Άρθρο Δημήτρη Στάμου, μέλους Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα “Το Ποντίκι”
“Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο…”
Με την έναρξη της Σαρακοστής βγήκαν οι μάσκες, όμως, καθώς εισερχόμαστε στην τελική ευθεία προς τις κάλπες το διακύβευμα είναι μεταξύ άλλων, πότε θα πέσουν τα πολιτικά προσωπεία και θα αναβαθμιστεί η πολιτική, που ευτελίζεται από το μίζερο και τοξικό διπολισμό, που τροφοδοτούν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ.
Το πολιτικό κλίμα αγριεύει και η ατζέντα εκτρέπεται. Αντί να προτάσσονται προγράμματα και λύσεις για την υπέρβαση των διαδοχικών κρίσεων (οικονομικής, υγειονομικής, ενεργειακής) που εξουθενώνουν τους πολίτες, τις τελευταίες μέρες πρωτόγνωρες διεργασίες, καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων, προγραφές και απρεπείς συμπεριφορές γεννούν δυσπιστία σε θεσμούς και οδηγούν στη συνήθη πόλωση και διχασμό. Πρακτικές, μεθοδολογία και πολιτική υποκουλτούρα που δεν συνάδουν με αριστερή ιδεολογία και προκαλούν αποστροφή σε όσους θέλουν να πιστεύουν ακόμη στην ηθική υπεροχή της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς και ρίχνουν νερό στο μύλο των δεξιών, ακροδεξιών και λαϊκίστικων δυνάμεων.
Η ομόφωνη απόφαση – κόλαφος των δικαστών του Ειδικού Δικαστηρίου για την ενοχή του κ. Παππά για παράβαση καθήκοντος, ένα αδίκημα ιδιαίτερης ηθικής και πολιτικής απαξίας, δεν αποτελεί ντροπή μόνο για τον ίδιο, αλλά και εκείνους που απαξιώνουν τον βασικό πυλώνα της δημοκρατικής πολιτείας, χαρακτηρίζοντας την απόφαση πολιτική και παραπέμπουν τη «δικαίωσή» του εμμέσως πλην σαφώς στην ψήφο, ως λαϊκό δικαστήριο. Προφανώς, την ίδια στάση θα έχουν και στην αναμενόμενη τυχόν καταδικαστική απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου για τον κ. Παπαγγελόπουλο ή για την εισαγγελική έρευνα των πρακτικών κατάθεσης της γραμματέως του Χρ. Καλογρίτσα, ότι « φάκελοι με τσάντες έφευγαν από το γραφείο του για το κόμμα».
Η κατά σειρά δεύτερη προσφάτως κραυγαλέα υπόθεση είναι η ανάρτηση του πρώην Αναπληρωτή υπουργού Υγείας και βουλευτή Παύλου Πολάκη με την οποία στοχοποίησε επικηρύσσοντας δικαστές, δημοσιογράφους και επικεφαλής Ανεξάρτητων Αρχών, ώστε να επιβάλλει δικαιοσύνη «με το άγριο». Μόνο με πολιτική αφέλεια, χωρίς μνήμη και κρίση κάποιοι εξεπλάγησαν, αφού το κρεσέντο της χυδαιότητας ήταν αναμενόμενο, λόγω εκλογών και ανοχής ή και ταύτισης συναδέλφων, πολιτικών φίλων και καθοδηγητικών οργάνων, μηδέ εξαιρουμένου του αρχηγού του. Προφανώς η ρήξη στην παρούσα συγκυρία επιβλήθηκε προσμετρώντας το εκλογικό όφελος της «απεύθυνσης» στο κεντροαριστερό ακροατήριο, που ο ΣΥΡΙΖΑ προσδοκά και πάλι ευκαιριακά να προσεταιριστεί.
Σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κόμμα πάντως και δη προοδευτικό, που σέβεται το κράτος δικαίου, πρόσωπα που είτε έχουν καταδικαστεί από τη Δικαιοσύνη είτε παρεκτρέπονται και παραληρούν κατά των θεσμών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα ήταν τουλάχιστον εκτός πολιτικής, αντί να τους βάζουν φωτοστέφανο ηρωισμού. Διαφορετικά, όπως έλεγε ο Μπερλινγκουέρ «αν συνεχίσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, υπάρχει κίνδυνος η δημοκρατία αντί να απλωθεί, θα περιοριστεί, και θα βουλιάξει στο τέλμα».
