Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «Το Παρόν της Κυριακής»:
Η χώρα ζει εδώ και πολύ καιρό εν μέσω μιας τρικυμίας και δυστυχώς, σε πείσμα της αυτάρκειας και της αλαζονείας των κυβερνώντων, πορεύεται χωρίς πυξίδα. Η πανδημία με τα αλλεπάλληλα αδιέξοδα που δημιουργεί και τα θύματα που σωρεύει, η εντεινόμενη διαρκώς εξωτερική απειλή και η ανακυκλούμενη οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ανατροπή κάθε κοινωνικής ισορροπίας, συνιστούν ένα κυριολεκτικά εκρηκτικό μίγμα. Ένας συγκερασμός προβλημάτων που θα απαιτήσει μακρό χρόνο για να μας βγάλει σε ήρεμα νερά.
Το πολιτικό σκηνικό που φιλοτεχνείται, κατά κύριο λόγο από την Κυβέρνηση, ως έχουσα διαρκώς την πρωτοβουλία, με την αμέριστη συμπαράσταση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι παντελώς αναντίστοιχο με τη σοβαρότητα και το μέγεθος των προβλημάτων. Καθημερινά αναδεικνύεται όλο και περισσότερο κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων που βιώνει ο τόπος.
Είναι το σκηνικό δυο μονομάχων σε μια αρένα με θεατές ένα ολόκληρο λαό βυθισμένο στα προβλήματα του. Καθηλωμένο στην ιδιώτευση του και τη διαρκή καραντίνα. Παραιτημένο, σχεδόν από κάθε νόμιμη διεκδίκηση του, κάθε κατακτημένο ως τώρα δικαίωμά του. Στερημένο και των απαραίτητων ακόμη για τις βιωτικές του ανάγκες. Ανήσυχο και ανασφαλή για την ίδια του τη ζωή. Είναι ένας λαός που θεάται άφωνος το σκηνικό της αντιπαλότητας και της εχθροπάθειας των δυο αρχηγών.
Ο πρώτος, ο υπεύθυνος κυβερνήτης της χώρας, βλέποντας τις επιλογές της πολιτικής «βλέποντας και κάνοντας» να αποτυγχάνουν και να διευρύνουν το εθνικό και κοινωνικό αδιέξοδο καταφεύγει σε αλλεπάλληλα διαγγέλματα ηθικοπολιτικού περιεχομένου με ηγεμονικά χαρακτηριστικά. Στηριγμένος ως τώρα σε μια δημοσκοπική υπεροπλία που παρά τον επικοινωνιακό καταιγισμό υποστήριξης, άρχισε πρόσφατα να εμφανίζει τι πρώτες ρωγμές, μια υπεροπλία χωρίς βάθος και έρμα, ασκεί την εξουσία με τρόπο συγκεντρωτικό και αυταρχικό. Ο δεύτερος έχοντας αυτοσκοπό να επανακάμψει σ’ αυτή αντί πάσης θυσίας, αναμιμνήσκεται την εποχή των «αγανακτισμένων» και τα άθλα της πρώτης του νίκης, έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι η ιστορία μπορεί να επαναλειφθεί.
Οι συζητήσεις στη Βουλή με αποκορύφωμα τις τελευταίες είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Χρησιμοποιώντας ρητορική των άκρων τόσο ο Κ. Μητσοτάκης όσο και ο Α. Τσίπρας, καταφεύγουν σε μια αέναη επιστροφή στο παρελθόν και τα πεπραγμένα τους όχι μόνο κομματικά αλλά και προσωπικά. Επιστρατεύουν επιχειρήματα από αμφίβολης εγκυρότητας και αξίας δημοσιεύματα. Προβαίνουν σε προσωπικές «αποκαλύψεις» με ειρωνικές αναφορές. Προκρίνουν την πολιτική του συμψηφισμού λες και το πρόβλημα είναι που διαδίδεται ευκολότερα ο κορωνοιός στα λεωφορεία ή στις διαδηλώσεις. Ο ένας εκμεταλλεύεται την ανασφάλεια και τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας προβάλλοντας το «νόμος και τάξις», ο άλλος την απόγνωση και την αγανάκτηση των πολιτών για πολιτική εκμετάλλευση. Επικαλούνται συνεχώς την ενότητα και εξορκίζουν το διχασμό όταν οι αναφορές, το ύφος και το ήθος της αντιπαράθεσης ενισχύουν την πόλωση και διχάζουν το λαό.
Είναι φανερό ότι αυτή η ρητορική μπορεί να συντηρεί προσωρινά δημοσκοπικές επιδόσεις, να στηρίζει ετσιθελικά έναν ιδιότυπο δικομματισμό, όμως, δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε ο αυταρχικός και συγκεντρωτικός τρόπος της διακυβέρνησης, ούτε ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός των «αγανακτισμένων» αποτελούν συνταγή εξόδου από την πολύπλευρη κρίση. Πολύ περισσότερο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την επίμονη προσπάθεια να δώσουν «κεντρώο» και σοσιαλδημοκρατικό χρώμα στην πολιτική τους. Η ΝΔ είναι δομικά και σήμερα ένα βαθιά συντηρητικό κόμμα με πρακτικές αυταρχισμού και κομματοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μόρφωμα που αδυνατεί να ξεπεράσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις και τις πρακτικές που συγκυριακά τον οδήγησαν στην εξουσία.
Ο τόπος πρέπει να ξαναβρεί το δρόμο του και ο λαός τον εαυτό του. Με απόλυτη συναίσθηση ότι μόνο ενωμένος μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα σημερινά του αδιέξοδα. Ότι μόνο οριοθετώντας στόχους και εκπονώντας νέες στρατηγικές σε συνθήκες συναίνεσης και συνεννόησης έχει δυνατότητα να ανταποκριθεί στις δύσκολες απαιτήσεις των καιρών. Ότι μόνο με σταθερή προσήλωση στη δημοκρατία, στο δικαίωμα των πολιτών στην αξιοπρέπεια, στην ριζική ανασυγκρότηση θεσμών και διαδικασιών μπορεί να μετατρέψει τον σημερινό παθητικό ιδιώτη σε συμμέτοχο και ενεργό πολίτη.
Το Κίνημα Αλλαγής έχει επιλέξει αυτόν τον μοναχικό αλλά και μοναδικό δρόμο. Και έχει την πεποίθηση ότι οι εξελίξεις σε πείσμα των καιρών θα το δικαιώσουν.
