“Η διαφορά μιας φράξιας, από μια ομάδα στελεχών που διαφωνεί, έγκειται στο ότι η φράξια σιωπά επί μακρόν μετρώντας τις ζημίες ή τα οφέλη της για μια ενέργεια μια συγκεκριμένη στιγμή και χτυπά μεθοδευμένα, μουλωχτά κι ακαριαία.

Έτσι έκανε και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (επί Βενιζέλου) με μια ξαφνική πρόταση ψηφοφορίας μια στιγμή που μέτρησε πως έλλειπαν πολλοί σύνεδροι και άρα η φράξια ήταν πλειοψηφία για να αποκλείσει κάποιους και να κερδίσει οφίκια. Αυτό έκανε και τις προάλλες θέτοντας σε ψηφοφορία την…πρόταση Ανδρουλάκη!!!

Ο Βενιζέλος- τότε- δεν αντέδρασε. Του αρκούσε η αίσθηση της ατομικής του υπεροχής («Ελα μωρέ άσε τα παιδιά να παίξουν» σκέφτηκε και ουσιαστικά χάρισε την Χαριλάου Τρικούπη στον Ανδρουλάκη και στο μαγαζί του).

«Η αντίδραση της Φώφης, ήταν άμεση και σκληρή. Και καλά έκανε. Δεν γίνεται την μια να μιλούν για «ανοιχτό κόμμα» και την άλλη να λένε «μόνο ΠΑΣΟΚ», όπως και δεν γίνεται η όλη ιστορία να επικεντρώνεται στο ψευδεπίγραφο για τον τρόπο εκλογής ή ορισμού των συνέδρων της ΔΗΣΥ. (Τι προτείνουν δηλαδή, να εκλεγούν οι σύνεδροι από ποιούς; Να μαζευτούμε όλοι των κομμάτων και σχηματισμών που μετέχουν σε μια γειτονιά και να εκλέξουμε πώς και πόσους, με ποια πολιτική συμφωνία και ποιο καταστατικό).

Είναι εμφανές. Τα παιδιά θέλουν ένα μικρό ΠΑΣΟΚ που να ελέγχεται από την παρέα τους. Εμείς πάλι, θέλουμε να ξανακάνουμε το ΠΑΣΟΚ μεγάλο και πολυσυλλεκτικό. Προχωράμε με όσους θέλουν και μπορούν. Οι υπόλοιποι, σε άλλες πορτοκαλιές να ψάξουν τα πορτοκάλια που περισσεύουν.”

Γράφει ο Μιχάλης Αλεξανδρίδης στον λογαριασμό του στο facebook