“Μακάρι το Ευρωκοινοβούλιο να ήταν ένα μεγάλο «εθνικό» ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, απολύτως αποφασιστικό για τα πάντα. Για τα οικονομικά, για την εξωτερική πολιτική, για την άμυνα για την τεχνολογία, για την παιδεία, για την πρόνοια, για τα εργασιακά δικαιώματα, για τα πάντα. Για τις υπηρεσίες, για τους σιδηροδρόμους, για τις αεροπορικές εταιρείες. Να προσπαθήσουμε αυτή τη συζήτηση να την κάνουμε σε ένα κεντρικό ευρωπαϊκό χώρο, που μας αφορά όλους και να εφαρμόζονται τα παραπάνω σε όλους ισοδύναμα και ισόνομα. Ούτε Ευρώπη του Νότου και του Βορρά, ούτε Ευρώπη των φτωχών και Ευρώπη των πλουσίων», ευχήθηκε ο βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Ποτάμι, Γρηγόρης Ψαριανός, στην παρέμβασή του στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων που είχε ως θέμα την εφαρμογή των προβλέψεων της Συνθήκης της Λισσαβόνας για τα εθνικά κοινοβούλια και στην οποία παρευρίσκετο και ο εισηγητής της σχετικής έκθεσης της Επιτροπής, ευρωβουλευτής κ. Paulo Rangel.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός διαβεβαίωσε πως τόσο το Ποτάμι όσο και ο ίδιος προσωπικά επιθυμούν αυτή η Ευρώπη να γίνει όσο μεγαλύτερη και όσο πιο πολύ πραγματικά ενωμένη μπορεί.

«Υπάρχει ένας προβληματισμός, ένας ευρωσκεπτικισμός από την Αριστερά, από μικρές αριστερές ομάδες, από μεγάλα αριστερά κόμματα, από κομμουνιστικά κόμματα, από φασιστικά κόμματα, από νεοναζιστικά μορφώματα, από ακραίους εθνικιστικούς ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους ή εθνικούς ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την Ευρώπη ως μια λυκοσυμμαχία, ως ένα συγκρότημα των συμφερόντων των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου. Λες και κάθε χώρα ξεχωριστά δεν είναι μια χώρα και αυτή των συμφερόντων των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι μια λογική του παραλόγου.» είπε χαρακτηριστικά.

Κλείνοντας την τοποθέτηση του, ο βουλευτής από το Ποτάμι, θύμισε τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο οποίος επαναλάμβανε μονίμως πως επιθυμούμε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη. «Θέλουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι το μεγάλο έθνος, η μεγάλη πατρίδα μας. Όποιος δεν συμφωνεί με αυτή τη λογική, μπορεί να αποσχιστεί από μόνος του. Και να βρει μια χώρα που να του αρέσει που να είναι πιο δημοκρατική, που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που να μην είναι λυκοσυμμαχία των συμφερόντων αλλά να είναι μια μεγάλη αδελφότητα που όλοι να έχουν μια κοινή κτήση όλων των ωφελειών και των ωραίων πραγμάτων στη ζωή, και να πάει να κατοικήσει εκεί να του στέλνουμε γράμματα, να έχουμε μια τακτική επικοινωνία μαζί του, να μας λέει πως περνάει και μήπως μπορούμε μια φορά το μήνα να πηγαίνουμε και εμείς σε αυτό τον παράδεισο να απολαμβάνουμε αυτή την όμορφη ζωή, μακριά από τα συμφέροντα, τις λυκοσυμμαχίες, την πλουτοκρατία και τους μεγαλοαστούς καρχαρίες του κεφαλαίου που πίνουν το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας».