Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη στην εφημερίδα «KONTRA NEWS»:
Η λέξη «πνιγηρότητα» χάνει το νόημά της τις τελευταίες ημέρες, μέρες κατά τις οποίες η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να σπάσει την σιωπή της και να αποκαλύψει την σεξουαλική της κακοποίηση από έναν εν ενεργεία, σημαντικό παράγοντα της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, που ασέλγησε σε βάρος της.
Η αλώβητη, παρά τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, πατριαρχία και ο ξεκάθαρος εξουσιασμός, που πάντα βρίσκει τρόπο να διεισδύσει σε κάθε λογής σχέσεις, έκαναν ξανά φανερή την αδιάκοπη, φριχτή παρουσία τους, εντείνοντας το συναίσθημα της «πνιγηρότητας» για πολλές και πολλούς από εμάς, κατακλύζοντας τη ψυχή και το μυαλό .
Πέρασαν πολλές εκατονταετίες από την θέσπιση του habeas corpus -κυριολεκτικά: «έχε το σώμα σου» στην αγγλοσαξονική κυρίως έννομη τάξη – που έχει εμφιλοχωρήσει σχεδόν σε όλα τα δημοκρατικά Συντάγματα του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας – κι όμως, η τεράστιας σημασίας νομική αυτή αρχή, φαίνεται ότι δεν βρίσκει πάντα πεδίο εφαρμογής για πολλά άρρωστα μυαλά, σε ό,τι αφορά την Γυναίκα – Άνθρωπο. Και δεν βρίσκει πεδίο εφαρμογής όταν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας δεν αναγνωρίζουν στην Γυναίκα – Άνθρωπο το απόλυτο δικαίωμα της ελεύθερης διάθεσης του σώματός της, όπως αυτή πιστεύει, καθώς και της ελεύθερης επιλογής του ερωτικού της συντρόφου.
Αυτές τις ημέρες η φωνή της Σοφίας, αντήχησε σα μια δυνατή καμπάνα στα αυτιά πολλών από εμάς. Δεν είμαι βέβαιη, ωστόσο, ότι ο ήχος της ήταν αρκετός για να ανοίξει τα αυτιά όλων ανεξαιρέτως, για να ανοίξει μάτια που αρνούνται να δουν την αλήθεια, έτσι όπως γίνεται αντιληπτή από την πλευρά μιας γυναίκας, για να ξυπνήσει συνειδήσεις που βολικά κοιμούνται πάνω σε κακώς εννοούμενα έμφυλα «κεκτημένα», για να συγκινήσει καρδιές ερμητικά κλειστές σε κάθε ίχνος ενσυναίσθησης.
Έτσι, αμέσως μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου ξεπήδησαν πάλι από ορισμένους – και δυστυχώς -ευτυχώς λίγες και ορισμένες – τα γνωστά, δήθεν …αθώα «ερωτήματα»: «Γιατί δεν το είπε νωρίτερα; Γιατί δεν αντιστάθηκε; Γιατί δεν έτρεξε να φύγει; Μήπως τα ‘θελε κι αυτή»; Πίσω, όμως, από αυτές τις φαινομενικά αθώες ερωτήσεις κρύβεται μια αδυσώπητη αλήθεια: ο, πάντα υφέρπων και καλά εμπεδωμένος στις συνειδήσεις, σεξισμός και η ιεράρχηση των φύλων σε «δυνατό» και «αδύναμο», που αυτός προϋποθέτει.
Από τους τάχα «αθώα» ερωτώντες, γυναίκες και άνδρες, μάλλον βέβαια, εκφεύγουν ορισμένα ερωτήματα – που αρνούνται να θέσουν στους εαυτούς τους – και που όχι και τόσο αθώα θα θέσω:
Κυρίες και Κύριοι, νιώσατε ποτέ το συναίσθημα του πνιγμού, όταν σε συνθήκες κοινωνικού συνωστισμού κάποιος σας άγγιξε δήθεν ‘’τυχαία’’ σε επίμαχα σημεία της ανατομίας σας;
Κυρίες και Κύριοι , πόσες φορές σας έτυχε όταν συζητάτε με ένα συνάδελφο/ προϊστάμενο/ θεράποντα ιατρό/ δικηγόρο/ καθηγητή πανεπιστήμιου σας , αυτός να κοιτά επίμονα το γεννητικά σας όργανα;
Κυρίες και Κύριοι, σας έχει τύχει να αγχωθείτε προκειμένου να περάσετε δίπλα από μεγάλη παρέα, επειδή φοβηθήκατε ότι θα ακούσετε σεξιστικά σχόλια;
Κι αν όλα αυτά αφορούν την Σοφία Μπεκατώρου, μια Ολυμπιονίκη μας, μια γυναίκα που τίμησε την Ελλάδα και κράτησε τη σημαία μας ψηλά, όλοι λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει πίσω από κλειστά γραφεία, μέσα στα κλειστά σπίτια, πίσω από κλειστές πόρτες. Κακά τα ψέματα, με αυτά άλλα και δεκάδες άλλες τέτοιες είδους συμπεριφορές, έρχεται συχνότατα αντιμέτωπη μια γυναίκα, είτε αυτή είναι πασίγνωστη, είτε όχι, καθώς οι σκοτεινότερες πλευρές του σεξισμού είναι οριζόντιες και δεν γνωρίζουν τέτοιου είδους κοινωνικά ή οικονομικά όρια. Και η αλήθεια της Σοφίας Μπεκατώρου είναι τρομερή για δύο λόγους: γιατί συνειδητοποιεί κανείς πόσα χρόνια αυτή η γυναίκα μέσα της κουβαλούσε αυτό το ασήκωτο βάρος και επιπλέον, πόσες χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις ακόμη υπάρχουν, κακοποίησης και εκμετάλλευσης μέσα σε σχέσεις εξουσίας και ισχύος, χωρίς να γίνονται γνωστές.
Κάποτε θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν πως η Σοφία Μπεκατώρου και η κάθε Σοφία ΔΕΝ μίλησαν νωρίτερα γιατί ΔΕΝ μπορούσαν, δεν αντιστάθηκαν γιατί ΔΕΝ μπορούσαν, δεν έτρεξαν να φύγουν γιατί ΔΕΝ μπορούσαν, δεν «τα ‘θελαν», αλλά αναγκάστηκαν να υποστούν μειωτικές για τις ψυχές τους και τα σώματά τους συμπεριφορές!
Γιατί ο βιασμός μιας γυναικείας ψυχής ή ενός γυναικείου σώματος δεν ιεραρχούνται. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος και ο πρώτος μαθηματικά οδηγεί στον δεύτερο. Κάθε αστερίσκος, υποσημείωση, «ναι μεν αλλά» σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε προσποίηση και κοινωνική συγκάλυψη σημαίνει ότι αφήνουμε την κουλτούρα του βιασμού να συνεχίζει απρόσκοπτα το τρομακτικό έργο της. Είναι χρέος όλων μας αυτό να πάψει επιτέλους. Το χρωστάμε στις Σοφίες όλου του κόσμου…
