Άρθρο του Γιώργου Μπουλμπασάκου, μέλους Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής, στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:
Είναι γνωστή η βασική γραμμή της αριστοτέλειας Φυσικής, ότι η φύση απεχθάνεται το κενό.
Και η Πολιτική φαίνεται όμως ότι διακατέχεται από την ίδια απέχθεια στα πολιτικά κενά.
Με την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια των μνημονίων δημιουργήθηκε ένα μεγάλο έλλειμμα στον κεντροαριστερό χώρο. Ένα έλλειμμα δημοκρατικού και κοινωνικού ορθολογισμού που έδωσε την δυνατότητα σε δυνάμεις με λαϊκιστικές προσεγγίσεις να καλύψουν αυτό το χώρο.
Το ίδιο αλλά σε μικρότερο βαθμό έγινε παροδικά και στον χώρο της Ν.Δ.
Μάλιστα με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών του 2019,αρκετοί θεώρησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και θα παραμείνει ο δεύτερος πόλος του πολιτικού μας συστήματος.
Προφανώς αγνόησαν ότι η Πολιτική εκτός από τα κενά απεχθάνεται και τα δόγματα. Έτσι «φίλοι και εχθροί» μας προέτρεπαν προσαρμοζόμενοι στο αποτέλεσμα των εκλογών να αναζητήσουμε ρόλο συμπληρωματικής δύναμης.
Άλλοι θεωρούσαν ότι η διάσωση της ελληνικής κεντροαριστεράς περνάει μέσα από την συμμαχία με την ριζοσπαστική αριστερά και άλλοι με όχημα την κυβερνησιμότητα και την πολιτική σταθερότητα μας χρέωναν στην κεντροδεξιά ‘πολυκατοικία’.
Οι εσωκομματικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής ανέδειξαν ως κυρίαρχο αίτημα της κοινωνικής μας βάσης την ανανέωση την αυτονομία και την ταυτοτική μας ιστορική διαδρομή.
Αυτά εκφράστηκαν με μεγάλη πλειοψηφία στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη.
Αυτό αποτυπώνεται και στις πρώτες δημοσκοπήσεις, που ενδεχόμενα δείχνουν ότι η κοινωνία πλέον δεν βολεύεται με το σημερινό δίπολο. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί τον Ρουβίκωνα, και η παλινδρόμηση της Ν.Δ στον δεξιό μονόδρομο δημιουργούν συνθήκες υπέρβασης του σημερινού πολιτικού σκηνικού.
Φυσικά οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν με την επίκληση απλών βολονταριστικών διαθέσεων.
Η συγκρότηση ενός Προοδευτικού εναλλακτικού πόλου απέναντι στην συντηρητική παράταξη έχει σχέση με το ιστορικό καθήκον της Σοσιαλδημοκρατίας,αλλά και τις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας που ασφυκτιά από την μεροληψία υπέρ των λίγων και ισχυρών.
Η συσπείρωση δυνάμεων μέσα και γύρω από το Κίνημα Αλλαγής σε μια αυτόνομη πολιτική στρατηγική, που είναι διακριτή από την Ν.Δ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος δρόμος για την αλλαγή των συσχετισμών. Η μάχη για την ηγεμονία στην κεντροαριστερά είναι βασικό επίδικο για το Κίνημα Αλλαγής.
Η κυριαρχία στο εκλογικό σώμα της Προοδευτικής Παράταξης, είναι στρατηγική μας στόχευση και σε καμία περίπτωση δεν παραχωρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το χώρο.
Πρέπει και μπορούμε να εκφράσουμε πολιτικά μια νέα συμμαχία της μεσαίας τάξης με τους λιγότερο προνομιούχους, με το διαχρονικό αίτημα ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.
Η μεγάλη πρόκληση είναι το αίτημα αυτό να το προσαρμόσουμε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, με στοχευμένες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ενσωματώνουν τις αγωνίες και τις ελπίδες μιας δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Μια κοινωνία που δοκιμάσθηκε στην δεκαετία της οικονομικής κρίσης και δοκιμάζεται σήμερα από την μεγάλη υγειονομική κρίση.
Μια κρίση που διακυβεύονται οικονομίες και ανθρώπινες ζωές, και αναδεικνύει με τραγικό τρόπο και σε αυτό το πεδίο την υπεροχή των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών.
Η σύγκρουση ορθολογισμού-ανορθολογισμού που εκδηλώνεται στο επίπεδο αντιμετώπισης της πανδημίας, εξελίσσεται παράλληλα με την σχηματική διαίρεση Πρόοδος-Συντήρηση που τοποθετεί τις πολιτικές δυνάμεις σε δύο μεγάλα στρατόπεδα.
Το Κίνημα Αλλαγής έχει διαλέξει στρατόπεδο.
