«Είμαι πολύ αισιόδοξος που ανταμώσαμε και όλοι μαζί δηλώνουμε έτοιμοι για μια νέα προσπάθεια, ενωμένοι. Απευθύνω κάλεσμα και σε όσους δεν είναι εδώ…», ανέφερε μεταξύ άλλων κατά την ομιλία του στη Συνεδρίαση της Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ο πρώην υπουργός Οικονομικών και στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Φίλιππος Σαχινίδης.
«Η ΔΗ.ΣΥ. είναι η εκκλησία. Η καμπάνα κτυπά και όσοι αγωνιούν για την επόμενη ημέρα της χώρας και για την ανασυγκρότηση του χώρου τους καλούμε να έρθουν να δουλέψουμε από κοινού. Η αποχή, η απάθεια, η αδιαφορία, η μοναχική πορεία δεν μπορούν να μας βγάλουν και δεν θα μας βγάλουν από την κρίση. Στην προσπάθεια αυτή μόνο ενωμένοι μπορούμε να πάμε μπροστά», τόνισε ο κ. Σαχινίδης.
«Η Ελλάδα του μέλλοντος εξαρτάται από τις κοινές μας αναζητήσεις για όλα αυτά τα ζητήματα και τις αποφάσεις μας στο συνέδριο της ΔΗΣΥ. Αποφάσεις που θα επιτρέψουν να ενισχύσουμε τη θέση μας στην κοινωνία και να αναλάβουμε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της μελλοντικής πορείας της χώρας», υποστήριξε το στέλεχος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και, όπως είπε επιτιθέμενος σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ: «Γιατί νέο πλούτο μπορεί να δημιουργήσει και η ΝΔ με την οικονομικά φιλελεύθερη ατζέντα της. Αλλά είναι πλούτος που και πάλι θα αφορά τους λίγους. Πλούτο συγκυριακά μπορεί να δημιουργήσουν και οι παρεοκρατιστές του ΣΥΡΙΖΑ με υπόγειες και αδιαφανείς συμφωνίες με συγκεκριμένους επιχειρηματίες, αλλά θα είναι πλούτος που αφορά όσους ανήκουν στη νέα διαπλοκή και τους εκλεκτούς πελατειακούς φίλους».
Aναλυτικά η ομιλία του Φ. Σαχινίδη στην Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
«Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θελήσει να μελετήσει αυτή τη σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας, προκειμένου να αποτιμήσει την πορεία της χώρας, θα κληθεί να απαντήσει στα εξής τρία ερωτήματα:
- Γιατί η πολιτική, κατά την υπό εξέταση περίοδο, απαξιώθηκε σε τέτοια έκταση; Γιατί οι πολίτες, μετά από μια τόσο παρατεταμένη και πρωτόγνωρη οικονομική και κοινωνική κρίση, δεν επεδίωξαν την ενεργό συμμετοχή τους, ώστε να συμβάλουν στην ταχεία έξοδο από την κρίση, αλλά επέλεξαν, συνειδητά, την αδράνεια και την αποχή; Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ των εκλογών του Μαΐου 2012 και Σεπτεμβρίου 2015 περίπου ένα εκατ. ψηφοφόροι απείχαν από το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ας δούμε, όμως, πού οδήγησαν η απάθεια και η αποχή. Χθες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέθεσε στη Βουλή προς ψήφιση σχέδιο Νόμου 930 σελίδων, που περιλαμβάνει μέτρα ύψους €5 δισ. περίπου. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης διαπραγμάτευσης για να πετύχει υποτίθεται η κυβέρνηση χαμηλότερο στόχο για τα πρωτογενή πλεονάσματα και μια θετική απόφαση για το χρέος χωρίς όμως να χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα στις συντάξεις ή τη φορολογία. Τελικά δέχτηκε όλα αυτά τα νέα μέτρα χωρίς μείωση του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Παρά το τεράστιο όμως δημοσιονομικό βάρος τους δεν σημειώθηκε κάποια ουσιαστική αντίδραση. Σε ανάλογες περιπτώσεις, κατά τα έτη 2010 και 2011, αλλά και αργότερα, πλήθη συγκεντρωμένων στην πλατεία Συντάγματος ζητούσαν την απόσυρση των μέτρων και την παραίτηση των μελών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε στην ίδια πλατεία, αν στέλεχος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κατέθετε το αντίστοιχο νομοσχέδιο! Ή, αν στο όνομα της αξιοποίησης της Δημόσιας περιουσίας, είχε εκχωρήσει τα περιουσιακά της στοιχεία για 99 χρόνια στο Υπερταμείο, αναθέτοντας τη διοίκησή του σε ξένους; Ή, αν με πρωτοβουλίες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είχε περάσει ο έλεγχος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και της διοίκησης των τραπεζών σε ξένους;
Σήμερα, αντί για αντιπαράθεση και δημιουργικό διάλογο πάνω σε όλα αυτά τα κρίσιμα για τη χώρα και τους πολίτες θέματα, κερδίζουν η απάθεια, η απαισιοδοξία, η μελαγχολία, η αποχή.
Σαφώς, ένας κρίσιμος παράγοντας, που οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη, υπήρξε το γεγονός ότι η χώρα παραμένει σε κρίση οικονομική και κοινωνική επί δεκαετία, παρά τις συχνές αλλαγές κυβερνήσεων με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό.
Όταν, λοιπόν, για πολλά χρόνια διαφορετικά κόμματα λαμβάνουν την εντολή για να διασφαλίσουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, χωρίς όμως να το επιτυγχάνουν, αυτό οδηγεί σε σκέψεις για πιθανή αδυναμία του πολιτικού δυναμικού και της πολιτικής να δώσουν αξιόπιστες απαντήσεις στα σύνθετα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Όσο το πρόβλημα της κρίσης δεν αντιμετωπίζεται, είναι πιθανό οι πολίτες να οδηγηθούν τελικά στο συμπέρασμα ότι η πολιτική δεν είναι ο προνομιακός χώρος επίλυσης των προβλημάτων και, αδρανώντας, να αφήσουν, ως προς τη επίλυση των προβλημάτων, περιθώριο για εξωθεσμικές επιλογές.
- Το δεύτερο ερώτημα, στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει ο ιστορικός, είναι γιατί, αν και τρεις άλλες χώρες είχαν υπογράψει Μνημόνια, μόνο η Ελλάδα, επτά χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου, παραμένει σε Μνημόνιο και σε ύφεση. Στο μεταξύ, έχει χαθεί το 25% του ΑΕΠ, έχουν χαθεί 1 εκατ. θέσεις εργασίας, η χώρα είναι ακόμη εκτός αγορών, έχει υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και αναλαμβάνει δεσμεύσεις για δημοσιονομικούς στόχους πολύ πέρα και από τη λήξη όχι του τρίτου μνημονίου, αλλά και ενός τετάρτου, αν προκύψει ως ανάγκη. Αντίθετα, η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Πορτογαλία, με ένα μνημόνιο, πέτυχαν την έξοδο στις αγορές και σημειώνουν ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οι οικονομίες τους δημιουργούν θέσεις εργασίας και προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές από την κρίση με την εξάλειψη των ανισοτήτων και της φτώχειας.
Είναι άραγε σύμπτωση ότι στις χώρες αυτές επιτεύχθηκαν πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις, ενώ στην Ελλάδα αρχικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπόσχονταν στους πολίτες ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, με τα «Ζάππεια» ή τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης; Ως κυβέρνηση ουδέποτε αποτόλμησαν να τα παρουσιάσουν στους θεσμικούς δανειστές προς χρηματοδότηση, ως εθνικά σχέδια εξόδου από την κρίση, ώστε να εξασφαλίσουν τα €130 δισ. του δεύτερου ή τα €86 δισ. του τρίτου μνημονίου.
- Το τρίτο ερώτημα είναι, γιατί όταν οι άλλες χώρες της Ευρώπης, αντιμέτωπες με την μεγαλύτερη κρίση από τη συγκρότηση της Ένωσης, διερευνούσαν δυνητικές επιλογές ως προς την μελλοντική τους πορεία ή για την στάση τους έναντι των μεγάλων προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης, της κλιματικής αλλαγής, κλπ., η ελληνική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνειδητά επέλεγε την αποστασιοποίηση και τον απομονωτισμό; Την ίδια ώρα, η Ελλάδα έχανε τα διεθνή ερείσματά της για την υπεράσπιση των εθνικών της θεμάτων, ενώ ο γείτονας εξ ανατολών όχι μόνο ξεφεύγει στις πρακτικές, αλλά προβάλλει και διεκδικήσεις που παραβιάζουν τις αρχές του διεθνούς δικαίου.
Φίλες και Φίλοι,
Είναι σίγουρο ότι οι απαντήσεις του ιστορικού του μέλλοντος στα ερωτήματα αυτά θα συνδεθούν άμεσα με το τι θα αποφασίσει και το τι θα πράξει ο καθένας από εμάς, η καθεμία από εσάς.
Εξαρτώνται από όλους, όσοι είμαστε στην αίθουσα αυτή, αλλά και από όλους τους μη παρόντες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των συνθηκών για την πορεία της χώρας και θα επιλέξουν τελικά να πορευτούν μαζί μας, προκειμένου:
- να διατυπώσουμε με ευθύνη και συνέπεια την πρότασή μας για την ασφαλή έξοδο της χώρας από την κρίση
- να χτίσουμε την Ελλάδα που οραματιζόμαστε και θέλουμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές.
Η Ελλάδα του μέλλοντος εξαρτάται από τις κοινές μας αναζητήσεις για όλα αυτά τα ζητήματα και τις αποφάσεις μας στο συνέδριο της ΔΗΣΥ. Αποφάσεις που θα επιτρέψουν να ενισχύσουμε τη θέση μας στην κοινωνία και να αναλάβουμε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της μελλοντικής πορείας της χώρας.
Στα κρίσιμα, λοιπόν, αυτά ζητήματα καλούμαστε σήμερα να πάρουμε θέση για τις επιλογές μας στο συνέδριο και:
- να εργαστούμε για την θεσμική ανασύνταξη της χώρας
- να διασφαλίσουμε την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής
- να καταστήσουμε δύναμη ηγεμονική την ελληνική σοσιαλδημοκρατία,
- να προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση του παραγωγικού προτύπου και να διασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για την δημιουργία νέου πλούτου μέσω της βιώσιμης ανάπτυξης, πλούτου που θα διαχέεται σε όλη την κοινωνία και όχι στους λίγους.
Γιατί νέο πλούτο μπορεί να δημιουργήσει και η ΝΔ με την οικονομικά φιλελεύθερη ατζέντα της. Αλλά είναι πλούτος που και πάλι θα αφορά τους λίγους.
Αν συνεχίζουμε να επιμένουμε στην ταυτότητα του Σοσιαλιστή είναι γιατί δεν δεχόμαστε ως φυσική συνέπεια ότι οι οκτώ πλουσιότεροι στον κόσμο έχουν όσα το 50% του πληθυσμού της γης. Η ανισότητα αυτή είναι προϊόν συγκεκριμένων επιλογών, που απορρέουν από μια οικονομικά φιλελεύθερη ατζέντα και πρέπει να την ανατρέψουμε.
Πλούτο συγκυριακά μπορεί να δημιουργήσουν και οι παρεοκρατιστές του ΣΥΡΙΖΑ με υπόγειες και αδιαφανείς συμφωνίες με συγκεκριμένους επιχειρηματίες, αλλά θα είναι πλούτος που αφορά όσους ανήκουν στη νέα διαπλοκή και τους εκλεκτούς πελατειακούς φίλους.
Είναι υποχρέωση δική μας να βοηθήσουμε τις υγιείς και καινοτόμες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, μέσα από τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας, να εργαστούν για την παραγωγή πλούτου και να συμφωνήσουν ότι μέρος του θα φορολογηθεί, προκειμένου να στηριχτούν όσοι χτυπήθηκαν από την κρίση.
Τέλος, είναι δική μας υποχρέωση να αποκαταστήσουμε το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας και να εργαστούμε από κοινού με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, για να διασφαλίσουμε ότι το όραμα για μια ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη θα παραμείνει στο επίκεντρο των πολιτικών μας προτεραιοτήτων και στοχεύσεων.
Είμαι πολύ αισιόδοξος που ανταμώσαμε και όλοι μαζί δηλώνουμε έτοιμοι για μια νέα προσπάθεια, ενωμένοι. Απευθύνω κάλεσμα και σε όσους δεν είναι εδώ. Η ΔΗ.ΣΥ. είναι η εκκλησία. Η καμπάνα κτυπά και όσοι αγωνιούν για την επόμενη ημέρα της χώρας και για την ανασυγκρότηση του χώρου τους καλούμε να έρθουν να δουλέψουμε από κοινού. Η αποχή, η απάθεια, η αδιαφορία, η μοναχική πορεία δεν μπορούν να μας βγάλουν και δεν θα μας βγάλουν από την κρίση. Στην προσπάθεια αυτή μόνο ενωμένοι μπορούμε να πάμε μπροστά».
