Νέο νομοσχέδιο προωθεί η κυβέρνηση, το οποίο αποτελεί μία ακόμα προσπάθεια να μετακυλίσει το βάρος της «ευελιξίας» αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων, δίνοντας στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να ρυθμίζουν τον χρόνο εργασίας κατά το δοκούν, χωρίς ουσιαστικές εγγυήσεις για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το υπό εκκόλαψη νομοσχέδιο της κυβέρνησης αποτελεί ακόμα ένα επεισόδιο στο σίριαλ «εργασιακή απορρύθμιση», όπου οι εργαζόμενοι γίνονται τα πειραματόζωα της εργοδοτικής ασυδοσίας, ενώ η κυβέρνηση παριστάνει τον μεγάλο μεταρρυθμιστή. Αυτή τη φορά, το δόγμα είναι ξεκάθαρο: λιγότερα δικαιώματα, περισσότερη «ευελιξία», περισσότερα κέρδη για τους λίγους.

Η κυβέρνηση δεν αναρωτήθηκε αν οι εργαζόμενοι μπορούν να αντέξουν 10ωρα χωρίς προσαύξηση. Δεν διερωτήθηκε αν οι οικογενειακές, κοινωνικές και προσωπικές ζωές των εργαζομένων θα γίνουν θυσία στον βωμό της εργοδοτικής ευελιξίας. Όχι! Η μόνη της έγνοια ήταν πώς θα κάνει τη ζωή των επιχειρήσεων πιο εύκολη, πώς θα τους επιτρέψει να διαμορφώνουν το ωράριο με τρόπο που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα.

Πρόκειται για την ίδια πολιτική που εδώ και χρόνια διαλύει τις εργασιακές σχέσεις: ατομικές διαπραγματεύσεις αντί για συλλογικές συμβάσεις, «ευελιξία» αντί για σταθερότητα, υπερεργασία αντί για δίκαιη αμοιβή. Και φυσικά, όπως κάθε αντεργατικό μέτρο, παρουσιάζεται με ωραία λόγια περί «εκσυγχρονισμού» και «ανάπτυξης».

Η κυβέρνηση λειτουργεί ως μεσάζοντας των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, διαμορφώνοντας μια αγορά εργασίας που εξυπηρετεί τους ισχυρούς και αφήνει τους εργαζόμενους εκτεθειμένους σε νέες μορφές εκμετάλλευσης. Όλα αυτά, μάλιστα, τη στιγμή που οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας είναι διαφορετικές: αυξήσεις στους μισθούς, ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, και ουσιαστικά μέτρα για τη στήριξη των εργαζομένων, όχι για την αποδυνάμωσή τους.

Αλλά ποιος νοιάζεται για όλα αυτά; Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά τη διάλυση κάθε έννοιας σταθερής και δίκαιης εργασίας. Ενώ ο κόσμος παλεύει να τα βγάλει πέρα με εξευτελιστικούς μισθούς και αυξανόμενο κόστος ζωής, το μόνο που σκέφτηκαν να προσφέρουν είναι το «δικαίωμα» να δουλεύουμε περισσότερο κάποιες μέρες και λιγότερο άλλες – λες και αυτό είναι το πρόβλημα!

Όσο για την επιτροπή που θα «παρακολουθεί» την αγορά εργασίας, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό: μία ακόμη βιτρίνα, ένας μηχανισμός νομιμοποίησης της αντεργατικής πολιτικής, ένα άλλοθι για να περάσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα στο μέλλον. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση στήνει μηχανισμούς δήθεν ελέγχου, μόνο και μόνο για να προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αυτή η πολιτική πρέπει να βρει αντίσταση. Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και η κοινωνία συνολικά δεν μπορούν να παρακολουθούν παθητικά τη μετατροπή της εργασίας σε αρένα εκμετάλλευσης. Η κυβέρνηση μπορεί να υπόσχεται «ευελιξία», αλλά στην πραγματικότητα προσφέρει κάτι πολύ συγκεκριμένο: μια νέα εποχή εργασιακής ανασφάλειας, με τους εργαζόμενους έρμαια των εργοδοτών, χωρίς προστασία, χωρίς διαπραγματευτική δύναμη, χωρίς δικαιώματα.