Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη, Βουλευτή Λάρισας Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»:
Τις μέρες αυτές, «γιορτάζεται» η συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης ΝΔ. Περισσότερο από όλους το «γιόρτασαν» οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα στελέχη της κυβέρνησης, εκκινώντας από μια υποτιθέμενα «αταλάντευτη, διετή μεταρρυθμιστική πορεία» και φθάνοντας μέχρι την περαιτέρω κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων (!). Μάλλον ελάχιστη σημασία έχει βέβαια ότι απόντες στους πανηγυρισμούς έδειξαν να είναι οι πολίτες.
Παράλληλα όμως με την «κυβερνητική επέτειο» της ΝΔ, είχαμε και την «επέτειο» του παντελώς αχρείαστου και διχαστικού δημοψηφίσματος του 2015. Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως μέσα στο ιστορικοπολιτικό vertigo που τους διακατέχει, στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πλέον το ΟΧΙ – που τελικά υπερίσχυσε, αλλά ο αρχηγός τους μετέτρεψε σε ΝΑΙ – ιστορικό γεγονός, σχεδόν εφάμιλλο της «Συνθήκης της Βάρκιζας».
«Μεταρρυθμιστικό» έργο, που κανείς – ή έστω ελάχιστοι κοινωνικοί εταίροι– αντιλαμβάνονται ως τέτοιο αφενός και «ηρωικές ήττες» του λαού εξαιτίας «άνομων, άνωθεν συμφερόντων» αφετέρου. Μια «γαλάζια» και μια «ροζ» παράλληλη αφηγηματική ροή, που αμφότερες παραμένουν στο επίπεδο του …αφηγήματος, δίχως βέβαια όλα αυτά να έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία για την αποπνικτική πλέον πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα της οποίας το υγειονομικό σκέλος επισκιάζει η μετάλλαξη «Δ» και ο φόβος νέων περιορισμών, ενώ το οικονομικό σκέλος βαραίνει το υφεσιακό κενό των 16 περίπου μηνών της πανδημίας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ παραζαλισμένη, καθώς από πουθενά δεν προκύπτει γραμμική έξοδος από την διπλή κρίση, προσπαθεί να «ξορκίσει το κακό» με ψευδεπίγραφες μεταρρυθμιστικές «κορώνες» και υποσχέσεις περί χρηστής διαχείρισης του Ταμείου Ανάκαμψης.
Παρότι βέβαια στα δύο χρόνια, οι «διευκολύνσεις» αφορούσαν τους μεγάλους παίκτες, ενώ για τους μικρότερους επεφύλαξε επιλεκτικές, επιστρεπτέες προκαταβολές, που οσονούπω πρέπει να …επιστραφούν, για τους δε εργαζόμενους απλήρωτες υπερωρίες και ατομικές «συμβάσεις-λάστιχο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του, παραμένει δέσμιος της εσωστρέφειας που τον ακολουθεί από τα απανωτά εκλογικά «χαστούκια», αλλά κυρίως της αδυναμίας του να ξεκαθαρίσει αν αποτελεί κόμμα της τυχοδιωκτικής, λαϊκιστικής αριστεράς ή αν σκοπεύει σοβαρά να «στρέψει το τιμόνι», σε σοβαρές μεταρρυθμιστικές κατευθύνσεις.
Στο μέσο αυτής της κατάστασης, βρίσκεται το Κίνημα Αλλαγής. Ένα Κίνημα που πλήρωσε αδρά το τίμημα της αντιμετώπισης του δεξιόστροφου και του αριστερόστροφου λαϊκισμού. Ένα κόμμα που αποδεδειγμένα υπήρξε μεταρρυθμιστικό, όσες φορές ο ελληνικός λαός του έδωσε την ευκαιρία να το αποδείξει σε κυβερνητικό επίπεδο. Ένας πολιτικός χώρος που αν και λεηλατήθηκε, ποτέ δεν εκχώρησε το πολιτικό του dna.
Σήμερα, που οι θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας – θέσεις από τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν αυτομόλησε και που ξαναέρχονται στο προσκήνιο με νέα φρεσκάδα και πειστικότητα από τις ΗΠΑ-, το Κίνημα Αλλαγής, ως διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ, έχει την ευκαιρία να επιτελέσει ξανά τον ιστορικό του ρόλο: αυτόν του «πρωτότυπου», αφήνοντας τα «αντίγραφα» πίσω του, να δοκιμάζουν από τη χροιά της φωνής και τις θέσεις εξωτερικής πολιτικής μέχρι τα συνθήματα που γράφτηκαν στους τοίχους τη δεκαετία του ‘80, μήπως και πετύχουν τη «συνταγή»…
Το «πρωτότυπο» όμως, ακριβώς λόγω του αξιακού του βάρους, οφείλει να εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Αν δεν επιδείξουμε την αναγκαία σοβαρότητα και αυτοσυγκράτηση, αν δεν αναλωθούμε σε τεχνητές εντάσεις και εσωστρέφεια το ερχόμενο φθινόπωρο, μπορούμε να αποτελέσουμε ξανά την αξιόπιστη κυβερνητική αντιπρόταση – κι ίσως τη μόνη ουσιαστική ανάμεσα στις «συμπληγάδες» της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, των οποίων τα αφηγήματα κανείς πλέον δεν πιστεύει, αφού αναιρούνται καθημερινά από την πραγματικότητα.
