Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
Και ξαφνικά όλοι αναφέρονται στο «Κέντρο». Την πολύφερνη νύφη. Το χρυσόμαλλο δέρας της μελλοντικής νίκης. Το χώρο που δεν εκχωρεί αλλά κάθε φορά δανείζει την ψήφο του διαμορφώνοντας πλειοψηφικά ρεύματα. Το χώρο όπου πολιτικά και κοινωνικά συνωστίζονται οι λογικοί, οι νοήμονες, οι μη φανατικοί, οι σχεδόν ουδέτεροι, οι ορθολογιστές και εκσυγχρονιστές. Αυτοί που δεν πιστεύουν σε χρώματα και σημαίες, που απεχθάνονται τα συνθήματα. Η κοινωνική μεσαία τάξη των νοικοκυραίων, των μεσοαστών, των μετριοπαθών. Η σιωπηλή πλειοψηφία που καταργεί διαχωριστικές γραμμές, αντιμάχεται την πόλωση, συνενώνει τα διεστώτα, που μετακινείται ανάλογα με τις περιστάσεις. Από που πάνε, λοιπόν, στο «Κέντρο»;
Στο «Κέντρο» δε φτάνεις ποτέ μέσα από το δρόμο του αντισυστημικού λαϊκισμού όσα μέτωπα και να οικοδομήσεις, όσες γέφυρες και να σηκώσεις. Η απόσταση ανάμεσα στις μαξιμαλιστικές προσδοκίες, τους ανέφικτους στόχους και την τραγωδία της πράξης είναι κραυγαλέα. Η καταφυγή σε διχαστικές λογικές, ιδεοληπτικές εμμονές και πρακτικές κατάληψης της εξουσίας είναι εντελώς ξένες με τη φυσιογνωμία του «κεντρώου» χώρου. Δημιουργούν συντηρητικά αντανακλαστικά. Η ηθική και πολιτική έκπτωση παίρνει σχεδόν μόνιμα χαρακτηριστικά. Διδάχτηκε άραγε τίποτε από αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Πάνω σε αυτά στηρίχτηκε η νεοσυντηρητική ηγεμονία. Και σήμερα επιχειρεί στο όνομα της σύγκρουσης με τον αριστερό λαϊκισμό να εγκαταστήσει το δικό της καθεστώς. Ένα καθεστώς που στο όνομα της αντιπαράθεσης με τον κακώς νοούμενο «συντεχνειασμό» καταργεί κάθε διεκδίκηση. Στο όνομα της αντιπαράθεσης με τον αναχρονιστικό «δικαιωματισμό» καταργεί τα δικαιώματα. Στο όνομα της αντιπαράθεσης με τον ξεπερασμένο «κρατισμό» καταργεί την ανάγκη του σύγχρονου κράτους και το παραδίδει βορά στον αγοραίο καπιταλισμό. Το σλόγκαν, ο στόχος γίνεται πιστευτός: Επιστροφή στην κανονικότητα.
Ποια κανονικότητα όμως; Σε αυτή που ζήσαμε σε μια εποχή που αλλάζει ραγδαία; Σε αυτή που επιφυλάσσει η διεθνής των κυνικών; Η απίστευτη ανισοκατανομή του πλούτου; Η μετατροπή του πολίτη σε παθητικό ιδιώτη; Η κατάργηση του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια και την προστασία της ζωής; Αρκεί η επιστήμη, η γνώση, η τεχνοκρατία, ο ψηφιακός κόσμος για να αναλάβουν τα ηνία στον πλανήτη, στη χώρα, στην κοινότητα, στην ατομική και συλλογική ζωή, οι νέοι κυβερνήτες του κόσμου που μονοπωλούν την οικονομική εξουσία και διαφεντεύουν τις εξελίξεις;
Υπάρχει πάντα ο δρόμος της Προόδου. Της Αλλαγής. Κι εδώ το ζήτημα δεν είναι θεωρητικό ή μεταφυσικό. Έχει ιστορική διάσταση. Σε δύο αιώνες ελεύθερου κράτους στη χώρα μας, η κεντρώα παράταξη, η προοδευτική και δημοκρατική παράταξη μονοπώλησε την υπεράσπιση του πολιτικού φιλελευθερισμού, των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, των μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Άλλαξε και αλλάζει συνεχώς δημοκρατικά το σύστημα. Με πειθώ και πλειοψηφικά ρεύματα. Και στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών σημάδεψε με την παρουσία της τις μέρες ευημερίας του λαού και του τόπου.
Αυτό το μάθημα της ιστορίας δε μπορούν να το αποστηθίσουν όσοι απαλλοτριώνουν τις αριστερές τους συνειδήσεις προσχωρώντας στον αριστερό λαϊκισμό ή αυτοί που ξεροσταλιάζουν στους προθάλαμους της νέο-Δεξιάς εξουσίας.
