Άρθρο του Παναγιώτη Βλάχου, Υπεύθυνου Επικοινωνίας, στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
Ο γνωστός άγραφος κανόνας λέει ότι η οικονομία είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, τουλάχιστον σε καιρούς ειρήνης. Λογικό, αφού μια οικονομική κρίση ή η οικονομική πολιτική μιας κυβέρνησης μπορεί να επηρεάσει τη ζωή των πολλών ή πολυπληθών κοινωνικών στρωμάτων. Όταν το πορτοφόλι αδειάζει και οι λογαριασμοί τρέχουν, όσες προσπάθειες ή μεταρρυθμίσεις και αν κάνει μια κυβέρνηση, όσο κι αν προσπαθεί να πείσει για τις καλές της προθέσεις, είναι δύσκολο να βρει ευήκοα ώτα. Για παράδειγμα, κάθε κυβέρνηση που αναγκάστηκε να ψηφίσει και να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας την περασμένη δεκαετία, το γνωρίζει καλά. Στην πολιτική, εξάλλου, την πληρώνει συχνά ο αγγελιοφόρος και όχι ο αποστολέας του μηνύματος.
Αντίθετα, υπάρχουν κυβερνήσεις που έκαναν εγκληματικά λάθη διαχείρισης σε φυσικές καταστροφές ή σε ζητήματα δημόσιας ασφάλειας, αλλά αυτό δεν επηρέασε την εκλογική τους απόδοση. Δύσκολα, πχ, θα ισχυριστεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές εξαιτίας της πυρκαγιάς στο Μάτι και όχι από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Ή ότι η ΝΔ έχασε τις εκλογές του 2009 εξαιτίας της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και της κρατικής διάλυσης που την συνόδευσε και όχι από την οικονομική στενότητα που άρχισε να γίνεται ορατή από το 2008.
Για του λόγου το αληθές, η τελευταία έκανε εκλογές πάνω στα αποκαϊδια της τεράστιας οικολογικής και ανθρώπινης καταστροφής στην Ηλεία το 2007 και τις κέρδισε. Όχι γιατί μοίρασε 3χιλιαρα σε όποιον έλεγε καλημέρα, όπως με κυνισμό ανέφεραν νυν και πρώην υπουργοί και κομματάρχες της σε γνωστό βίντεο προ ημερών. Αλλά γιατί το 2007 δεν ήταν χρονιά ύφεσης και η αυτόματη πτήση της οικονομίας είχε ακόμη καύσιμα.
Το χειρότερο, λένε, που μπορεί να κάνει μια τέτοια κακοδιαχείριση την ώρα της κρίσης είναι να εμπεδώσει την αρνητική άποψη που έχει ήδη η πλειοψηφία για μια κυβέρνηση σε αποδρομή. Και να της δώσει το οριστικό χτύπημα στις μετρήσεις κοινής γνώμης, να δημιουργήσει κλίμα αστάθειας, διαμαρτυρίας, να μεταφέρει αλλού τις προσδοκίες της και να οδηγήσει τελικά σε εκλογές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι σε αποδρομή, τουλάχιστον όχι εμφανή. Βοηθάει εν μέρει και η πανδημία και οι αρκετοί ακόμη υποστηρικτές της στα ΜΜΕ, αν και λιγότεροι από πέρυσι. Βρίσκεται όμως στην αρχή της τέλειας οικονομικής καταιγίδας με μια κοινωνία φορτωμένη με επάλληλες κρίσεις, ενώ έχει ήδη στο μητρώο της έναν υπολογίσιμο αριθμό φυσικών καταστροφών που της διαχειρίστηκε ανεπαρκώς. Έχει δηλαδή μειωμένο πολιτικό κεφάλαιο και ορατή φθορά.
Η αποδιοργάνωση που έχει επιφέρει ο κορωνοϊός σε βασικές λειτουργίες της Πολιτείας (υγεία, παιδεία, πολυφωνία, πολιτισμός), η αυξανόμενη ένταση στις σχέσεις της με τους μικρομεσαίους και τους εργαζόμενους, οι αυξανόμενες παραφωνίες και ασυμφωνίες των υπουργών της για πιθανές φορο-ελαφρύνσεις, η ανακοίνωση μέτρων αμφίβολου κοινωνικού οφέλους εκτός προϋπολογισμού (βλ. κατάργηση συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ), η εμμονή σε ψευτομεταρρυθμίσεις, όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία, συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από τις μνήμες του 2007 και τον ωμό δεξιό παλαιοκομματισμό, που δεν λέει να πάρει ούτε αποστάσεις από την καταστροφική περίοδο 2004-2009. Συνεπώς όσο οι συνθήκες δυσκολεύουν, τόσο θα γίνεται εμφανής η μεγάλη απόσταση που χωρίζει την πραγματική Νέα Δημοκρατία από το αφήγημα του κεντρώου μεταρρυθμισμού. Αλλά και η αντίστοιχη μικρή που τη χωρίζει από ένα νέο “ατύχημα” που θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις μέσα στη χρονιά που διανύουμε.
