Η γιορτή του Αγίου Νικολάου έχει καθιερωθεί ημέρα τιμής στην ελληνική ναυτοσύνη, εμπορικού και πολεμικού ναυτικού. Για εμάς τους Χιώτες που όλων τα σπίτια έχουν ή είχαν από έναν τουλάχιστον ναυτικό, η σημερινή ημέρα προκαλεί έντονα συναισθήματα και ανακαλεί μνήμες, εικόνες και συχνά γλυκιά αλλά συνάμα βασανιστική νοσταλγία.

Δημιουργεί όμως σε όσους έχουν βιώσει τη ναυτική ζωή, αλλά και σε όσους έχουν μελετήσει σε βάθος την ελληνική ναυτιλία και τη σύνδεσή της με αυτή καθεαυτή την ύπαρξη, την επιβίωση και την αναγέννηση της Ελλάδας, μελαγχολία και πικρία για την «ασυναίσθηση» και ανευθυνότητα της πολιτείας μας σε αυτό τον τεράστιο πυλώνα εθνικής ισχύος.

Εδώ και δεκαετίες η εμπορική ναυτιλία μας συνεισφέρει με 7% περίπου στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν της Χώρας μας. Ο ελληνόκτητος στόλος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, οι ναυτικοί μας αδιαμφισβήτητα οι πιο άξιοι στην παγκόσμια ναυτιλία, εντούτοις το ελληνικό νηολόγιο είναι τελευταίο στην επιλογή ακόμα και των Ελλήνων πλοιοκτητών και δυστυχώς οι ναυτικοί μας αν μπορούν αποφεύγουν τα υπό ελληνική σημαία πλοία.

Αυτή η αντιφατικότητα δεν είναι ανεξήγητη, είναι απότοκη μιας ανεξήγητης πλην όμως επικίνδυνης για τη ναυτιλία μας και τους ναυτικούς μας αδιαφορίας της σημερινής Κυβέρνησης. Το κάποτε υψηλού διεθνούς κύρους Υπουργείο Ναυτιλίας είναι πρόδηλο ότι δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις ανάγκες της μεγαλύτερης ναυτιλίας του κόσμου.

Είναι απόλυτα αναγκαία και άμεση η επαναχάραξη των πολιτικών μας. 

Εύχομαι εγκάρδια στους ναυτικούς μας και τις οικογένειές τους, χρόνια πολλά με καλά ταξίδια, ευημερία και πρόοδο.

Ο  Άγιος Νικόλαος να τους προστατεύει.