Το ΠΑΣΟΚ , σε λιγότερο από ενάμισυ μήνα, ξεκινά να διανύει το 50ο έτος από την ίδρυσή του, ανοίγοντας παράλληλα ένα νέο κύκλο στην ιστορία του. Αρκετά ώριμο, με ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο να του πιστώνεται πια, με γνώση και εμπειρία μέσα από λάθη, αστοχίες και ατολμίες , επιστρέφει στο πολιτικό προσκήνιο και αναλαμβάνει με πρωτοβουλίες, καθαρές θέσεις και σταθερό ιδεολογικό φορτίο, να οδηγήσει ξανά τη χώρα σε προοδευτική κατεύθυνση, διασφαλίζοντας πρωτίστως, αξιοπρέπεια για τους πολλούς .
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση- η οποία δεν οφείλεται βέβαια στην συγκυριακή αιτία της φανερής πολιτικής ανεπάρκειας του νέου αρχηγού του, αλλά στη βαθιά ιδεολογική θολούρα που εδώ και πολύ καιρό εκπέμπει με τη στάση του και τις επιλογές του σε μείζονα ζητήματα για τη χώρα-, οδηγεί νωρίτερα σε μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη για το ΠΑΣΟΚ, να του επιφυλαχθεί ο ρόλος του δεύτερου κόμματος, απέναντι και μόνο πλέον, στο πρώτο.
Από την άλλη, η ΝΔ του κ Μητσοτάκη, αφού άφησε τη χώρα στον αυτόματο πιλότο, με τα τρένα να συγκρούονται μετωπικά, τα δάση να καίγονται ολοκληρωτικά και τις πλημμύρες να μετατρέπουν τον κάμπο σε προϊστορική λίμνη, συνεχίζει να εκπαιδεύει τους πολίτες στις οριζόντιες πολιτικές του ξεροκόμματου, αφήνοντας την ίδια ώρα την αγορά χωρίς συστηματικούς ελέγχους, στο έλεος των αυξήσεων στην ενέργεια, στα επιτόκια, στα ενοίκια , στα είδη πρώτης ανάγκης.
Κι ενώ στροβιλίζεται στη δίνη των προβλημάτων που γεννούν τα …καμένα, τα βουλιαγμένα και τα ακριβά, προφταίνει να δώσει μια γερή γροθιά στο μαλακό υπογάστριο των θεσμών και των ανεξάρτητων αρχών , για τα οποία έχει προ πολλού διεγνωσμένη δυσανεξία.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας αυτάρεσκα αυτοχαρακτηρίζεται ως ο «πολυδύναμος εκσυγχρονιστής», αλλά η σκληρή πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι είναι απλώς, «πολυμήχανος αναχρονιστής». Με οικονομικά τερτίπια, συγκαλύψεις σκανδάλων, παράθυρα στους νόμους, εφευρίσκει τρόπους να ισορροπεί στο κόμμα του, να κυβερνά με ομηρίες και τελικά να πηγαίνει τη χώρα πολύ πίσω σε αντιλήψεις, μεθόδους και πρακτικές.
Σ’αυτό το πολιτικό τοπίο, το ΠΑΣΟΚ καλείται να προχωρήσει μπροστά, με σεμνότητα, χτίζοντας ένα σταθερό οικοδόμημα εμπιστοσύνης με τους πολίτες , χωρίς επικοινωνιακά φτιασιδώματα και γελοίους μονολόγους. Το ΠΑΣΟΚ κι ο Νίκος Ανδρουλάκης, οφείλουν τώρα να συναισθανθούν ότι ενσωματώνουν την ελπίδα του λαού μας, για μία έντιμη, νέα πολιτική πρόταση, του ορθού λόγου και του συγκεκριμένου.
Τόσο τα αποτελέσματα των εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών, που αύξησαν τα ποσοστά και ανανέωσαν το πολιτικό δυναμικό του, όσο και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, προκαλούν εύλογα αισιοδοξία, αλλά όχι έπαρση. Είναι αέρας στα πανιά , όχι αέρας στα μυαλά, καθώς δεν αρμόζει ούτε στην ποιότητα της ιστορικής δημοκρατικής παράταξης, ούτε στους δύσκολους καιρούς.
Η μάχη που καλείται να δώσει το ΠΑΣΟΚ είναι μάχη πολιτικής αλλαγής κι όχι μάχη εξουσίας. Οφείλει να δώσει νέα χαρακτηριστικά στην πολιτική, να καλλιεργήσει νέα κουλτούρα σεβασμού στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη.
Να ανοίξει στην κοινωνία και να δημιουργήσει ένα ισχυρό πλειοψηφικό πόλο απέναντι στη συντήρηση , με ευρύ κάλεσμα στο λαό, στους απλούς ανθρώπους που διεκδικούν, παλεύουν κι ονειρεύονται, μακριά από τους γυρολόγους και όσους αναζητούν μόνιμα σημαίες ευκαιρίας.
Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ καλείται να συναντήσει ξανά τον εαυτό του.
