Άρθρο Κώστα Σκανδαλίδη για τα ΝΕΑ 

Η ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το σύστημα εξουσίας του Μαξίμου (κυβερνητικό και μιντιακό) έχει φανερές αιτίες και λόγους. Ο κυριότερος είναι γιατί «τόλμησε» να προτείνει με αφετηρία το εκλογικό αποτέλεσμα της πρώτης εκλογής κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς την παρουσία του Κ. Μητσοτάκη και του Α. Τσίπρα στη θέση του Πρωθυπουργού. Και την προβολή ενός άλλου σύγχρονου και εξόχως ευρωπαϊκού υποδείγματος πολιτικής που αρχίζει με τη λαϊκή ετυμηγορία διαμορφώνεται με την προγραμματική συμφωνία, και με βάση αυτή επιλέγονται τα πρόσωπα που θα την υλοποιήσουν. 

Στο ερώτημα, γιατί τώρα και με τόση ένταση αυτή η επίθεση, όταν μάλιστα εδώ και μήνες ο Ν. Ανδρουλάκης διατύπωνε την στρατηγική της δημοκρατικής ανατροπής του καθεστωτισμού της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, η προφανής απάντηση είναι ότι η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος και οι τριγμοί που προκάλεσαν τα Τέμπη απομακρύνουν το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας σχεδόν οριστικά. Το ίδιο συμβαίνει με την πρόταση του Α. Τσίπρα για μια Κυβέρνηση «προοδευτική» που συναποτελούν ετερόκλητες δυνάμεις που αρνούνται εξ αρχής τη συμμετοχή τους και με την προϋπόθεση να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. 

Η ανάληψη τη διερευνητικής εντολής από το τρίτο κόμμα του παρέχει συνταγματικά όχι μόνο  το δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να το ασκήσει και να προτείνει τη συγκρότηση κυβερνητικού σχήματος. Προφανώς όχι για να συνεχίσει το πρότυπο διακυβέρνησης της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ όταν ουσιαστικά ακύρωσαν τη δική τους εντολή. Αλλά στη βάση  ενός άλλου μοντέλου διακυβέρνησης και με γνώμονα μια δέσμη προγραμματικών θέσεων που εκφράζουν κρίσιμες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος και εμπεριέχονται στους στόχους και τις επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ. 

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάθε δικαίωμα να απορρίψουν την πρόταση και να οδηγήσουν τη χώρα σε νέα αναμέτρηση. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να την αγνοήσουν και να την προσπεράσουν καταγγέλλοντας την ως αντι-θεσμική και αντι- δημοκρατική. Είναι εξόχως θεσμική και δίνει βιώσιμες λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της χώρας. 

Κατά συνέπεια την ενδεχόμενη συμμετοχή στην Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα επιβάλλει η ψήφος των πολιτών. Και πρέπει να το αντιληφθούν οι ταγοί της πολιτικής, οι χειραγωγοί της μιντιοκρατίας και όσοι είχαν βολευτεί με το δίπολο της πόλωσης ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεν θέτοντας τη σύγκριση στην αντιπαράθεση του Κ. Μητσοτάκη και του Α. Τσίπρα για να επιλέξουν την «πολιτική σταθερότητα» οι πολίτες. Οι δε αντιλέγοντας ότι αυτή ακριβώς η σύγκριση επιβάλλει την επανάκαμψη του δεύτερου στην εξουσία. Και ταυτόχρονα άρχισε ο συμψηφισμός. Ποιος είναι πιο καθεστωτικός, ποιος είναι πιο υπεύθυνος για τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τα αδιέξοδα, ποιος είναι λιγότερο κακός να κυβερνήσει τη χώρα. 

Οι πολίτες θα αντισταθούν στο δίλλημα, γιατί η πολιτική σταθερότητα έγινε συνώνυμο της παραλυτικής αυτοδυναμίας, της κατάρρευσης του επιτελικού κράτους, της ανεπάρκειας να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις. Θα το κατορθώσει μια οριακή αυτοδυναμία εμπλουτισμένη όπως ήδη ομολογείται με κινήσεις αποστασίας;       

Εμείς λέμε καθαρά :

Και ο ένας και ο άλλος καθεστωτισμός είναι υπεύθυνος γιατί οκτώ ολόκληρα χρόνια η χώρα δεν έλυσε κανένα από τα ζωτικά της προβλήματα. Το κράτος – λάφυρο και για τα δυο κόμματα δεν ξεπέρασε καμία από τις παθογένειες του. Η εξουσία δεν κατάφερε να αποκαθαρθεί  από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της με συγκεκριμένα συμφέροντα. Και ότι η προσπάθεια τους να βάλουν το ΠΑΣΟΚ στην εξίσωση του συμψηφισμού είναι και ανιστόρητη και υποβολιμαία.

Ο λαός διαθέτει και μνήμη και κρίση. Για να αναδείξει ξανά το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος σε πρωταγωνιστή των μετεκλογικών εξελίξεων και να ανοίξει ο δρόμος ευρύτερων συνεργασιών, συναινέσεων, συνεννοήσεων απέναντι στην πόλωση και το διχασμό. Γι’ αυτό και η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι η πιο χρήσιμη και ελπιδοφόρα για το τόπο και το λαό.  Ψήφος που ενώνει τους Έλληνες, ισχυροποιεί την Ελλάδα και την καθιστά τόπο στον οποίο αξίζει να ζει κανείς.