Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό στην Βουλή ανέδειξε την αλλαγή που συντελείται εδώ και κάποιους μήνες στα κοινοβουλευτικά δρώμενα αλλά και στην κοινωνία. Η μονοκομματική κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος γίνεται παρελθόν και μια ουσιαστική, παραγωγική και ανταγωνιστική αντιπολίτευση αναδύεται στο πολιτικό σκηνικό.

Το ΠΑΣΟΚ αφουγκραζόμενο τις κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις μετατρέπει τις αγωνίες των πολιτών, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, των νέων ζευγαριών σε εμπράγματο νομοθετικό αποτέλεσμα.  Η κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση, έστω και με αυτά τα δειλά βήματα, αποφάσισε να αφήσει πίσω της την επιφανειακή επικοινωνιακή άμυνα του φαντασιακού «λαικισμού» και να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα περιορισμού των υπερβολικών χρεώσεων των τραπεζών. 

Μετά από πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ένα κόμμα της αντιπολίτευσης είναι αυτό που θέτει την θεματολογία της πολιτικής ατζέντας και η κυβέρνηση ακολουθεί. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή καθώς αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη συνέχεια, δυναμική και διευρυμένη με ζητήματα που καταδεικνύουν όλο το πλέγμα κοινωνικών ανησυχιών από μια ανισομερή και άδικη περίοδο διακυβέρνησης για τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα. 

Από μια περίοδο που διεύρυνε τόσο τις εσωτερικές ανισότητες εντός του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού όσο και την απόσταση της χώρας μας από τον στόχο της σύγκλισης με την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Με πολίτες και επιχειρήσεις δύο ταχυτήτων απέναντι στην φορολόγηση, στην πρόσβαση στον δανεισμό και τις χρηματοδοτήσεις, στην ανταγωνιστικότητα και τις ολιγοπωλιακές τακτικές. Με μια χώρα που υπολείπεται συνεχώς σε επιδόσεις αξιόπιστων διεθνών δεικτών της Ευρώπης και του ΟΟΣΑ, όχι μόνο ανάμεσα στα παλαιά μέλη της ΕΕ αλλά και στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.

Εχέγγυα αυτής αυτής της αισθητής αντιπολιτευτικής αλλαγής αποτελούν η σοβαρότητα, η τεκμηρίωση και η αξιοπιστία με την οποία πλαισιόνονται τα ζητήματα που έρχονται προς συζήτηση, αφαιρώντας από έναν εξαντλημένο επικοινωνιακό μηχανισμό τις δυνατότητες να τα επισκιάσει και να τα απαξιώσει. Η οργανωτική και ιστορική σύνδεση του ΠΑΣΟΚ με πλατιά κοινωνικά στρώματα, με εργατικούς, επαγγελματικούς και επιχειρηματικούς φορείς καθώς και με την αυτοδιοίκηση τόσο στα αστικά περιβάλλοντα όσο και στην περιφέρεια, γίνεται σημείο διασύνδεσης και πηγή επικοινωνίας με τις σημαντικότερες κοινωνικές προτεραιότητες  και αναγκαιότητες.

Κάθε πεδίο κριτικής, κάθε σημείο αντιπαράθεσης, συνοδεύεται από προτάσεις, από νομοθετικές πρωτοβουλίες και από κοστολογημένες λύσεις οι οποίες αναγκάζουν την κυβέρνηση να αναθεωρεί την αρχική της απραξία ή άρνηση και να αναπροσαρμόζει την πολιτική της. Ένα ακόμα παράδειγμα η διακοπή της χρηματοδότησης του κόμματος των Σπαρτιατών.  

Ταυτόχρονα, το ισορροπημένο στελεχιακό μείγμα ανανέωσης και εμπειρικής υπευθυνότητας διακυβέρνησης σε συνδυασμό με τον κοινοβουλευτικό δυναμισμό και την συντεταγμένη αξιοποίηση όλων των θεσμικών δυνατότητων άσκησης ελέγχου και πίεσης αποφέρουν καθημερινές, μεγάλες ή μικρότερες νίκες.

Η πορεία αυτή για το ΠΑΣΟΚ έχει ως πυξίδα όχι μόνο ένα άλλο μοντέλο αντιπολίτευσης, απόλυτα αναγκαίο για την ελληνική κοινωνία σήμερα αλλά ένα συνολικά άλλο μοντέλο λειτουργίας του πολιτεύματος, το οποίο θα προκαθορίσει ως αντιπολίτευση και θα διαμορφώσει, με την λαϊκή εντολή, αύριο ως κυβέρνηση.  Μια πορεία που το τοποθετεί μπροστά, στο πηδάλιο της κοινωνικής ανατροπής, της δημιουργικής αλλαγής, της νέας ευρωπαϊκής και αναπτυξιακής προοπτικής που αξίζει στην χώρα και τους πολίτες.