Σκληρή κριτική στην κυβέρνηση ασκεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος με άρθρο του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, με τίτλο: «Η έξοδος από το μνημόνιο ως είσοδος στο επόμενο».

Ο κ. Βενιζέλος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι από την καταγγελία του «πρωτογενούς πλεονάσματος» όταν ήταν αντιπολίτευση, έχει περάσει τώρα στη «λατρεία» του: «Για τους συμμετόχους της σημερινής κυβέρνησης το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος ήταν βασικό κεφάλαιο του δημοσιονομικού εθνικολαϊκισμού τους».

Την κατηγορεί ότι ανακοίνωσε «περιχαρής και υπερήφανη ότι το 2016 αντί για το προβλεπόμενο 0,5% επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 3,9%» και πως όμως παράλληλα «το γεγονός ότι το 2016 ήταν ένα ακόμη έτος ύφεσης την άφησε παντελώς ασυγκίνητη. Όπως και το γεγονός ότι το τεχνητά υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 βασίζεται εν πολλοίς σε συγκυριακά και μη επαναλαμβανόμενα αποτελέσματα στο σκέλος των εσόδων».

«Οι ανάλγητοι «προηγούμενοι» ποτέ δεν είχαν δεχθεί πρωτογενή πλεονάσματα αποσυνδεδεμένα από θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Οι «ευαίσθητοι» της σημερινής κυβέρνησης είχαν έτοιμο το τέχνασμα: τα περιβόητα αντίμετρα, δηλαδή την πρόβλεψη για δυνατότητα χρηματοδότησης ορισμένων δράσεων από το υπερβάλλον, εάν το πρωτογενές πλεόνασμα υπερβεί το στόχο που είναι 3,5% (προς το παρόν μέχρι το 2023)», αναφέρει, προσθέτοντας πως «για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να πιστοποιήσει την επίτευξη πλεονάσματος το ΔΝΤ και να συμφωνηθεί ο τρόπος διάθεσης με την τρόικα».

Ο κ. Βενιζέλος αναφέρει ότι «δεν υπάρχουν συνεπώς αντίμετρα. Υπάρχουν μόνο σκληρά μέτρα υπερφορολόγησης καθενός που κινείται σε ένα στοιχειώδες επίπεδο ετήσιου εισοδήματος».

Στο ίδιο πνεύμα, συμπληρώνει ότι «τα λεγόμενα αντίμετρα είναι η νέα επικοινωνιακή απάτη της κυβέρνησης που εμπορεύεται πολιτικά την αναδιανομή της μιζέριας υποσχόμενη φιλοδωρήματα και συσσίτια σε αυτούς που τους μειώνει συντάξεις, τους κόβει το ΕΚΑΣ και τα προνοϊακά επιδόματα, τους αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές ή τους μειώνει το αφορολόγητο».

Αναφέρει επίσης ότι «τα αντίμετρα είναι παροχές χωρίς απτό αντίκρυσμα αν δεν υπάρξει ξανά υπερεπίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, ενώ ο λεγόμενος κόφτης με τη μορφή πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων είναι απολύτως ισχυρός και απτός εάν δεν επιτευχθεί πλήρως το συμφωνημένο πρωτογενές πλεόνασμα».

Και καταλήγει: «Το μόνο συνεπώς που πλεονάζει αναμφίβολα είναι ο πολιτικός κυνισμός που αποπειράται να συσκευάσει επικοινωνιακά τον εγκλωβισμό της χώρας σε ένα καφκικό σχήμα, όπου ως έξοδος από το μνημόνιο εμφανίζεται η είσοδος στο επόμενο».