Άρθρο του Μιχάλη Κατρίνη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου Κινήματος Αλλαγής, στο site «imerisia.gr»:

Η θριαμβευτική παρουσίαση του εργασιακού νομοσχεδίου από τον κ.Χατζηδάκη, θέλει να αφήσει μια αίσθηση ότι επιτέλους βρέθηκε μια κυβέρνηση που θα εξανθρωπίσει τις εργασιακές σχέσεις!

Πάλι αμετροέπεια, πάλι διθυραμβικές δηλώσεις, πάλι γενικολογίες.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως «δόλωμα» τις θετικές διατάξεις του νομοσχεδίου, όπως η άδεια πατρότητας και τα μέτρα κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης, αποκρύπτοντας την ουσία πίσω από την «επιλογή και διαμόρφωση ωραρίου» από τους εργαζομένους.

Χρησιμοποιώντας κοινωνιολογικούς και ψυχολογικούς όρους , το νομοσχέδιο δέχεται ως defacto προαπαιτούμενο για την εφαρμογή του, την καλή σχέση εργοδότη και εργαζομένου, τη διάθεση του εργοδότη να κατανοήσει τις κοινωνικές και οικογενειακές ανάγκες του εργαζομένου, την ευελιξία των προϊσταμένων στη συνεχή διαμόρφωση αδειών και υπερωριών των υφισταμένων τους και φυσικά την ευθυγράμμιση των συμφερόντων της επιχείρησης, των μετόχων, των στελεχών και των υπαλλήλων.

Ας δούμε ένα απλοϊκό παράδειγμα. Μια γραμματέας θέλει να δουλεύει Δευτέρα με Πέμπτη, δέκα ώρες την ημέρα, όμως ο manager της προτιμά να εργάζεται έξι ημέρες την εβδομάδα εκμεταλλευόμενος την επιλογή στις αυξημένες υπερωρίες, ενώ ταυτόχρονα ο διευθυντής τους προσαρμόζει το ωράριο του ανάλογα με τις ανάγκες και τους στόχους που έχει θέσει ο ιδιοκτήτης ή το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας που, προφανώς και θεμιτά, επιθυμεί τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Τι ακριβώς πιστεύει ότι θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση; Με ποιο τρόπο θα διαπραγματευτεί η γραμματέας; Πως θα διασφαλιστούν οι υπερωρίες του manager; Θα δείξει καλή διάθεση ο διευθυντής, ο οποίος «παίζει κορώνα γράμματα» τη θέση του αν δεν πιάσει τους στόχους που του έθεσε η διοίκηση;      

Επίσης, κατά την προσφιλή τακτική της κυβέρνησης για «οριζόντια μέτρα», όπως και με την πανδημία, εξισώνονται όλοι οι κλάδοι, όλες οι βαθμίδες, όλοι οι τύποι εργασίας. Διότι και ο διευθυντής σε μια πολυεθνική εταιρεία υπάλληλος είναι, και ο εξωτερικός πωλητής σε μια μικρή επιχείρηση υπάλληλος είναι, και ο εργάτης σε μια βιομηχανία υπάλληλος είναι. Έχουν όμως διαφορετικές απολαβές, διαφορετικούς στόχους, διαφορετική φύση εργασίας και προφανώς διαφορετική σχέση με τη διοίκηση και τους εργοδότες!

Η απάντηση της κυβέρνησης έρχεται με τη μορφή ελέγχου μέσω της ψηφιακής κάρτας, τον έλεγχο της τηλεργασίας και το σχηματισμό νέου ελεγκτικού μηχανισμού αντί της επιθεώρησης εργασίας. Την ίδια επιθεώρηση εργασίας που η Νέα Δημοκρατία απαξίωσε πλήρως, από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησής της!

Αν όμως καταργηθούν στην ουσία οι συλλογικές συμβάσεις, για ποιο έλεγχο μιλάμε; Αν καταργηθούν -γιατί περί κατάργησης μιλάμε- τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, ποιος θα εκπροσωπεί τους εργαζομένους; Θα ελέγχει το υπουργείο, κάθε εργαζόμενο, κάθε εργοδότη, σε κάθε επιχείρηση, μικρή και με μεγάλη; Θα ελέγχει τον προϊστάμενο που παίρνει τηλέφωνο στις 8 και στις 9 το βράδυ ζητώντας κάτι έκτακτo; Ποιο λογισμικό θα ελέγχει του ηλεκτρονικούς υπολογιστές των εργαζομένων, χωρίς να παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα τους;

Και για να το δούμε στη βάση του, το νομοσχέδιο ξεκινά με την παραδοχή ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές παραβιάσεις δικαιωμάτων των εργαζομένων, τεράστια αδήλωτη εργασία και μη τήρηση των εργασιακών κανόνων. Άρα θέλει να θέσει όρια στους «κακούς» εργοδότες, χωρίς όμως να θέτει σαφείς κανόνες ελέγχων!

Διότι οι καλοί εργοδότες, τηρούν τους κανόνες και σήμερα. Οι καλοί εργοδότες δουλεύουν ούτως ή άλλως με τη «συναίνεση». Οι καλοί εργοδότες σέβονται τα ωράρια της τηλεργασίας. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν και με το νέο νόμο. Οι «κακοί» όμως εργοδότες, απλά αποκτούν άλλο ένα όπλο στη φαρέτρα τους για να εκμεταλλευτούν τους εργαζομένους τους.

Ίσως τα στελέχη της κυβέρνησης ζουν σε άλλη χώρα. Γιατί στην Ελλάδα της δεκαετούς κρίσης, με πραγματική ανεργία, μαύρη εργασία και υποαπασχόληση άνω του 35%, η αθέμιτη «συναίνεση» του εργαζομένου υπό το φόβο της απόλυσης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Έχει, άραγε, νιώσει ποτέ το φόβο της απόλυσης ο κ. Χατζηδάκης;