Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη, Βουλευτή Λάρισας Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
Αύγουστος βαρύς, καυτός, ρήμαξε κι αφάνισε τον τόπο στο φετινό του πέρασμα.
Το θρίλερ, είχε θέμα τους μισούς να καίγονται και τους άλλους μισούς να παρακολουθούν ανήμποροι.
Και η ιστορία συνεχίζεται…
Νέες εστίες, αναζωπυρώσεις, εισαγγελική έρευνα για τα αίτια της συμφοράς, κυβερνητικές εξαγγελίες και σχεδιασμοί, υποσχέσεις λιγότερων λαθών, σενάρια, θεωρίες και αναλύσεις, όλα γαϊτανάκι γύρω από το δυσανεκτικό, πολιτικά, ερώτημα : «τις πταίει;»
Στο μεταξύ, η οργή των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια και το βιος τους, ξεχείλισε.
Πένθος κανονικό. Στην αρχή άρνηση, λόγια βαριά και θυμός μεγάλος. Μετά διαπραγμάτευση, αιτήματα, φωνές…Τώρα, κατάθλιψη και εκκωφαντική σιωπή. Πένθος, σε όλα τα στάδιά του.
Σημαδεμένη ανεξίτηλα η χώρα, από τις εικόνες με τις φλόγες που έφταναν στον ουρανό, το θρήνο της πυρόπληκτης κυρίας Παναγιώτας, το τρυφερό κλάμα της ρεπόρτερ Ευλαμπίας Ρέβη, στην αγκαλιά του ηλικιωμένου..
Τα ανθρώπινα μιας τραγωδίας, που έκαναν ακόμη και τις πέτρες να ραγίσουν, που έγιναν η δυνατή στάμπα, στα γεγονότα των ημερών
Τα γεγονότα που επιχείρησε η Κυβέρνηση να απλοποιήσει, να ενσωματώσει στη λογική του ανυπέρβλητου, του τυχαίου, της ανωτέρας βίας, αυτής που όλα επαρκώς τα εξηγεί και όλα πάντα τα δικαιολογεί.
Με την καύτρα στο πέτο ακόμη αναμμένη, ο Πρωθυπουργός της χώρας εμφανίστηκε αισιόδοξος, καθησυχαστικός, χαμογελαστός – μέχρι παρεξηγήσεως ! και ανακοίνωσε «ειδικό σχέδιο» για την ανασυγκρότηση των περιοχών που επλήγησαν και την αποκατάσταση της καμένης γης.
Δεν ξέρω τι έκανε η κυρία Παναγιώτα, ακούγοντάς τον.
Μπορεί να σώπασε, μπορεί και να ξανάρχισε το θρήνο…
Ξέρω όμως, τι έκαναν στο Δαμάσι, στον καταυλισμό των σεισμόπληκτων του Μάρτη, που ακόμη δεν μαζεύτηκαν ούτε τα μπάζα από τα γκρεμισμένα σπίτια τους, όπως ξέρω τί έκαναν στα Φάρσαλα, που ακόμη ορθαάνοιχχτες είναι οι πληγές τους, από τις πλημμύρες του Ιανού .
Κι εκεί, «ειδικό σχέδιο» ανασυγκρότησης της περιοχής εξαγγέλθηκε από την Κυβέρνηση και τότε έσπευσαν οι κάθε λογής «επί τόπου», οι οποίοι θα επέλυαν αυθωρεί και παραχρήμα, τα πάντα όλα. Όμως, ακόμη δεν…
Από την άλλη, για τα ίδια γεγονότα, η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ , προσπαθώντας να ρίξει «λάδι στη φωτιά» για να φουντώσει την οργή του κόσμου και να συμψηφίσει την καταστροφή με την πυορροούσα μεγάλη πληγή που της άφησε το Μάτι, εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Βρισιές που πεζοδρομίου, συνθήματα χυδαία, οργανωμένες διαδικτυακές επιθέσεις, άκρατος λαϊκισμός, κυριάρχησαν και ταυτόχρονα εξόργισαν τον κόσμο της παραδοσιακής αριστεράς, αυτής που διακρινόταν για το ήθος της και τη σοβαρότητά της σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, σε τέτοιο βαθμό, που να στοιχηματίζει κανείς ότι αν ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος ζούσε και πάλι θα ζητούσε συγγνώμη…
Ανάμεσα στις στάχτες των ανθρώπων, τον πανικό της κυβέρνησης και τη λαϊκομαγκιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπεύθυνα και σοβαρά, το Κίνημα Αλλαγής ζήτησε επειγόντως να συζητηθεί το θέμα στη βουλή, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, ετοιμάζοντας ένα συνεκτικό σχέδιο στήριξης των πολιτών, αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος και δημιουργίας συνθηκών για να παραμείνουν στον τόπο τους οι πυρόπληκτοι.
Να επιχειρηθεί συναίνεση, κοινός σχεδιασμός, κοινή πολιτική ευθύνη για την εφαρμογή του, καθώς ο χρόνος αποκατάστασης ξεπερνά κατά πολύ, μια κυβερνητική θητεία.
Το Κίνημα Αλλαγής έδειξε και πάλι, τον άλλο δρόμο. Τον απαραίτητο δρόμο, την ώρα που το αγανακτισμένο πεζοδρόμιο οριστικά απέτυχε και η καύτρα στο πέτο, ακόμη κι όταν σβήσει, ποτέ δεν θα γίνει γαρίφαλο.
