Οι υγειονομικοί, οι σκληρά εργαζόμενοι, οι αλτρουιστές, οι ήρωες, οι πρωταγωνιστές στις συνθήκες πανδημίας και οι πρωταθλητές στον δίχρονο στίβο μάχης. Αυτοί που σήκωσαν στις πλάτες τους το μεγαλύτερο φορτίο με την εμφάνιση του Κορωνοιού και που γι αυτούς η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα ούτε μέσο αυτοπροβολής, αλλά αποτέλεσμα γνήσιου ενδιαφέροντος, ανιδιοτελούς προσφοράς και άδολης αγάπης.
Οι υγειονομικοί που μπήκαν στην πρώτη θέσης μάχης, με μοναδικό πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, όταν οι υπόλοιποι ζούσαν το απρόβλεπτο της πανδημίας μέσα από τα σπίτια τους. Αυτοί που βάζουν σε προτεραιότητα τις ζωές των άλλων αντί τις δικές τους στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και που παραμερούν όλες τις αδυναμίες, όπως είναι η κούραση, η εξάντληση και ο φόβος.
Οι υγειονομικοί στην Ελλάδα του σήμερα, που αμείβονται ελάχιστα σε σχέση τους υγειονομικούς στην Ευρώπη για το λειτούργημά τους και που δεν εγκαταλείπουν αυτή την χώρα για χάρη των συνανθρώπων τους και του καθολικού καλού.
Οι γιατροί που ξενυχτούν όλο το βράδυ για να σώσουν μία ζωή, οι νοσηλευτές που φροντίζουν ακούραστα τους ασθενείς, όλοι αυτοί που στέκονται σαν σύντροφοι και φίλοι στους πάσχοντες που είναι μακριά από την οικογένειά τους, και που τους προσφέρουν μια δεύτερη οικογένεια όταν η πρώτη δεν έχει τη δυνατότητα να τους επισκεφτεί.
Οι υγειονομικοί που δεν περνά ούτε μία μέρα χωρίς να προσφέρουν βοήθεια, φροντίδα, συντροφιά και συμπαράσταση στους νοσούντες. Οι άνθρωποι που τους ανακουφίζουν από τον πόνο, τον φόβο και την απελπισία και που μπορούν να τους σηκώνουν όρθιους όταν κάμπτεται η μαχητικότητα, η δύναμη και η αισιοδοξία για ζωή. Εκείνοι που στέκονται αρωγοί, που δημιουργούν ανθρώπινες και στενές σχέσεις με τους ασθενείς τους, σχέσεις ουσιαστικές και υποστηριχτικές, που βασίζονται σε υψηλές αξίες και ιδανικά και που υπηρετούν τον άνθρωπο.
Οι υγειονομικοί που παλεύουν με τα ανεπαρκή μέσα, τον ελλιπή εξοπλισμό και το μειωμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Οι υγειονομικοί που ανταποκρίνονται στις απεγνωσμένες εκκλήσεις βοήθειας. Εκείνοι που προσφέρουν παρηγοριά στους συγγενείς των θυμάτων που βιώνουν καθημερινά την απώλεια, που τους βοηθούν να αποδεχτούν το αναπότρεπτο του θανάτου και την οδύνη της απουσίας. Που έβαλαν πλάτη για να ζούμε σ’ έναν κόσμο με ισότιμη μεταχείριση στην υγεία χωρίς διακρίσεις και αδικίες.
Αυτούς λοιπόν τους ήρωες η σημερινή Κυβέρνηση απαξιώνει και υποτιμά. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του Υπουργού Υγείας κ.Πλεύρη όλοι αυτοί οι άνθρωποι απολύονται εντελώς τιμωρητικά και απερίσκεπτα δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κενό στο Ε.Σ.Υ ενώ παράλληλα τους στερεί το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Στους συγκεκριμένους εργαζόμενους που έδωσαν σώμα και ψυχή, δεν τους δίνει τη δυνατότητα πρόσβασης στην εργασίας τους όταν την ίδια ώρα άλλοι στους ίδιους χώρους μπορούν να εργάζονται με rapid test.
Μόνο σένα κόσμο σκληρό και ξοφλημένο, σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε σήψη και παρακμή, το ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής παραβιάζεται και καταπατάται με τέτοιο τρόπο. Η περιθωριοποίηση, η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός έχουν εισβάλλει στη χώρα μας. Όταν σε άλλα κράτη υπάρχει ισχυρή νομοθεσία και ανθρωπιστική βοήθεια, στην Ελλάδα απολύονται οι υγειονομικοί με τη μεγάλη καρδιά και την ανιδιοτελή προσφορά και ο άνθρωπος τίθεται στο περιθώριο.
Οι υγειονομικοί προσφεύγουν στην έσχατη μορφή διαμαρτυρίας, την απεργία πείνας, για το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην εργασία.
Όλοι μαζί λοιπόν στο πλευρό τους, στο δρόμο που χάραξαν οι ίδιοι, στο δρόμο της αρετής, του αγώνα, της δράσης, της προσφοράς και της ανθρωπιάς.
Με την ευχή αλλά και την απαίτηση το Υπουργείο Υγείας να αρθεί άμεσα στο ύψος των περιστάσεων, άλλωστε τρόποι υπάρχουν…
Η τιμωρία είναι το τελευταίο και το λιγότερο αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του νομοθέτη για την πρόληψη.
John Ruskin
Πρόεδρος Πανελλήνιου Συλλόγου Πτυχιούχωνv
