Βάση για την συζήτησή μας μπορούν να είναι δύο κείμενα, από δύο πολιτικές προσωπικότητες του ΠΑΣΟΚ. Οι οποίοι αποτέλεσαν την προσωποποίηση του κατακερματισμού του. Αλλά αποτελούν και το κλειδί για την ενωτική ανασυγκρότηση του.

– Το κείμενο, με το οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος ενημέρωσε, προ ημερών, ως πρώην υπουργός Οικονομικών, την αρμόδια κοινοβουλευτική υποεπιτροπή, για το δημόσιο χρέος.Μία δηλαδή από τις βασικές αιτίες, που οδήγησαν την χώρα στην οικονομική ύφεση, την κρίση και τα μνημόνια. Για τους χειρισμούς των Κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα. Για τις ευθύνες και τις προοπτικές. Κείμενο συνεκτικό και πλήρες, το οποίο μπορεί καθένας να βρει στον ιστότοπο του Ευάγγελου..

– Το κείμενο, με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου διατύπωσε, από τον περασμένο Απρίλιο, τις 10+1 θέσεις του, για τις διαχρονικές και πρόσφατες αιτίες της πολύπλευρης κρίσης, που ταλανίζει την χώρα. Για τις ευθύνες της κρίσης και τους κατά την γνώμη του τρόπους ριζικής αντιμετώπισης της. Αλλά και για τις ουσιώδεις πολιτικές προϋποθέσεις ενωτικής ανασυγκρότησης της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Και της καταλυτικής συμβολής της στην δημιουργία μιας Ελλάδας χωρίς τις παθογένειες που την καθηλώνουν. Κείμενο συνεκτικό και πλήρες, το οποίο μπορεί καθένας να βρει στον ιστότοπο του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Από τα δύο κείμενα, μαζί και αλληλοπληρωματικά, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πειστικά μερικές αλήθειες, πανθομολογούμενες πλέον από κάθε καλόπιστο πολίτη.

– Ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο.

– Ότι η κρίση είχε τριπλή όψη: Μεγάλα ελλείμματα, πρωτογενή και συναλλαγών. Αδυναμία αποπληρωμής του τεράστιου δημόσιου χρέους, σημαντικό μέρος του οποίου δημιουργούσε η αδρή χρηματοδότηση των μονίμως καταληστευόμενων ασφαλιστικών ταμείων. Και έλλειμμα παραγωγής και ανταγωνιστικότητας.

– Ότι σε αυτήν την κατάσταση έφθασε η χώρα, από διαχρονικές παθογένειες, που συνοψίζονται στο πελατειακό κράτος, στην διαπλεκόμενη στρέβλωση του πολιτικού συστήματος και στην επιβολή του παρασιτισμού σε βάρος των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου. Και χωρίς ριζική αντιμετώπιση αυτών των παθογενειών, η κρίση της χώρας δεν ξεπερνιέται αποτελεσματικά. Αφού και να χαρισθεί ολόκληρο το δημόσιο χρέος, θα είναι θέμα λίγων ετών να ξαναφθάσουμε σε υπερχρέωση και νέα μνημόνια,

– Ότι τα προβλήματα αυτά διογκώθηκαν καταστροφικά, κατά την πενταετία 2004 – 2009, όταν μόνο το δημόσιο χρέος σχεδόν διπλασιάσθηκε, από το ύψος που είχε φθάσει από το 1821 μέχρι το 2004.

– ( Ότι στις παθογένειες αυτές – θα προσθέσουμε εμείς – συνέβαλαν ασφαλώς τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όχι κατ ανάγκη συγκεκριμένες προσωπικότητες τους. Αλλά σημαντικό μερίδιο ευθύνης είχε και η αριστερή τότε αντιπολίτευση, που πρωτοστατούσε πάντα σε ανορθολογικούς συντεχνιασμούς, πλήγματα στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα και άκρατο λαϊκισμό).

– Ότι τα δάνεια των μνημονίων ήταν ο μόνος τρόπος, εντός ευρωζώνης ( γιατί υπάρχει και ο εκτός δρόμος, που δεν επιλέχθηκε ), για να αποφευχθεί η τυπική χρεοκοπία της χώρας. Και ότι το ΔΝΤ στην τρόϊκα δεν το ζήτησε η Ελλάδα αλλά το έφερε η Γερμανία στην Ευρώπη, που δεν ήταν προετοιμασμένη για αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων.

– Ότι η αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν ίσως καλύτερο να είχε γίνει το 2010 αλλά δεν το συζητούσαν τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι που μας δάνεισαν και οι τράπεζες τους που κινδύνευαν. Και ότι με το περιβόητο PSI ( κούρεμα ιδιωτών δανειστών ) και το OSI ( μείωση δημόσιων δανείων ) μειώθηκε το δημόσιο χρέος πάνω από 100 δις ευρώ. Με ασφαλιστικά ταμεία και άλλα ΝΠΔΔ και ιδιώτες μικροομολογιούχους να ζημιώνονται σοβαρά, ιδίως όσα και όσοι δεν δέχθηκαν να πάρουν νέα κρατικά ομόλογα και να αποσβέσουν ζημιές.

– Ότι η περίοδος και οι όροι του πρώτου μνημονίου ήσαν ασφυκτικά και σκληρά. Αλλά έγιναν τότε η μέγιστη δημοσιονομική προσαρμογή και πρόοδος μεταρρυθμίσεων. Και εάν η ΝΔ και άλλα κόμματα του ευρωτόξου, αντί για Ζάππεια και πλατείες Συντάγματις, έμπαιναν σε εθνική συνεννόηση, εκείνο το πρώτο μνημόνιο μαζί με το δεύτερο που προέκυψε με το PSI θα τελείωναν το πρόβλημα το 2014.

– Ότι το δημοψήφισμα που ήθελε ο Γ. Παπανδρέου, για τους όρους προέκτασης του πρώτου μνημονίου, ανατράπηκε μαζί με την Κυβέρνηση του, αφού οι Ευρωπαίοι δανειστές έθεσαν από τότε θέμα grexit. Κάτι που αποκαλύπτεται τώρα, ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών πρότεινε δύο φορές στον τότε Έλληνα ομόλογο του Ε. Βενιζέλο. – Ότι πάντως προς τα τέλη του 2014 τα οικονομικά στοιχεία ( μετά από δραματικές περικοπές, θα προσθέσουμε εμείς ) συνηγορούσαν σε έξοδο της χώρας σύντομα από τα μνημόνια. Αλλά επιβλήθηκαν εκλογές και αλλαγή πολιτικής.

– Ότι, μετά τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό, που τον έφερε στην Κυβέρνηση, την αποτυχημένη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, που τον έφερε στην κωλοτούμπα του “συμβιβασμού” και το δημοψήφισμα του ‘Όχι” που έγινε “Ναι”, ο Σύριζα προσχώρησε απολύτως στην μνημονιακή πολιτική που καταριόταν και έφερε τρίτο βαρύτερο μνημόνιο μέχρι το 2018.

– Ότι η χώρα, εγκλωβισμένη πλέον στην μνημονιακή μέγγενη, δεν έχει άλλο δρόμο εξόδου από την κρίση, εντός ευρωζώνης πάντα, από την αναζήτηση επενδύσεων, την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων και την αλλαγή του παραγωγικού της μοντέλου. Κάτι που οι κυβερνητικές παλινωδίες, μεταξύ μνημονιακής προσαρμογής και “επαναστατικού φαντεζί” δεν μπορούν να εγγυηθούν. – Ότι επομένως η χώρα πρέπει να αλλάξει Κυβέρνηση και να ακολουθήσει εθνική πολιτική εχέφρονα και κόντρα στις παθογένειες της.

Με συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων του ευρωτόξου και με στόχο την παραγωγική της ανασυγκρότηση, κυρίως υπέρ της απασχόλησης και υπέρ της νέας γενιάς. ( ΣΗΜ : Για να είμαστε δίκαιο, πρέπει τις παραπάνω θέσεις να συμπληρώσουμε με εκείνες των Κινήσεων του Γιάννη Ραγκούση ( Επόμενη Ελλάδα ) της Άννας Διαμαντοπούλου ( Δίκτυο για την Μεταρρύθμιση ) και του Γ. Φλωρίδη. Που συμφωνούν στην ανάγκη σοβαρών μεταρρυθμίσεων στην χώρα και πάταξης του παρασιστισμού υπέρ της καινοτόμου παραγωγικής Ελλάδας. Και βεβαίως στις εξαγγελίες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που δεν απέχουν σε πολλά από όσα προαναφέρθηκαν ).

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Αφού οι θέσεις των Γ. Παπανδρέου και Ε. Βενιζέλου (κλειδιά για εμάς της αναγκαίας ενωτικής διαδικασίας) αλλά και άλλων κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ελάχιστα ή καθόλου διαφέρουν, ως προς τα αίτια της κρίσης, την μέχρι τώρα μνημονιακή διαδρομή, την σημερινή κατάσταση και την προοπτική ανάταξης των πραγμάτων..

Τι είναι εκείνο που τους εμποδίζει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, μαζί με όσους ακόμη προσχωρήσουν, σε μία νέα μεγάλη Κεντροαριστερή παράταξη, τώρα μάλιστα που πολλές από τις θέσεις τους αυτές δικαιώνονται? Εδώ αρχίζουν τα προσωπικά, οι μικρές και μεγαλύτερες πολιτικές διαφορές, τα καρεκλοκενταυρικά και άλλα γινάτια. Που έχουν βεβαίως την σημασία τους. Αλλά δευτερεύουσα αξία για την βάση του χώρου, που θέλει την παράταξη ενωμένη, πέρα και πάνω από πρόσωπα. Επειδή όμως γράψαμε αναγκαστικά πολλά και η ώρα πέρασε, θα αναφερθούμε σε αυτά με επόμενη ανάρτηση μας.. Αύριο πρώτα ο Θεός.. Εδώ θα είμαστε..