“Η Δυτική Ελλάδα είναι μία από τις περιοχές της χώρας που μπήκε στην κρίση πριν ξεκινήσει η κουβέντα για τα μνημόνια. Στην Πάτρα η ύφεση και η αποβιομηχάνιση ήρθαν νωρίς. Σημάδι τα δεκάδες βιομηχανικά κτίρια που κάποτε ήταν γεμάτα ζωή και τώρα είναι μόνο τα κουφάρια τους να θυμίζουν τα λάθη των κυβερνήσεων που διόριζαν για χρόνια τους κομματικούς τους υπαλλήλους αντί να δημιουργούν συνθήκες για βιώσιμη εθνική παραγωγή.

Αλλά όλα αυτά τα γνωρίζουν οι πολίτες. Το θέμα είναι να αξιοποιήσουμε τη γεωγραφική θέση αλλά και τα μυαλά της περιοχής. Οι αναπτυξιακές προοπτικές είναι μεγάλες. Πρέπει να λυθεί επιτέλους το ζήτημα της σιδηροδρομικής σύνδεσης Πάτρας-Αθήνας το οποίο έχει βαλτώσει και κινδυνεύει να μείνει χωρίς εθνική και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Και να προωθηθεί η υπογειοποίηση της γραμμής εντός του αστικού ιστού της πόλης που θα τη μετατρέψει αυτόματα σε μικρό μετρό με δημιουργία πολλών σταθμών (σύμφωνα με την μελέτη που έχει εκπονήσει το τοπικό Τεχνικό Επιμελητήριο). Λιμάνι και βιομηχανική ζώνη χωρίς τρένα δεν μπορούν να υπάρξουν.

Πρέπει να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις τοπικών αρχών και να ξεκολλήσει η κατασκευή δεξαμενής υγροποιημένου φυσικού αερίου στο λιμάνι της Πάτρας. Τα κονδύλια υπάρχουν. Τα μισά είναι ευρωπαϊκά και τα άλλα μισά θα προέλθουν από εταιρείες που αποτελούν εταίρους του προγράμματος. Το υγροποιημένο αέριο έχει πολλαπλές χρήσεις – βιομηχανικές, οικιακές, ναυτιλιακό καύσιμο – και έχει πολύ μικρό αποτύπωμα στο περιβάλλον. Τα λιμάνια του Πειραιά, του Ηρακλείου και της Ηγουμενίτσας έχουν ήδη μπει στο πρόγραμμα, η Πάτρα καθυστερεί. Όλοι πρέπει να επιδείξουν ανοιχτό πνεύμα και να μελετήσουν την διεθνή εμπειρία χωρίς μονομανίες.

Στη Δυτική Ελλάδα το παράδειγμα δίνουν οι άνθρωποι που με δικές τους ενέργειες έφεραν τα τσάρτερ στο αεροδρόμιο του Αράξου και δίνουν νέα ζωή στις παραλίες της Δυτικής Αχαΐας, του πιο φτωχού τμήματος του νομού.

Η παραγωγή πλούτου – που το κράτος πρέπει να φροντίζει να κατανέμεται δίκαια – είναι ο στόχος μιας σύγχρονης κοινωνίας. Θυμάμαι πριν από έναν χρόνο, τον πρωθυπουργό να ξεστομίζει για πρώτη φορά τη φράση «παραγωγή πλούτου». Κόμπιασε και μόνο που το είπε γιατί μέχρι τότε ήταν απαγορευμένη έκφραση για το ιδεοληπτικό του κόμμα. Η προσοχή τους ήταν στραμμένοι στους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, αυτούς δηλαδή που τους θεωρούν πελάτες και όχι πολίτες και βέβαια στον κομματικό τους στρατό. Όλους αυτούς που και σήμερα βολεύονται είτε στα υπουργεία είτε σε «προγράμματα», είτε σε «εργολαβίες».

Αν δεν αλλάξει η δομή του κράτους και οι προτεραιότητες του όλες οι συζητήσεις περί ανάπτυξης θα μείνουν κενό γράμμα. Είναι απλό. Πρέπει να σεβαστούμε τον αγώνα των ανθρώπων που παράγουν και δημιουργούν. Να διδαχθούμε από τις προσπάθειες τους και τις νίκες τους. Όλες αυτές που αν ενισχυθούν και γενικευθούν θα φέρουν την προοδευτική επανάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος και τα παιδιά μας.”