Αυτός το περιέλαβε στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, αυτός το προσδιόρισε σαν πρωταρχική πολιτική του δέσμευση απέναντι στον λαό, αυτός με το κύρος του και την ηγετική του δύναμη έκαμψε τελικά τις αντιδράσεις των κατεστημένων συμφερόντων και το ψήφισε στη Βουλή. Ομως, ο άνθρωπος που έδινε τις μάχες στην πρώτη γραμμή, αυτός που συγκρουόταν καθημερινά με όσους ήθελαν να υπονομεύσουν τη μεγάλη αλλαγή, ο υπουργός που στο τέλος πίεσε και τον ίδιο τον Ανδρέα για την επίσπευση της αλλαγής, ήταν αναμφίβολα ο Παρασκευάς Αυγερινός.

Ως Υπουργός Υγείας υλοποίησε τη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του Παρασκευάς Αυγερινός, ενώ έδωσε μεγάλες μάχες ώστε να εξανθρωπιστούν οι συνθήκες περίθαλψης, να δημιουργηθούν κέντρα υγείας και να εκσυγχρονιστούν τα νοσοκομεία σε ολόκληρη τη χώρα.

Ο Γεννηματάς πίστευε στο Κράτος Πρόνοιας, προς όφελος του λαού και θεωρούσε την υγεία ως το υπέρτατο αγαθό στην οποία έπρεπε να έχουν πρόσβαση όλοι, χωρίς προϋποθέσεις και εξαιρέσεις. Ο αθηναίος πολιτικός πίστευε με πάθος ότι η Υγεία δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια των τεχνοκρατών και να αποφασίζουν ερήμην της πολιτικής ηγεσίας, επισημαίνοντας ταυτόχρονα τη σημασία που έχει να ακούν οι πολιτικοί τη γνώμη των ειδικών.

Στα σχέδια του για το ΕΣΥ και στις ομιλίες του πάντα τοποθετούσε τον λαό στην κορυφή πιστεύοντας ότι τίποτα δεν θα πρέπει να γίνεται αν δεν λαμβάνονται υπ΄όψιν οι πολίτες. Σε συνέντευξη στο περιοδικό Εικόνες στις 29 Σεπτεμβρίου του 1993, είχε αναφέρει: «Αλίμονο αν αφήσουμε τους τεχνοκράτες να αποφασίζουν μόνοι τους, αλίμονο αν αποφασίζουμε εμείς οι πολιτικοί ερήμην των τεχνοκρατών, χωρίς τη γνώμη τους. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται όχι γνώμη και γνώση, μα επίγνωση, και να καταλάβουμε ότι κανείς μα κανείς δεν μπορεί, είτε με την πολιτική του γνώμη είτε με την τεχνική του γνώση, να αγνοήσει τους ανθρώπους που ονομάζουμε χρήστες, δηλαδή τους ανθρώπους που υπερασπίζονται την υγεία μας…» Μέσα από τα ιδιόγραφά του κείμενα, ο Γιώργος Γεννηματάς έθετε τη βάση για να γίνει πραγματικότητα το όραμά του για την υγεία. Όπως ανέφερε, το ΕΣΥ θα πρέπει να είναι ένα ζήτημα το οποίο θα ενώνει και όχι να διχάζει. Προσπαθούσε να πείσει για τη σημασία της παροχής καλύτερων υπηρεσιών υγείας στον τόπο, καθώς, όπως πίστευε, η εμπορευματοποίηση της υγείας ήταν καταστροφική. Επίσης, τόνιζε ότι η αντίληψη των εκφραστών της άρχουσας τάξης αγνοούσε και αδιαφορούσε για τη δημόσια υγεία και όχι μόνο επέτρεπε, αλλά ευνοούσε την εμπορευματοποίηση της….