Κάτι το πολύ σοβαρό θα πρέπει να συνέβη τη Δευτέρα 22 Μαΐου στις Βρυξέλλες. Κάτι που παρέπεµπε ευθέως σε εκείνη την επιστολή που έφθασε στα χέρια της κυβέρνησης εκείνο το καλοκαίρι του 2015 διά της οποίας οι Βρυξέλλες ενηµέρωναν την Αθήνα πως θα πρέπει να προετοιµάζεται για έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ ταυτόχρονα. Προφανώς το σενάριο είχε αλλάξει. Κάτι άλλο τους είπαν. Εξίσου σοβαρό.

Από τη στιγµή που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πάτησε το πόδι του στην Αθήνα µε το Eurogroup η ελληνική κοινωνία, ή ό,τι έχει εναποµείνει από τις δηλητηριασµένες και αποσυντεθηµένες σάρκες της, παρακολουθούσε σαν σε σινεµά τις εξελίξεις. Την Τρίτη το πρωί της 23ης Μαΐου ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη άλλαζε γραµµή και τοποθετούσε τη «λύση χρέους» ως κυρίαρχη προτεραιότητα στην ατζέντα. Όχι τις εκλογές. Το ίδιο βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας άλλαζε και αυτός γραµµή αντιλαµβανόµενος το τι συνέβαινε. Έστω και µε µεγάλη καθυστέρηση. Εµφανίστηκε διατεθειµένος να αποδεχθεί όλα όσα την προηγουµένη είχε απορρίψει στο Eurogroup. Ούτε η ηµίωρη συνοµιλία του µε τον Εµανυέλ Μακρόν, ούτε η επαφή του µε τη Μέρκελ, ούτε η ευφάνταστη ιδιοσυγκρασία του ήταν σε θέση να αλλάξουν την πραγµατικότητα. Την Πέµπτη αργά το απόγευµα εξερράγη η βόµβα στο αυτοκίνητο του Λουκά Παπαδήµου µε τις γνωστές συνέπειες. Τις άµεσες και τις παράπλευρες. Η έκρηξη αυτή πυροδότησε µία αλυσιδωτή αντίδραση µίσους και εµφυλιακού πολεµικού κλίµατος απόρροια της µακράς εκπαίδευσης της κοινωνίας από το 2010 και µετά µέσω της Πάνω και της Κάτω Πλατείας. Την Παρασκευή το απόγευµα «σκάει» η συνέντευξη του ανώνυµου αξιωµατούχου του ΔΝΤ στο αµερικανικό CNBC. Ελάχιστοι διάβασαν το δεύτερο µέρος της συνέντευξης αυτής. Δηλαδή το κοµµάτι µε τον τίτλο «Αναζητείται έλληνας Μακρόν». Ο ανώνυµος αξιωµατούχος επιµένει πως αν υπήρχε έλληνας Μακρόν τότε το ΔΝΤ «would jump in» στο ελληνικό πρόγραµµα. Η έκφραση είναι σαφής. Η επιλογή επίσης. Το Σάββατο το βράδυ µε καθυστέρηση 24 ωρών η είδηση αυτή ήταν τίτλος σε όλα τα δελτία ειδήσεων.

Το Σάββατο άρχισε το γλέντι µέσω κοινωνικής δικτύωσης αλλά και το αλαλούµ µε την υπόθεση του δροµολογίου του επίµαχου τροµοδέµατος. Στο Facebook βυσσοδοµούσε ο καλός συνάδελφος κ. Φιλιππάκης στοχεύοντας τον Γιάννη Στουρνάρα για λόγους καθαρά ιδιοτελείς που αφορούν τις σωµατειακές εκλογές στην ΕΣΗΕΑ. Τη σκυτάλη τάχιστα πήρε ο πολύς κ. Πολάκης καταδεικνύοντας την πολιτική και τη γενική Παιδεία του. Τα social media έσερναν το χορό στο ρυθµό της απίστευτης καθυστέρησης που χαρακτηρίζει µεγάλο τµήµα των πολιτών αυτής της χώρας. Σε µία συγχορδία του «συνδρόµου Γκάου» της πλήρους αποσύνθεσης που φτάνει στα όρια της συλλογικής παράκρουσης τα «παιδιά της αγανάκτησης» της Πλατείας έστησαν κοντσέρτο εµφύλιας διαµάχης.

Την Κυριακή η Αθήνα στο σύνολό της αντιλαµβανόταν πως δεν υφίσταται ούτε µία περίπτωση να επιτραπεί στην κυβέρνηση Τσίπρα να κερδίσει έστω και κάτι το ελάχιστο που θα της επέτρεπε να «στήσει» ένα αφήγηµα για την εσωτερική εκλογική της πελατεία.

Τη Δευτέρα το ξηµέρωµα απεβίωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μόνον για λίγες ώρες άλλαξε η δηµοσιογραφική ατζέντα λόγω του θανάτου του ανδρός. Από τη Δευτέρα το απόγευµα άρχισε η αλυσιδωτή αποκάλυψη για το τι ακριβώς συνέβη την 22α Μαΐου στις Βρυξέλλες. Ο Τσίπρας ήταν πια αφοπλισµένος, ο δε Τσακαλώτος σε κατάσταση αφλογιστίας. Τη Δευτέρα που µας πέρασε, αργά το απόγευµα ο κεντρικός τραπεζίτης κ. Ντράγκι τοποθετούσε την ταφόπλακα στους σχεδιασµούς του αφανούς Γιάννη Δραγασάκη. Ούτε ποσοτική χαλάρωση, ούτε έξοδο στις αγορές. Το πρωί της Τρίτης άρχισαν τα σενάρια περί απόρριψης αποδοχής της δόσης των 7 δις από την κυβέρνηση για λόγους εθνικής λεβεντιάς. Η ατµόσφαιρα µύριζε περίοδο Σαµαρά τον Σεπτέµβριο του 2014. Όταν ο τότε πρωθυπουργός µε το στανιό εισέπραττε όσα είχε εισπράξει ο Γιώργος Παπανδρέου πριν από αυτόν. Όταν δηλαδή ο Σαµαράς αρνήθηκε να πάρει τη σκυτάλη από τον παραιτούµενο Γιώργο. Στη συνέχεια υπονόµευσε την κυβέρνηση Παπαδήµου, ναι ο Σαµαράς, γιατί έπρεπε σώνει και καλά να γίνει πρωθυπουργός, έστω µε το στανιό. Το βράδυ της Δευτέρας που µας πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας παρακολουθούσε την αναµενόµενη Δηµοσκόπηση στον «τηλεοπτικό σταθµό της διαπλοκής», όπως συνηθίζει να τον αποκαλεί το Μαξίµου. Το µήνυµα ήταν σαφές. Στον Τσίπρα και την οµάδα του εναποµένει µία µόνη λύση. Η ηρωική (που δεν θα είναι καθόλου ηρωική αλλά µόνον πένθιµη)… έξοδος. Με µία πιθανή δεύτερη εκδοχή. Αυτή της Οικουµενικής.

Στις Βρυξέλλες το κλίµα είχε σταθεροποιηθεί πια. ΔΝΤ και Βερολίνο κατανοούν τις προτεραιότητες του καθένα ξεχωριστά. Το ΔΝΤ θέλει να αυτοπροστατευθεί. Το Βερολίνο θέλει να υπερβεί τον κάβο των γερµανικών εκλογών. Άλλωστε το διεθνές περιβάλλον είναι ανάστατο. Ο Τραµπ τα έκανε σµπαράλια στη Σικελία. Η Ευρώπη κατάλαβε πως πρέπει να υπολογίζει µόνο στον εαυτό της. Η συνάντηση Μακρόν – Πούτιν εξελίχθηκε σε συνεύρεση σε θερµοκρασία καταψύξεως. Ποιος ασχολείται πια µε την Αθήνα. Το κακοµαθηµένο παιδί έπεσε στη µαύρη τρύπα της αφάνειας.

Στο πλευρό του Λουκά Παπαδήµου έσπευσε από την πρώτη στιγµή ο Γιάννης Στουρνάρας. Δεν υπήρχε καµία αµφιβολία ότι το τροµοδέµα θα µπορούσε κάλλιστα να είχε αποσταλεί και σε αυτόν τον ίδιο. Με τον Λουκά Παπαδήµο τους ενώνει όχι µόνον µία κοινή φιλοσοφική εκδοχή αλλά και η ίδια η µοίρα. Και οι δύο κατανοούν άριστα τι γίνεται και τι παίζεται. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αντιλαµβάνονται τι κάνουν οι άλλοι. Ανήκουν σε εκείνο το κύκλο των ικανών που πλαισίωσαν το σχέδιο της Μεταρρύθµισης σε µία προσπάθεια να πετύχει το πείραµα Σηµίτη, που ήταν η συνέχεια του βραχύχρονου εγχειρήµατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ήταν οι δύο µοναδικές περίοδοι που τέθηκαν οι βάσεις για τη δηµιουργία πλούτου στη χώρα.

Το βράδυ της Δευτέρας προς την Τρίτη που µας πέρασε, οι λίγοι εκείνοι που αντιλαµβάνονταν πως κάτι το πολύ σοβαρό συνέβη στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, ψέλλιζαν, µε κόπο είναι η αλήθεια, «Αναζητείται ο έλληνας Μακρόν». Το ζήτηµα είναι πως αν υπάρχει κάποιος τέτοιος θα δεχθεί να διαδραµατίσει το ρόλο που επιβάλλεται να παίξει; Σε µία κοινωνία που κανακεύει Φιλιππάκηδες και Πολάκηδες και όλους εκείνους που βολεύτηκαν στο ρόλο του πολιτικού Νεάντερταλ; Σε µία κοινωνία που επέλεξε διά της ψήφου κυβέρνηση από συνοικιακούς Ναπολέοντες; Κοµµατάκι δύσκολο µου φαίνεται. Ακόµη και ο πολιτικός µαζοχισµός έχει όρια, όσο και αν αγαπάς τη χώρα σου και το φως της.

Του Νίκου Γεωργιάδη(Στο athensvoice.gr)