Μέλους Διοίκησης ΓΣΕΕ
Η Διοίκηση της ΓΣΕΕ αποφάσισε την προκήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας για την Τετάρτη 1η Οκτωβρίου, απέναντι στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Μια απόφαση επιβεβλημένη, δεδομένου του βάρους των αλλαγών που φέρνει το νομοσχέδιο: ωράριο «λάστιχο» με 13ωρη ημερήσια απασχόληση, «σπαστή» άδεια αναψυχής, διαδικασίες-εξπρές για προσλήψεις και λύσεις συμβάσεων, μείωση εισφορών στις υπερωρίες. Ρυθμίσεις που, αντί να ενισχύουν την προστασία, καθιστούν τον εργαζόμενο πιο ευάλωτο.
Κι όμως, η απόφαση της Ολομέλειας, όσο σωστή και αναγκαία, συνοδεύτηκε από ένα εμφανές κενό: την απουσία σχεδίου δράσης και οργάνωσης. Η απεργία δεν είναι μια τυπική διακήρυξη. Είναι το ισχυρότερο όπλο μας, που για να αποδώσει χρειάζεται προετοιμασία, εξωστρέφεια, συμμαχίες, παρουσία στους χώρους δουλειάς. Χωρίς αυτά, κινδυνεύει να μείνει μια απλή υπενθύμιση, χωρίς πραγματική πίεση προς την κυβέρνηση.
Η ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας, βέβαια, καταγράφει με ακρίβεια τα αιτήματα των εργαζομένων: την απόσυρση του νομοσχεδίου, τη μείωση του χρόνου εργασίας, τη δίκαιη φορολογία, τις συλλογικές συμβάσεις, την προσιτή στέγη, τον έλεγχο της ακρίβειας, την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Είναι μια ατζέντα ουσιαστική, που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο.
Κι εδώ ακριβώς προκύπτει η αντίφαση: δυνατή ρητορική, αλλά χωρίς το αναγκαίο εργαλείο υλοποίησης. Μια ΓΣΕΕ που μοιάζει κουρασμένη, εγκλωβισμένη σε παλαιές δάφνες, κινδυνεύει να δώσει την εικόνα ότι δεν μπορεί να εμπνεύσει τη νέα γενιά εργαζομένων.
Ως μέλος της Διοίκησης, δεν το γράφω αυτό ελαφρά τη καρδία. Το γράφω γιατί πραγματικά με διακατέχει αγωνία για την αξιοπιστία της Συνομοσπονδίας μας. Γνωρίζω ότι κάθε φορά που εμφανιζόμαστε ανέτοιμοι, υπονομεύεται η εμπιστοσύνη που δικαιούμαστε να έχουμε από τους εργαζόμενους. Και δεν πρέπει να επιβεβαιωθούν όσοι ψιθυρίζουν ότι μια «ήπια» στάση μπορεί να συνδεθεί με θεσμικές διευκολύνσεις ενίσχυσης της δεσπόζουσας θέσης κάποιων μηχανισμών. Η ΓΣΕΕ δε μπορεί να επιτρέψει να μπει σε τέτοιου είδους αρνητική κριτική και σχολιασμό.
Η 1η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια μάχη απέναντι σε ένα νομοσχέδιο. Είναι και μια δοκιμασία, ένα τεστ για την ίδια μας την υπόσταση ως κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Προσωπικά, αισθάνομαι ευθύνη να το πω καθαρά: η απεργία πρέπει να έχει συνέχεια, σχέδιο και βάθος. Δεν αρκεί να καταγραφεί, πρέπει να εμπνεύσει. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στους εργαζόμενους και απέναντι στην ιστορία μας.
Η 1η Οκτωβρίου δεν είναι απλώς μια ακόμη ημερομηνία απεργίας. Είναι μια στιγμή που μπορεί να καθορίσει το αύριο της εργασίας στη χώρα μας. Και το αύριο ανήκει πρωτίστως στους νέους εργαζόμενους, σε εκείνους που παλεύουν καθημερινά με ανασφάλεια, χαμηλούς μισθούς και επισφαλείς όρους απασχόλησης.
Η δική τους φωνή είναι που πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά. Γιατί χωρίς τη συμμετοχή των νέων, καμία απεργία δεν μπορεί να είναι πραγματικά μαζική, καμία διεκδίκηση δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
Καλώ, λοιπόν, ειδικά τα νέα παιδιά να σταθούν στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας. Να μην αφήσουν άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή και το μέλλον τους. Να αποδείξουν ότι η αξιοπρέπεια στην εργασία δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Η ΓΣΕΕ έχει χρέος να εμπνεύσει, να οργανώσει και να στηρίξει. Μα η δύναμη της απεργίας, η δύναμη της αλλαγής, βρίσκεται στους ίδιους τους εργαζόμενους. Και ιδιαίτερα στη νέα γενιά που κρατά το αύριο στα χέρια της.
Κι αυτήν τη μάχη δεν έχουμε την πολυτέλεια να τη χάσουμε.
