Άρθρο του Γιώργου Αρβανιτίδη, Βουλευτής Β Θεσσαλονίκης, στην εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”
Δυστυχώς ούτε ως πολιτεία, ούτε ως πολίτες έχουμε συνειδητοποιήσει, στον βαθμό που απαιτείται, την αναγκαιότητα των βιώσιμων υποδομών. Το κράτος και ο ιδιωτικός τομέας (τράπεζες – επενδυτές) δεν έχουν συνδέσει πλήρως τις χρηματοδοτήσεις με το κλιματικό αποτύπωμα ενός έργου, αλλά και οι πολίτες δεν είναι ενημερωμένοι για την αξία και την σημασία αυτών των υποδομών.
Βιώσιμες υποδομές δεν είναι μόνο αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως μεγάλα τεχνικά έργα. Αλλά η σύγχρονη τάση είναι να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στα φυσικά οικοσυστήματα και γεωλογικούς σχηματισμούς. Φυσικές υποδομές και οικοσυστήματα που θα προσδώσουν αυτό που λέμε ανθεκτικότητα σε μια περιοχή. Φυσικές Υποδομές που θα μπορούν να αντέξουν τα έντονα καιρικά φαινόμενα της Κλιματικής Κρίσης που βιώνουμε ήδη, αλλά και να μπορέσουμε να τις αξιοποιήσουμε ως καταβόθρες απορρόφησης αερίων του θερμοκηπίου κλπ.
Εδώ και ένα χρόνο, έχω προτείνει την αναδάσωση της περιοχής του Γαλλικού Ποταμού από τον Θερμαϊκό έως το Κιλκίς που σε συνδυασμό με το Σέιχ Σου και μια «πράσινη» ανάπλαση της ΔΕΘ θα έδινε ένα «πράσινο» πέταλο φυσικής οχύρωσης της πόλης. Τα «πράσινα» τείχη της Θεσσαλονίκης, κατ’ αντιστοιχία με τα «ξύλινα» τείχη των Αθηναίων που προστάτευσαν την πόλη από τους Πέρσες.
Στα πιο τεχνικού χαρακτήρα έργα βιώσιμων υποδομών βάζουμε στόχους που μετά χρειάζεται συνεχώς να τους αναθεωρήσουμε. Όπως την υποχρέωση που είχαν οι Δήμοι για να κατασκευάσουν δημόσιες βρύσες με πόσιμο νερό από την 1η Ιουλίου του 2021 και το σχέδιο πάλι που έπρεπε οι Δήμοι να ετοιμάσουν για τα σημεία ηλεκτροφόρτισης που χρειάστηκε να δοθούν παρατάσεις επί παρατάσεων. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα συμβεί και με την υποχρέωση που θέσπισε ο Κλιματικός Νόμος, για τους Δήμους πάλι, να καταρτήσουν μέχρι τον Μάρτιο του 2023, σε 6 μήνες δηλαδή από τώρα, Δημοτικό Σχέδιο Μείωσης Εκπομπών Ρύπων και της πιστοποίησης του υπολογισμού του περιβαλλοντικού τους αποτυπώματος.
Δεν φταίει μόνο η πανδημία για τις συνεχείς παρατάσεις. Φταίει ότι οι Δήμοι δεν έχουν στελεχωμένες τεχνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες δόμησης και δεν έχουν εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό. Φταίει ότι τους λέμε να κάνουν πράγματα χωρίς να τους δίνουμε επαρκείς πόρους. Ενώ θα μπορούσαν να έχουν προχωρήσει δράσεις όπως η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε δημόσιους χώρους π.χ. στάσεις λεωφορείων που θα τροφοδοτούνται από ηλιακή ενέργεια και όσο περιμένει ο πολίτης θα μπορούσε να φορτίσει το τηλέφωνο του αλλά και να υπάρχει φως, ο οδοφωτισμός, η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στα σχολεία είναι μερικές ακόμη βιώσιμες υποδομές, που λόγω και της ενεργειακής ακρίβειας, θα έπρεπε να «τρέξουν».
Άυλη βιώσιμη υποδομή όμως είναι επίσης και οι δράσεις εξοικονόμησης ενέργειας που θα έπρεπε η Κυβέρνηση να δώσει έμφαση από την πρώτη στιγμή, γιατί τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Τρία χρόνια τώρα, είχε ξεχάσει παντελώς τα μέτρα εξοικονόμησης στο Δημόσιο. Καμία βούληση για τήρηση και εφαρμογή του ψηφισμένου νομοθετικού πλαισίου. Η αναγκαιότητα της ενεργειακής θωράκισης του κράτους ήταν στις τελευταίες προτεραιότητές της. Τώρα, εν μέσω ενεργειακής κρίσης και ακρίβειας, στο και πέντε, θυμήθηκε τις ευθύνες της και απειλεί με «μαστίγιο» υπηρεσίες, οργανισμούς και ΟΤΑ που τρέχουν να ορίσουν «ενεργειακούς υπεύθυνους» στα κτίρια του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Στερνή μου γνώση…
