Άρθρο του Σωτήρη Σέρμπου, συμβούλου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής , στην εφημερίδα RealNews
Εν όψει του ραντεβού του με την ιστορία (1923-2023) και με τις πρόωρες εκλογές στο τραπέζι, αυτή τη φορά ο Τούρκος πρόεδρος παίζει το κεφάλι και άρα την επιβίωση του. Σε μια οικονομία που θα συνεχίσει να δοκιμάζεται παραμένοντας ο ελέφαντας στο δωμάτιο και σε μια περίοδο όπου καθοριστικά θα διασταυρωθούν η εσωτερική με την εξωτερική πολιτική. Με αποτέλεσμα, το χαρτί του τουρκικού εθνικισμού και της αυξημένης αυτοπεποίθησης ως κεντρικό ενοποιητικό στοιχείο μιας κατά τα λοιπά τοξικά διχασμένης κοινωνίας, έχει εκ νέου προτεραιοποιηθεί στο οπλοστάσιο του Λευκού Παλατιού.
Εκκινώντας μια καινούργια περίοδο έντασης και προβολής ισχύος για την αναθεώρηση του περιφερειακού status quo. Πλέον, πέρα από την Κύπρο που ήταν απολύτως προβλέψιμο πιθανόν να συμπεριλάβει και το Αιγαίο. Το παζλ συμπληρώνεται από την προετοιμασία της 5ης τουρκικής επιχείρησης στη ΒΔ Συρία προκειμένου, πέρα από τους Κούρδους και την αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης της περιοχής, σε δεύτερο χρόνο ο Ερντογάν να ξεφορτωθεί έναν σημαντικό αριθμό προσφύγων που του έχουν προκαλέσει μια επιπλέον προσωπική πληγή. Με την τελευταία ολοένα και πιο έντονα να εξαπλώνεται στην εκλογική συμπεριφορά της τουρκικής κοινής γνώμης.
Σε ευρύτερο πλαίσιο, εξαιτίας της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και τις ευκαιρίες για την Τουρκία την επομένη του πολέμου, ο πρόεδρος της έχει προχωρήσει σε μια συγκυριακή αναδίπλωση προς τη Δύση. Πουλώντας πολύ ακριβά το τομάρι της από κοινού με τις καλές υπηρεσίες που δυνητικά μπορεί να «σπρώξει» σε μια σειρά από κριτικού χαρακτήρα γεωγραφικές ζώνες για την αποδυνάμωση της Ρωσίας (Μαύρη Θάλασσα, Νότιο Καύκασο, Κεντρική Ασία). Τα παραπάνω αλληλοτροφοδοτούνται με το καθαρόαιμο συναλλακτικό πλαίσιο που έχει στήσει με τους δυτικούς, πρωτίστως με τους Αμερικανούς. Ως προς την επόμενη ημέρα, πόσο όμως αξιόπιστος για να ντιλάρεις μαζί του, μπορεί να αποδειχθεί έναν αυταρχιστής που πέρα από την αναμενόμενη τακτική ευθυγράμμιση εθνικών συμφερόντων, έχει συνεργαστεί πάνω και κυρίως κάτω από τον τραπέζι με τον αρχιτέκτονα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία; Επιπλέον, η ισχυρή σχέση Πούτιν-Ερντογάν ποτέ δεν πάτησε σ’ έναν θεσμοποιημένο ρωσοτουρκικό συνεταιρισμό.
Την ίδια στιγμή, η θέση των Αμερικανών για απόλυτο «δέσιμο» και αναβάθμιση της Ελλάδας στο περιφερειακό της υποσύστημα ερμηνεύεται από την τουρκική προεδρία ως ψαλίδισμα και γεωπολιτική απομάκρυνση έναντι των φιλοδοξιών της για κατάκτηση ρόλου περιφερειακού τοποτηρητή. Τέλος, η συνεπής ως βασιλικότερης του βασιλέως στάση της αντιπολίτευσης στα ελληνοτουρκικά στην οποία προστέθηκε και ο γνωστός σε όλους μας Αχμέτ Νταβούτογλου, ενισχύουν την πίεση προς τον Ερντογάν να σηκώσει το γάντι. Παγίδα ή ευκαιρία για την ίδια ως προς την επόμενη ημέρα και τα μηνύματα που στέλνουν προς τη Δύση, οι μυημένοι εκ των πρωταγωνιστών της;
Καταληκτικά, δοθείσης ευκαιρίας και σε μια περίοδο όπου η τράπουλα ξαναμοιράζεται, οι τελευταίοι που θα το σηκώσουν είναι ο ίδιοι Αμερικανοί. Αν έχουν μελετήσει οθωμανική ιστορία ίσως κληθούν να εφαρμόσουν το σημείο που σουλτάνοι της εποχής ανέφεραν. «Μετά τη μάχη, κρύβεται η μεγαλύτερη μάχη. Εκείνη που αφορά τον αγώνα για να οικοδομηθεί μια στέρεη και διαρκής ειρήνη». Μαζί της και η αξιοπιστία όλων των εμπλεκομένων. Μήπως ο κύβος ερρίφθη;
