“Οι περισσότερες αντιπαραθέσεις απόψεων, στον διάλογο που προκαλούν οι αναρτήσεις μας για την Κεντροαριστερά, αφορούν την κόντρα Γ. Παπανδρέου και Β. Βενιζέλου. Όχι όλες αλλά οι περισσότερες. Αυτό ίσως επειδή διατυπώσαμε την άποψη – και επιμένουμε σε αυτήν – ότι οι δύο αυτές εμβληματικές προσωπικότητες του χώρου, ενώ προσωποποίησαν, θέλοντας και μη , τον κατακερματισμό του, αποτελούν και το κλειδί για την ενωτική ανασυγκρότησή του.

Ίσως επειδή, αναφερόμενοι στις εξελίξεις του χώρου, κατά την τελευταία δεκαετία, την στοιχίσαμε αναγκαστικά στην καταλυτική παρουσία, την διάσταση απόψεων και τις πολιτικές συμπεριφορές των δύο αυτών προσωπικοτήτων. Κυρίως όμως επειδή αποτέλεσε και αποτελεί πραγματικότητα, για όσους δεν εθελοτυφλούν, ότι και στο ΠΑΣΟΚ αυτής της δεκαετίας και σήμερα στους κόλπους της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και ευρύτερα στον κεντροαριστερό χώρο, περισσότερο και από τους δύο, ήταν και είναι οι φανατικοί υποστηρικτές τους, που έστω και καλόπιστα έκαναν διαμπερή στον χώρο την ένταση της κόντρας “παπανδρεϊκών” και “βενιζελικών”.

Εμείς παραθέσαμε γεγονότα, από τα οποία καθένας μπορεί να συμπεράνει :

– Αν η προεδρία και η πρωθυπουργία Παπανδρέου υπονομεύθηκε ή όχι από τον Βενιζέλο και τους “βενιζελικούς”. – Αν η ειλικρινής συνεργασία των δύο θα μπορούσε ή όχι να αντιμετωπίσει το άγος του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου, με το ΠΑΣΟΚ ενωμένο και χωρίς κατ ανάγκη να χρειασθούν συγκυβερνήσεις με την ιδεολογικά αντίπαλη παράταξη..

– Αν ο Ε. Βενιζέλος έκανε ή όχι το καλύτερο δυνατόν, ως υπουργός Οικονομικών του Παπαδήμου και του Σαμαρά, με την μείωση του χρέους, το PSI και τα οικονομικά αποτελέσματα μέχρι το 2014.

– Αν ο Γ. Παπανδρέου έπραξε σωστά ή όχι, με την διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

– Αν.., αν..,αν.. Εμείς θέλοντας να συμβάλουμε στην ενότητα του χώρου, δεν θα προσθέσουμε σε αυτήν την πληγή της παράταξης. Που πρέπει να κλείσει οριστικά, με συμφιλιωτικές και ενωτικές πρωτοβουλίες των δύο πρώην προέδρων του ΠΑΣΟΚ. Κυρίως με πρωτοβουλίες της σημερινής προέδρου του κόμματος και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφης Γεννηματά και κορυφαίων πρώην και νυν στελεχών του χώρου. Πρωτοβουλίες υπερβατικές, που θα βάλουν την παράταξη πάνω από πρόσωπα. Και θα διευκολύνουν τους πολίτες της παραταξιακής βάσης, που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, να αγκαλιαστούν και να στηρίξουν την ενωτική πορεία.

Υποστηρίζουμε, ότι το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε, όχι από τις κόντρες Παπανδρέου – Βενιζέλου, που προϋπήρχαν άλλωστε της μεγάλης εκλογικής του νίκης το 2009. Ούτε από τα ηθικά πλήγματα που του κατάφεραν υποθέσεις σαν του Α. Τσοχατζόπουλου, τον οποίο το ίδιο το κόμμα του διέγραψε και άφησε στα χέρια της Δικαιοσύνης.

Το ΠΑΣΟΚ επλήγη βαρύτατα, όταν έσκασε στα χέρια του η βόμβα της μεγάλης οικονομικής κρίσης και υποχρεώθηκε να ψηφίσει μνημονιακές πολιτικές λιτότητας και περικοπών κόντρα στην πολιτική του φιλοσοφία. Και μπορεί να άντεξε το 2010 κερδίζοντας μάλιστα τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Αλλά το 2011, όταν άρχισαν οι σοβαρές περικοπές της ψηφισμένης λιτότητας, οι πλατείες γέμισαν “αγανακτισμένους”, η ΝΔ “το έπαιζε αντιμνημονιακά Ζάππεια”, ο Σύριζα σφυροκοπούσε λαϊκίστικα και οι δανειστές έβαλαν νέα θηλιά στην Ελλάδα, για το δεύτερο μνημόνιο και το PSI, το μεγάλο κόμμα της Κεντροαριστεράς κατέρρευσε.

Γιατί πολλοί από τους ψηφοφόρους του, συνηθισμένοι στις παροχές, το εγκατέλειψαν και αναζήτησαν φρούδες, όπως αποδείχθηκε, ελπίδες σε εκείνους που τις έταζαν. Η ουσιαστική υποχρέωση του Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση από την πρωθυπουργία προστέθηκε στο παραπάνω μείζον πρόβλημα. Και δημιούργησε έντονα εσωκομματικά χάσματα σε ένα κυβερνητικό κόμμα που κατέρεε, από το βάρος της κρίσης, όπως απέδειξαν οι εκλογές του 2012.

Και η συγκυβέρνηση με την ΝΔ ( στα σχήματα Παπαδήμου και Σαμαρά ) έδωσε την κρίσιμη ιδεολογική βολή, ανεξάρτητα από το αν και πόσο κρίνεται ότι ήταν αναγκαία. Από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ έγινε εκλογικά τέταρτη πολιτική δύναμη, ήταν βέβαιο ότι έμπαινε σε μεγάλο γολγοθά. Κάτι που δεν άλλαξε σημαντικά ούτε με την αλλαγή στην ηγεσία του ούτε με τις “ελιές” ούτε με τις “κεντρώες κινήσεις” ούτε με την Δημοκρατική Συμπαράταξη, τουλάχιστον μέχρι τις τελευταίες εκλογές.Ούτε καν τώρα που ο “αντημνημονιακός” Σύριζα κολυμπάει σε σκληρότερη μνημονιακή πολιτική λιτότητας και καταρρέει δημοσκοπικά.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει, τώρα που οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, από το 2009 μέχρι σήμερα, βρίσκουν αποτυπώματα δικαίωσης στην κοινωνική συνείδηση..? Πρώτον, χρειάζεται να ενωθούν και να συμπράξουν όλα τα “κομμάτια” του, στα οποία σκορπίσθηκε, από την μεγάλη κρίση που “λούστηκε”, από τις ηγετικές κόντρες και από τα εσωκομματικά “στρατόπεδα”. Μαζί με όποιες άλλες δυνάμεις συμπράξουν, αφού επιλέχθηκε το σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Αυτό θέλει υπερβατικές πρωτοβουλίες, με την συνείδηση της παράταξης να κυριαρχεί των προσώπων.

Δεύτερον, χρειάζεται εμφανές και ανυπόκριτο άνοιγμα αγκαλιάς στους πολίτες – ψηφοφόρους, που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, στράφηκαν στον Σύριζα, απογοητεύθηκαν και τώρα είναι μετέωροι πολιτικά και αναποφάσιστοι εκλογικά. Αυτό θέλει άνοιγμα σε ευρείες πολιτικές συλλογικότητες, εκτός τυπικών οργανώσεων και όχι οργανωτικές περιχαρακώσεις. Τρίτον και σημαντικότερο, πρέπει να διαμορφωθεί και να προταθεί συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα εναλλακτικών λύσεων, για τα προβλήματα της χώρας απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, απέναντι στην σημερινή ευρωπαϊκή πορεία και κυρίως απέναντι στην ανεργία, απέναντι στην ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου και απέναντι στα νιάτα.

Τις απόψεις μας για αυτές τις προγραμματικές θέσεις που αναζητούνται και για τις υπερβατικές πρωτοβουλίες ενωτικής ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ και της ελληνικής Κεντροαριστερής παράταξης θα διατυπώσουμε στην επόμενη ανάρτηση μας. Εδώ θα είμαστε..