμείο Ανάκαμψης, πέρασε σε ένα παιχνίδι συγκάλυψης της πραγματικότητας μέσω δελτίων τύπου. Έχει αποδείξει, εξάλλου, πως όταν διαμορφώνει τέτοιας σημασίας μακροπρόθεσμα επενδυτικά σχέδια, αποτυγχάνει να συμπεριλάβει τα συμφέροντα όλων των πολιτών ισότιμα στους σχεδιασμούς της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης στο πεδίο προώθησης των ΑΠΕ, όπου η κυβέρνηση επέλεξε να επιδοτεί κυρίως τα μεγάλα έργα ΑΠΕ όπως τα αιολικά, αγνοώντας πλήρως τις τοπικές κοινωνίες, τους αυτοπαραγωγούς, όπως οι αγρότες και τις ενεργειακές κοινότητες.
Περισσότερα ΕΔΩ
Πολιτισμός: Ανεπίτρεπτη εμπορευματοποίηση της Σπιναλόγκας
Η απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και του ΟΔΑΠ για τη διοργάνωση κοινωνικής εκδήλωσης στον ιστορικά ευαίσθητο χώρο της Σπιναλόγκας, έναν τόπο μνήμης και ανθρώπινου πόνου, είναι απαράδεκτη. Το σκηνικό της δεξίωσης, με τραπέζια, ζωντανή μουσική, ημιμόνιμες κατασκευές και παρουσία περίπου 80 καλεσμένων, αποτελεί προσβολή στη μνήμη όσων έζησαν στο πρώην λεπροκομείο και εγείρει σοβαρά ζητήματα θεσμικής ευθύνης και πολιτιστικής διαχείρισης. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο δείγμα της πολιτικής εμπορευματοποίησης του πολιτισμού που ακολουθεί συστηματικά η ηγεσία του ΥΠΠΟ. Αντί για ουσιαστική προστασία και ανάδειξη της ιστορικής ταυτότητας του μνημείου, προκρίνεται η αξιοποίησή του ως επικοινωνιακός χώρος εντυπωσιασμού, γεγονός που όχι μόνο αλλοιώνει τον χαρακτήρα της Σπιναλόγκας, αλλά και θέτει ταφόπλακα σε κάθε μελλοντική δυνατότητα ένταξής της στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ανησυχητική είναι, όμως, και η εγκατάλειψη των υποδομών του νησιού, η έλλειψη υδροδότησης και ηλεκτροδότησης, η ανυπαρξία μώλου και η αναντιστοιχία τιμής εισιτηρίου με τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει θεσμικά ότι δεν θα επαναληφθούν ποτέ παρόμοια γεγονότα που προσβάλλουν τον ιστορικό και ηθικό πυρήνα ενός τόπου μνήμης, όπως η Σπιναλόγκα.
Περισσότερα ΕΔΩ
Αναπτυξιακός Νόμος: Γιατί καταργεί η κυβέρνηση το καθεστώς «Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση»;
Η κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης που κατατέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή, καταργεί ρητά το ειδικό καθεστώς «Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση» στον Αναπτυξιακό Νόμο και στη θέση του δημιουργείται νέο καθεστώς, με τίτλο «καθεστώς περιοχών Ειδικής Ενίσχυσης». Μέχρι σήμερα, το καθεστώς «Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση» αφορούσε την ενίσχυση επενδυτικών σχεδίων που υλοποιούνται στις περιοχές των Εδαφικών Σχεδίων Δίκαιης Μετάβασης (Ε.Σ.ΔΙ.Μ.). Σύμφωνα μάλιστα με την επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης, σε κάθε καθεστώς του Αναπτυξιακού Νόμου αναλογεί ετήσιος προϋπολογισμός 150 εκατομμυρίων ευρώ. Με το νομοσχέδιο, το νέο καθεστώς που το αντικαθιστά, θα έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερο πεδίο εφαρμογής, δηλαδή θα αφορά πολύ περισσότερες περιοχές. Θα περιλαμβάνει μεν τις περιοχές στις «Ζώνες Απολιγνιτοποίησης», αλλά και σειρά άλλων περιοχών που «αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά και δημογραφικά προβλήματα», οι οποίες μάλιστα αναγράφονται μόνο ενδεικτικά. Για παράδειγμα, το νέο καθεστώς θα αφορά «α) παραμεθόριες Περιφερειακές Ενότητες ευρισκόμενες στα βόρεια σύνορα της χώρας, β) περιοχές που το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. ανέρχεται στο 70% του ετήσιου ή εντοπίζεται πληθυσμιακή συρρίκνωση λόγω των δυσμενών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών», αλλά και «περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές». Η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος «Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης» και η δημιουργία ενός άλλου, με τελείως αλλοιωμένη και διευρυμένη έκταση, μας βρίσκει αντίθετους. Προφανώς δεν αντιμαχόμαστε τις περιοχές που εντάσσονται. Αναμφίβολα χρήζουν και εκεί γενναίας στήριξης οι επενδύσεις. Δεν μπορεί, όμως, η κυβέρνηση να συγχέει τις εξειδικευμένες ανάγκες που προκαλεί η βίαιη απολιγνιτοποίηση, με άλλης φύσεως ανάγκες -με απλά λόγια να «πετάει» στον ίδιο «κουβά» μήλα με πορτοκάλια και όπου βγει. Μείζονα ερωτήματα εγείρονται και για τις ενδεχόμενες δημοσιονομικές, λειτουργικές και πρακτικές επιπτώσεις της κατάργησης. Είναι, επίσης, απορίας άξιο εάν και με ποιους διαβουλεύτηκαν αυτήν την ανατροπή. Η τυπική δημόσια διαβούλευση (opengov) πάντως πραγματοποιήθηκε μέσα στο Πάσχα, ειδικότερα αναρτήθηκε στις 23.20 τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης (!) και ολοκληρώθηκε στις 9.00 το επόμενο πρωί της Πρωτομαγιάς. Το Νομοσχέδιο πάσχει όμως και σε άλλα σημεία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα (άρθρο 48): στο νέο αλλοιωμένο καθεστώς, δίπλα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έρχονται να προστεθούν και οι «μεγάλες», κατά την πάγια «αγάπη» της Νέας Δημοκρατίας στα ισχυρά συμφέροντα.
Περισσότερα ΕΔΩ
Γάζα: Η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική της «αφωνίας» και να καταδικάσει τα γεγονότα στη Γάζα
Η σημερινή κοινή δήλωση των ηγετών της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά για την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη Γάζα, συνιστά αυτονόητη όσο και αναγκαία αντίδραση στην εξελισσόμενη ανθρωπιστική κρίση στην περιοχή. Οι νεκροί άμαχοι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, ο αποκλεισμός και η ισοπέδωση της Γάζας, ο βίαιος εκτοπισμός των κατοίκων και η συνέχιση των παράνομων εποικισμών στη Δυτική Όχθη, συνθέτουν μια δραματική εικόνα που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από ένα παχύ πέπλο υποκρισίας και αδιαφορίας της διεθνούς κοινότητας. Ο άμεσος τερματισμός των ισραηλινών βομβαρδισμών και των επιχειρήσεων εκκαθάρισης της Γάζας, η επανέναρξη της ομαλής ροής της ανθρωπιστικής βοήθειας, η απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς, ο τερματισμός των εποικισμών και η αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους στην περιοχή είναι τα απολύτως αναγκαία βήματα για την αποσυμπίεση της κρίσης και την οριστική και δίκαιη επίλυση του ζητήματος. Η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική της «αφωνίας» και να καταδικάσει τα γεγονότα στη Γάζα, στηρίζοντας ενεργά κάθε πρωτοβουλία για την άμεση κατάπαυση της βίας, την επιστροφή όλων των ομήρων και την έναρξη συνομιλιών με στόχο τη λύση των δύο κρατών στην περιοχή, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Περισσότερα ΕΔΩ
Ελληνοτουρκικά: Η Ελλάδα χρειάζεται καθαρή φωνή και εθνική στρατηγική με βάθος
Ο πρωθυπουργός έχει αποφύγει συνειδητά να διατυπώσει καθαρή θέση εναντίον της ένταξης της Τουρκίας στον υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Άμυνας, στις συνομιλίες του με ευρωπαίους ηγέτες που προωθούν ανοιχτά την ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία με την Τουρκία, όπως ο καγκελάριος Μερτς ή η πρωθυπουργός Μελόνι. Δεν μπορεί να έχει θέση στο ευρωπαϊκό αμυντικό οικοδόμημα μία χώρα που επιμένει σε μια αναθεωρητική και προκλητική στρατηγική έναντι δυο χωρών της Ε.Ε., με casus belli για την Ελλάδα και παράνομη κατοχή μέρους της Κύπρου. Η αδυναμία της χώρας μας να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως στην περίπτωση της Κάσου, όπου αγνοείται η τύχη της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου, δημιουργεί προβληματισμό. Μήπως έχουμε φύγει πια από αυτό και μιλάμε για μια συνολική διαπραγμάτευση με την Τουρκία, με τη μετατροπή των τουρκικών διεκδικήσεων σε διμερή ζητήματα, αντί να αντιμετωπίζονται ως ζητήματα διεθνούς δικαίου. Ο Υπουργός Εξωτερικών θα πρέπει να εξηγήσει τι εννοούσε όταν έκανε λόγο από την Νέα Υόρκη για την τήρηση της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας, με δεδομένο ότι από κάποιους κατά καιρούς έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο, εμποδίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επαφίεται σε διπλωματικές χειρονομίες, όταν η Τουρκία συνεχίζει μεθοδικά να εξουδετερώνει τις στρατηγικές συμφωνίες της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, προσεγγίζοντας χώρες-κλειδιά όπως η Αίγυπτος και υπογράφοντας συμφωνίες αμυντικού χαρακτήρα. Χρειάζεται μία εθνική στρατηγική που δεν θα στηρίζεται σε ευχολόγια ή επικοινωνιακές κινήσεις. Η αμυντική και εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να ασκούνται με φωτογραφίες και διπλωματικές υπογραφές, αλλά με πράξεις που θα καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν αποδέχεται τετελεσμένα, δεν εγκαταλείπει τα δικαιώματά της και δεν σιωπά όταν η φωνή της πρέπει να ακουστεί δυνατά.
