Η πρώτη φάση των Γαλλικών εκλογών δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από όποιον στοιχειωδώς παρατηρεί την ευρωπαϊκή εξέλιξη στην εποχή των πολιτικών… παγετώνων. Δεν θα σταθούμε στην ενδεχόμενη τελική νίκη τού Μακρόν, ο οποίος μας έκανε όλους να πάρουμε βαθιές αναπνοές, απελευθερωμένοι από το άγχος για την πιθανότητα επικράτησης τής ακροδεξιάς Γαλλίας. Δεν θα αναλύσω τίποτα τέτοιο, άλλωστε υπάρχουν ειδικοί αναλυτές που το έχουν κάνει αυτό, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία…
Το δικό μου ενδιαφέρον είναι να μετρώ τις χώρες όπου κάτι γίνεται και… γλυτώνουν, στο παραπέντε, τον απόλυτο διασυρμό τού να χαρακτηριστούν ως φιλοναζιστικές, ακροδεξιές, αντιευρωπαϊκές! Αυστρία, Ολλανδία, Γαλλία προς το παρόν, ανανεώνουν τη δημοκρατική τους υπόσταση, παρ’ όλες τις ιδιαίτερες αποχρώσεις των αντιλήψεων περί δημοκρατίας, όπως αυτές εκφράζονται στο πλαίσιο, αντιφατικών πολλές φορές, ερμηνειών και εφαρμογών αυτής της ταλαιπωρημένης έννοιας.

Η Δημοκρατία ποτέ δεν ήταν και συνεχίζει να μην είναι, μία και μόνο. Αλλιώς λειτουργεί στο Βορρά, στη Σκανδιναβική χερσόνησο, στην Κεντρική Ευρώπη, στις πρώην κομμουνιστικές, στις Βαλκανικές και Νότιες χώρες. Έχει να κάνει με τις πολιτικές ιστορικές διαδρομές, τις θρησκευτικές παραδόσεις, με την κουλτούρα και το επίπεδο Παιδείας τής κάθε χώρας. Η Γαλλία, με τις «βαθιές» δημοκρατικές παραδόσεις και με το ιστορικό ορόσημο τού 1789, πρωτοστατεί σε μια συζήτηση περί αστικής δημοκρατίας, αλλά τα 7,64 εκατομμύρια ψήφων τής Λεπέν τείνουν να αναιρέσουν ένα τέτοιο στερεότυπο…
Το ζήτημα-λένε οι ακροδεξιοί-είναι τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, που εισρέουν συνεχώς, με αποτέλεσμα να μην αντέχει η γαλλική οικονομία να συντηρήσει τόσους πληθυσμούς, όπως και τα επακόλουθά τους. Σε μια τέτοια θεματολογία, η συζήτηση στρέφεται προς ρατσιστικές αντιλήψεις με το σαθρό σύνθημα «έξω οι ξένοι»!  Όμως, η Γαλλική Δημοκρατία είναι, ήδη από τα μέσα τού 20ού αιώνα, η πιο πολυπολιτισμική χώρα τής Ευρώπης, που στήριξε την κοινωνία και την οικονομία της πάνω σε αυτό το πολυποίκιλο μίγμα εθνοτήτων. Τι μεσολάβησε άραγε και τα βίαια τρομοκρατικά χτυπήματα, από τους τζιχαντιστές στη Γαλλία, ευνοούν αποκλειστικά και μόνο τα ακροδεξιά φιλοφασιστικά κόμματα, αντί να τα καταρρακώνουν; Γιατί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ο συγκεκριμένος πολιτικός λαϊκισμός «ενάντια στους ξένους», εκλαμβάνεται και αντανακλάται ως «ηγετικό χάρισμα» στους ακροδεξιούς ηγέτες, ακόμα και μέσα σε μια… επί πολλά χρόνια χώρα με δημοκρατικές καταβολές και παραδόσεις; Εντάξει, η Γαλλία διαθέτει ασφαλώς και τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της, με την αποικιοκρατική της πολιτική και δράση, που δεν ήταν και τόσο… δημοκρατική και του… «φωτός». Όμως, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως, ίσως να είναι και μία παράλληλη συζήτηση με τη δημοκρατική Ελλάδα, που πάντα διέθετε ένα χουντοβασιλικό υπόβαθρο, για να μην θυμηθούμε την περίοδο της Γερμανικής κατοχής με δωσίλογους, χαφιέδες, τόπους βασανιστηρίων, νησιά εξόριστων κλπ, του εμφυλίου και της Χούντας. Ένα μεγάλο σχετικά κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας, που ήταν πάντα αντίθετο σε όποια σοβαρή μεταρρύθμιση, σε όποια προοδευτική κατεύθυνση, και ακύρωνε πολλές φορές τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ωστόσο, μέσα απ’ αυτά τα κακώς κείμενα, κατάφερε αυτή η χώρα (η Ελλάδα) να σχηματίσει και να εγκαθιδρύσει, έστω ανεπαρκώς, την δημοκρατία της. Όμως, οι σκοτεινές αυτές δυνάμεις, συνεχίζουν να είναι ισχυρές αφού έχουν προ πολλού παρεισφρήσει στον κρατικό μηχανισμό, ροκανίζοντάς τον, μέσα από μάσκες πολιτικών κομμάτων, ακόμα και δημοκρατικών…

Διανύουμε διεθνώς μεταβατική περίοδο, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει, την ίδια ώρα που παρακολουθούμε τις περιπέτειες χωρών τής Μέσης Ανατολής και της εγγύτερης Ασίας, που καταστρέφονται ολοσχερώς η μια μετά την άλλη. Το περιπλεγμένο ιστορικό παρόν αναγκάζει τους λαούς σε απελπισμένες κινήσεις για επιβίωση και μια απ’ αυτές είναι η μετανάστευση και η προσφυγιά… Τα εκατομμύρια των απελπισμένων άρχισαν να καθορίζουν και τις πολιτικές εξελίξεις των χωρών τής Ευρώπης. Η φράση «Έξω από τη χώρα μας οι ξένοι» εκστομίζεται, σε ποικίλες παραλλαγές από ηγετίσκους χωρών, με πρωτοστάτες πολιτικούς που προέρχονται από τις πρώην χώρες τού υπαρκτού και όχι μόνο… Αναπτυγμένες χώρες, με πολιτιστικές κατακτήσεις και υψηλές δάφνες κοινωνικής αναγνώρισης, επαναλαμβάνουν το ίδιο σύνθημα! Ας πάρουμε παράδειγμα τους εγχώριους «δικούς μας», καθαρόαιμους φασίστες, τής οργανωμένης συμμορίας τής Χρυσής Αυγής. Όλοι αυτοί, μπράβοι με σύσταση συμμορίας, υπάρχουν ελέω μίσους και ρατσισμού και είναι φόβητρο για τον κάθε μετανάστη, αυτοί λοιπόν επηρεάζουν μέρος τής κοινωνίας και την τροφοδοτούν επαρκώς με ρατσιστική χολή…. Η κάθε τρομοκρατική ενέργεια είναι η χαρά τέτοιων ανδρείκελων, τους οποίους, ας μην ξεχνάμε, τμήμα τού ελληνικού λαού εκλέγει στην τρίτη θέση του κοινοβουλίου, με ένα 6,30 % !!!
Όμως, στην εποχή μας, σε κάθε χώρα, οι τρομοκρατικές αιματηρές επιθέσεις (και η Γαλλία έχει υποστεί τις βαρύτερες και τις περισσότερες) στρέφουν την εύνοια των λαϊκών μαζών προς τα ακροδεξιά και φασιστοειδή κόμματα, γυρνώντας τις πλάτες τους στις δημοκρατικές πολιτικές… Πρώην περιοχές που αναδείκνυαν αριστερά-κομμουνιστικά κόμματα και πολιτευτές, σήμερα αλλάζουν επιλογές και «ρίχνουν» την ψήφο τους σε ακροδεξιά και φιλοναζιστικά κόμματα! Το φλέγον αυτό ερώτημα υπερίπταται και απασχολεί όλους μας.
Τι συνέβη; Το πόπολο τρελάθηκε; Σάλεψε; Ξέχασε; Αρτηριοσκληρώθηκε;

Τα ακροδεξιά κόμματα και τα ναζιστικά κατάλοιπα, από τη φύση τής ιδεολογίας τους, δεν πρόκειται να εμποδίσουν τα κύματα τρομοκρατίας, αλλά να τα συντηρήσουν και, αν είναι δυνατόν, να τα ευνοήσουν με περισσότερη βία δίχως τελειωμό. Από τη στιγμή που βρίσκουν πρόθυμους και υπάκουους ψηφοφόρους, σε όλη την Ευρώπη, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν τους στόχους τους. Μένει να δούμε ποιο θα είναι το ταξικό και κοινωνικό target group των ψηφοφόρων μιας τόσο α-πολιτίκ απόφασης.

Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη με μαύρες σελίδες αίματος και θρήνων, με παρόμοια παραδείγματα από εμφύλιους σπαραγμούς και τρομοκρατικές πράξεις. Ο τζιχαντισμός, πέρα από τον τρόμο και το θανατικό που κουβαλάει και εξάγει, έχει ήδη σημειώσει «επιτυχίες» μέσα στους κόλπους τής Ευρωπαϊκής κοινότητας, της οποίας αφελώς πιστεύαμε στο αρραγές της μέτωπο. Η τρομοκρατία δημιούργησε τέτοιο κλίμα ώστε, οι τραγικές μετακινήσεις ανθρώπων, να προκαλούν, σε κάποιους, αισθήματα ανησυχίας και φόβου αντί συμπαράστασης. Η σημερινή ηγεσία στην Ευρώπη πρέπει να κατανοήσει αυτό το σύνθετο πρόβλημα, να προσπαθήσει να αλλάξει οικονομική και πολιτική πορεία, και να ανασυνταχθεί προς μια τέτοια εξέλιξη αλλαγής, που να μην καταλήξει από δημοκρατία σε ένα τύπου Τραμπ(ικό) καθεστώς…
Το θέμα είναι σαν αλυσίδα με πολλούς κρίκους. Αναζητώντας να περιγράψω μια ασθμαίνουσα Ευρώπη, στο πλαίσιο ενός σύντομου κειμένου, γνωρίζω πως παραλείπω πολλά σημεία ακόμα που θα ήταν απαραίτητα. Δεν πειράζει όμως. Ούτως ή άλλως, τα Σχολιάκια μου έχουν προορισμό να θίγουν ζητήματα που απασχολούν έντονα.
Τώρα, πριν από τις τελικές Γαλλικές εκλογές, με την ελπίδα να νικήσει ο Μακρόν, για να ηττηθεί άλλη μια ακροδεξιά ευρωπαϊκή δύναμη, εκείνη τής Λεπέν, όλοι έχουμε μπει σε σκέψεις και προβληματισμούς. Για άλλη μια φορά, η πλειοψηφική Ευρώπη αναζητά να ισορροπήσει ζητώντας τη βοήθεια από έναν κεντρώο πολιτικό και όχι από την, πάντα στο περιθώριο, συρρικνωμένη Αριστερά…
Είναι άραγε και πάλι οι ανάγκες των καιρών ή η ανικανότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς να προτείνει λύσεις βασισμένες στο ενιαίο ευρωπαϊκό πνεύμα, που θα κινητοποιήσει τον κόσμο προς ένα καλύτερο μέλλον;
Η απάντηση με τρομάζει…

Του  Νότη Μαυρουδή(στη «Μεταρρύθμιση»)