Στην Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής, κατά την συζήτηση του αθλητικού νομοσχεδίου που έφερε με την διαδικασία του επείγοντος το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, τοποθετήθηκε ο βουλευτής Β’ Αθηνών με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ Γρηγόρης Ψαριανός.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός, αφού συνεχάρη, και αυτός με τη σειρά του, τις «Σουλιώτισσες», όπως χαριτολογώντας χαρακτήρισε τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ, παίρνοντας πάσα από τον προηγούμενο αγορητή, τον βουλευτή, κ. Γ. Πάντζα, ο οποίος τις αποκάλεσε «Μπουμπουλίνες», για την εξαιρετική εμφάνιση τους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αναφέρθηκε στην επί της ουσίας απουσία της πολιτείας από τις προσπάθειες των αθλητών και των ομάδων μας όλα τα χρόνια:

«Η πολιτεία ήταν πάντα επί της υποδοχής των θριαμβευτών. Ποτέ δεν ήταν στις προετοιμασίες, ποτέ δεν ήταν στη συγκρότηση ενός αθλητικού νόμου, σοβαρού, συγκροτημένου, ορθολογικού, που να γίνει οργανωμένα μέσα από έναν συνεχή διάλογο με όλους τους φορείς, τις ομοσπονδίες, εκπροσώπους αθλητών και να συμφωνήσουμε σε έναν αθλητικό νόμο. Έχουμε ακούσει σε αυτήν εδώ την Επιτροπή, εδώ και πολλά χρόνια, εκπροσώπους των ομοσπονδιών, εκπροσώπους αθλητικών σωματείων, πρωταθλητές, βαλκανιονίκες, παγκόσμιους πρωταθλητές, μπασκετμπολίστες, αθλήτριες από το πόλο, από την κολύμβηση, ανθρώπους που κατέκτησαν νίκες μεγάλες και έφεραν μεγάλες επιτυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό, οι οποίες όλες ήταν απόρροια προσωπικών επιθυμιών και προσωπικής προσπάθειας του αθλητή ή του σωματείου και σπανιότατα, για να μην πω ποτέ, ήταν αποτέλεσμα οργανωμένης προσπάθειας της πολιτείας.

Όταν ενημερώθηκα ότι έρχεται νομοσχέδιο για τον αθλητισμό, κάτι τέτοιο φαντάστηκα ότι θα γίνει: ότι θα συζητήσουμε για έναν αθλητικό νόμο σοβαρό και εμπεριστατωμένο. Και βλέπω ότι είναι ένα, επείγον μάλιστα, νομοσχέδιο επί θεμάτων αποσπασματικότατων και δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι κρύβεται από πίσω και γιατί τόση σπουδή του επείγοντος».

Στην συνέχεια και στον λίγο χρόνο που είχε στη διάθεση του ο βουλευτής από ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, αναφέρθηκε εν τάχει στα θέματα της βίας, καθώς και της «καλής» και «κακής» εμπορευματοποίησης του αθλητισμού:

«Κάποτε, η βία ήταν αποσπασματική σε κάποιες κερκίδες κάποιων γηπέδων, στο Καραϊσκάκη, στη Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα, στου Χαριλάου, στη Λεωφόρο. Μετά πήγε και στο μπάσκετ, τώρα είναι και το χόκεϊ επί χόρτου. Αυτό το πράγμα, που δυσφημίζει και καταστρέφει τις προσπάθειες των αθλητών, των σωματείων και του αθλητισμού γενικά, πρέπει να αντιμετωπιστεί …χθες.

Και για να βάλουμε μόνο το θέμα του ποδοσφαίρου, πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με το κράτος, την κυβέρνηση, τους κροίσους, τους σωτήρες των μεγάλων ΠΑΕ, τους συνδέσμους φιλάθλων, που δεν είναι σύνδεσμοι φιλάθλων πια. Μπορεί να ξεκίνησαν έτσι αλλά τώρα είναι σύνδεσμοι εμπρηστών, καταστροφέων, υποψήφιων δολοφόνων και αυτά τα έχουμε δει πολλές φορές και δεν τα έχουμε αντιμετωπίσει. Πρέπει, λοιπόν, να λύσουμε αυτόν τον γόρδιο δεσμό και αν δεν μπορούμε να τον λύσουμε να τον κόψουμε στους χοντρούς κόμπους του και αυτό πρέπει να το κάνουμε χθες.

Στο θέμα της σύνδεσης των αθλητικών σωματείων και του αθλητισμού με εταιρείες θα πρέπει να το δούμε με μια λογική απαλλαγής και απελευθέρωσής του από μια ιδεοληψία κρατισμού. Επειδή πολλές φορές λέμε η εμπορευματοποίηση και διάφορα ιδεολογήματα τέτοιου τύπου, πρέπει να πάω ότι ακόμη και στις πρώην ανατολικές χώρες, ακόμα και σε σοσιαλιστικές χώρες, ο αθλητισμός ήταν πάντα συνδεδεμένος με εταιρείες, με ξενοδοχεία, με αεροπορικές εταιρείες, με αθλητικές εταιρείες με φόρμες και παπούτσια. Η διαφήμιση και η «εμπορευματοποίηση» του αθλητισμού είναι απολύτως αναπόφευκτη. Και για να δικαιώσουμε την συμβολή μας, σε ένα πραγματικά καθαρό αθλητικό γίγνεσθαι, που δεν είναι απαραίτητο να είναι απαλλαγμένο από ιδιωτικές ή ιδιωτικού τύπου εταιρίες, δεν είναι καθόλου κακό αυτό, αρκεί να μην τα ξεπουλήσουμε με έναν τρόπο που πολλοί θα ήθελαν και με έναν τρόπο που πολλοί δήθεν αντιμάχονται, αλλά υπογείως τον προκαλούν.».