Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα, η ιστορία μας διδάσκει ότι πολλά από τα δεινά του τόπου μας οφείλονται στην ανυπαρξία συνεννόησης μεταξύ των ηγεσιών της.
Από το 2009 μέχρι και σήμερα η χώρα μας διέρχεται μία πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, πού όλοι σχεδόν γνωρίζουμε τις αιτίες που την δημιούργησαν. Συνεπώς, η επανάληψη είναι κουραστική και επιπλέον οδηγεί σε «άτοπο».
Να θυμηθούμε πολύ γρήγορα ότι ο Παπανδρέου ήθελε να διώξει το ταχύτερο τον Καραμανλή για να σώσει τη χώρα, ο Σαμαράς ήθελε να διώξει το ταχύτερο τους Παπανδρέου, Παπαδήμο για να σώσει αυτός τη χώρα και ο Τσίπρας ήθελε να διώξει τον Σαμαρά για να σώσει ο ίδιος τη χώρα. Όλοι τους όπως καταλαβαίνετε – να το δεχτώ καλοπροαίρετα – ήθελαν και θέλουν να σώσουν τη χώρα.
Αυτό ειλικρινά που δεν καταλαβαίνω είναι ότι αφού όλοι αυτοί αγαπούν τη χώρα και η επιθυμία τους είναι να την σώσουν γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, έτσι ώστε όλοι μαζί να σηκώσουν το βάρος της σωτηρίας;
Όλοι γνωρίζουμε τις ψεύτικες υποσχέσεις των κυρίων Τσίπρα και Καμμένου, όλοι γνωρίζουμε τα νέα δύσκολα για την κοινωνία οικονομικά μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα στη Βουλή, που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από τον Ιανουάριο του 2019, όλοι γνωρίζουμε ότι τις προσεχείς ημέρες θα υπάρξουν αποφάσεις από τους δανειστές μας, από την έκβαση των οποίων θα κριθεί το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας!
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παράλληλα βλέπουμε από την άλλη πλευρά το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να επιτίθεται με σκληρούς χαρακτηρισμούς στην κυβέρνηση – ανεξάρτητα αν έχει δίκιο ή όχι – αυτή τη δύσκολη χρονική διαπραγματευτική περίοδο για τη χώρα.
Θα περίμενα λογικά κατ’ ελάχιστο έστω μια μικρή περίοδο ανακωχής από αμφότερες τις πλευρές και γιατί όχι χείρα βοηθείας, με την ελπίδα να δούμε κάποια ηλιαχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ!
Η συνεχής αντιπαράθεση για τα όποια διαπιστωμένα πράγματι λάθη έχουν συμβεί στο παρελθόν από τις εκατέρωθεν πολιτικές παρατάξεις θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να τις επισημάνουμε για να τις διορθώσουμε και να μην τις επαναλάβουμε.
Σημασία τώρα έχει εκεί που κακώς φθάσαμε να δούμε από εδώ και πέρα τι θα κάνουμε!
Βλέπω όμως ότι αυτό το σενάριο «της συνεννόησης» μάλλον είναι πολύ μακριά και εύλογα καταλήγω με τη λογική μου στα παρακάτω ερωτήματα :
Πόσο ζεστή είναι η καρέκλα της εξουσίας;
Είναι δυνατόν οι Ευρωπαίοι να μας εμπιστευτούν όταν κουβαλάμε τέτοιου είδους νοοτροπία-λογική;
Πότε θα βάλουμε στην ανώτατη κλίμακα τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού πάνω από το κομματικό συμφέρον;
Πόσα δεινά πρέπει να προκύψουν για τη χώρα για να καταλάβουμε το αυτονόητο; Μήπως φταίει και το εκλογικό σώμα και πρέπει να αλλάξει πολιτική συμπεριφορά;
Κοντός ψαλμός αλληλούια
*Ο Γιώργος Τσιτσιλιάνος είναι υπεύθυνος του Τομέα Άμυνας του Ποταμιού
