Στον πρώτο πολυετή προϋπολογισμό μετά την κρίση, οι δαπάνες για την κοινωνική συνοχή

δυστυχώς μειώνονται αντί να αυξάνονται, και τα κριτήρια κατανομής τους γίνονται ακόμη πιο άδικα ιδιαίτερα για τις αδύναμες χώρες.

Αυτή η εξέλιξη είναι εξαιρετικά αρνητική, καθώς παγιώνει την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων και μεγαλώνει την απόκλιση μεταξύ των κρατών μελών.

Ιδιαίτερα δε για την Ελλάδα, που υπέστη τεράστιες θυσίες κατά τη κρίση και έχασε το ¼ του εθνικού της πλούτου, η εξέλιξη αυτή δεν  είναι μόνο άδικη είναι και έξω και από κάθε πλαίσιο πολιτικής ηθικής.

Ο κύριος Μητσοτάκης δυστυχώς δεν συνέχισε αυτή την διεκδίκηση. Όχι μόνο την απεμπόλησεο ολοκληρωτικά αλλά δεν συμμετείχε στην Σύνοδο που διοργάνωσε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, των φίλων της συνοχής, την Πορτογαλία, προκειμένου να διεκδικήσει συμμαχίες και να θέσει το πλαίσιο των ελληνικών διεκδικήσεων

Προσέρχεται λοιπόν σήμερα στη Σύνοδο Κορυφής χωρίς να υπάρχει καμία θετική προσδοκία

και κάτι καλύτερο  για την χώρα.

Δυστυχώς το δόγμα του προβλέψιμου εταίρου και συμμάχου, του δεδομένου συμμάχου και στην εξωτερική πολιτική και  στα πλαίσια της Ευρώπης, αποτελεί συνταγή αποτυχίας.

Και οι Ελληνίδες και οι Έλληνες τουλάχιστον αξίζουν μια κυβέρνηση που θα διεκδικεί και δεν θα αγνοεί το δίκιο τους.

Στην Σύνοδο των Σοσιαλιστών θα θέσω τον προβληματισμό μου για την εξέλιξη αυτή, για την μείωση των κονδυλίων συνοχής. Μια εξέλιξη αρνητική για το μέλλον της Ευρώπης.

Καθώς και θα ζητήσω από τους ηγέτες  Σοσιαλιστές να στηρίξουν το αίτημα της παρουσίας της Ελλάδας  στην κρίσιμη διαδικασία του Βερολίνου για την Λιβύη, καθώς δεν μπορεί η Ελλάδα  να είναι μια χώρα που θα λείπει από αυτή την διαδικασία, που αφορά εξελίξεις που αφορούν άμεσα  τα κυριαρχικά της δικαιώματα.