Κι όταν έρθει η στιγμή της πτώσης, δεν θα υπάρχει κανείς να στηρίξει αυτόν που κάποτε φάνταζε ανίκητος
Σε μια πραγματική δημοκρατία, η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Είναι ένας θεσμός που περνά από χέρια σε χέρια, μια ευθύνη που αναλαμβάνεται προσωρινά για το κοινό καλό. Όμως, υπάρχουν πάντα εκείνοι που, μόλις την αποκτήσουν, δεν λένε να την αφήσουν. Την αγκαλιάζουν με όλη τους τη δύναμη, τη μετατρέπουν σε αυτοσκοπό, σε προσωπικό τους λάφυρο. Δεν τη βλέπουν ως υπηρεσία, αλλά ως δικαίωμα.
Και τότε ξεκινά η παρακμή.
Ο μεγαλύτερος φόβος αυτών των ανθρώπων είναι ένας: η απώλεια της εξουσίας. Όσο περισσότερο μένουν σε μια θέση, τόσο περισσότερο τρομοκρατούνται στην ιδέα ότι μπορεί να τη χάσουν. Κι αυτός ο φόβος τους κάνει αδίστακτους. Δεν τους ενδιαφέρει πια η πρόοδος, δεν τους νοιάζει το κοινό καλό. Το μόνο που έχει σημασία είναι η επιβίωσή τους. Και για να την εξασφαλίσουν, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Στη μάχη για τη διατήρηση της εξουσίας, οι φίλοι γίνονται εχθροί, οι υποστηρικτές προδίδονται, η αλήθεια διαστρεβλώνεται. Συκοφαντούν, αδικούν, αυτοδιαψεύδονται. Στρέφονται ενάντια ακόμα και σε εκείνους που τους στήριξαν, γιατί πια δεν υπάρχει χώρος για πίστη και αφοσίωση – μόνο για έλεγχο και υποταγή. Καλλιεργούν την ίντριγκα, βλέπουν παντού συνωμοσίες, θεωρούν κάθε διαφορετική άποψη επίθεση. Δεν αποδέχονται τη φυσική ροή των πραγμάτων, δεν δίνουν χώρο στους νέους και στους ικανούς, γιατί αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί τους.
Στη διαδρομή αυτή, οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι σταδιακά απομακρύνονται. Δεν αντέχουν τη νοσηρή ατμόσφαιρα, δεν συμβιβάζονται με τη διαπλοκή, δεν ανέχονται την αδικία. Έτσι, δίπλα στον εξουσιομανή μένουν μόνο οι υποτακτικοί, οι κόλακες, αυτοί που συμφωνούν σε όλα, που δεν αμφισβητούν, που σκύβουν το κεφάλι. Αλλά υπάρχει μια αναπόφευκτη ειρωνεία. Αυτοί οι ίδιοι κόλακες, που έθρεψαν την αυταπάτη του ισόβιου ηγέτη, θα είναι και οι πρώτοι που θα τον εγκαταλείψουν μόλις δουν ότι η δύναμή του εξασθενεί. Δεν υπάρχει αληθινή πίστη σε έναν κύκλο που χτίστηκε πάνω στον φόβο και την ιδιοτέλεια. Κι όταν έρθει η στιγμή της πτώσης, δεν θα υπάρχει κανείς να στηρίξει αυτόν που κάποτε φάνταζε ανίκητος.
Η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά ότι η εξουσία που δεν ανανεώνεται, σαπίζει. Κάθε άνθρωπος που νόμιζε ότι θα μπορούσε να κρατήσει την καρέκλα του για πάντα, έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο. Όσο πιο σφιχτά κρατάς την εξουσία, τόσο πιο οδυνηρή είναι η στιγμή που σου την παίρνουν.
Οι αληθινοί ηγέτες δεν είναι αυτοί που μένουν γαντζωμένοι μέχρι το τέλος, αλλά εκείνοι που ξέρουν πότε να αποχωρήσουν. Εκείνοι που προετοιμάζουν τη διάδοχή τους, που επενδύουν σε νέους ανθρώπους, που χτίζουν θεσμούς που μπορούν να σταθούν χωρίς αυτούς. Η δημοκρατία δεν είναι προσωπικό τσιφλίκι. Η εξουσία δεν είναι κληρονομιά. Και όσοι το ξεχνούν, αργά ή γρήγορα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μοίρα που οι ίδιοι δημιούργησαν: μόνοι, αδύναμοι, προδομένοι από εκείνους που κάποτε τους προσκυνούσαν.
Οι αληθινοί ηγέτες δεν είναι αυτοί που μένουν γαντζωμένοι μέχρι το τέλος, αλλά εκείνοι που ξέρουν πότε να αποχωρήσουν
Γιατί στο τέλος, κανείς δεν αγαπά πραγματικά τον τύραννο. Τον ανέχεται όσο έχει δύναμη και τον κατασπαράζει μόλις αυτή χαθεί. Και τότε, δεν θα υπάρχει κανένας να τον στηρίξει.
Αν ανήκεις στους ικανούς, αν είσαι από εκείνους που αδικούνται, που λοιδορούνται, που αντιμετωπίζουν πόλεμο επειδή απλώς υπάρχουν, μην απελπίζεσαι. Μην πνίγεσαι από το άδικο. Μη χάνεις χρόνο να αντεπιτίθεσαι, μη μολύνεις την ψυχή σου με το ίδιο δηλητήριο. Η εξουσία που κρατιέται με τη βία, θα πέσει μόνη της. Οι άνθρωποι που κυβερνούν με το ψέμα και την καταπίεση, στο τέλος καταρρέουν από το βάρος των ίδιων τους των πράξεων. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντέξεις. Να μείνεις ακέραιος. Να αποκρούεις τις επιθέσεις, αλλά να μην αντεπιτίθεσαι. Να προστατεύεσαι, αλλά να μην επιτίθεσαι. Γιατί η δικαίωση δεν έρχεται με τη βία. Έρχεται με τον χρόνο. Και όταν έρθει, θα είναι απόλυτη.
Δ.Κ.
