Άρθρο του Μιχάλη Κατρίνη, Βουλευτή Ηλείας και Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»:
Η απάντηση στο κίνημα “black lives matter”, ήταν ένα δεξιό αντι-κίνημα, που ονομάστηκε «ALL lives matter”. Η ρητορική ήταν ότι όλες οι ζωές μετρούν, όχι μόνο αυτές των μαύρων, αφροαμερικάνων, επιτιθέμενο στην κυριολεκτική έννοια του συνθήματος.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Κανένας. Προφανώς όλες οι ζωές μετρούν! ‘Ομως δεν ήταν αυτή η ουσία…
Η απλοϊκότητα του επιχειρήματος διέγραφε μονομιάς πέντε αιώνες ιστορίας. Πέντε αιώνες σκλαβιάς, απανθρωποποίησης, ρατσισμού, βίας, φόνων, διακρίσεων, πολέμου, αγώνων, αστυνομικής κατάχρησης και στέρησης βασικών δικαιωμάτων.
Η ρητορική του έγινε η βίβλος των απανταχού «προσβεβλημένων», λευκών, νεοσυντηρητικών, ανιστόρητων και προνομιούχων που βλέποντας ότι χάνουν τα κεκτημένα τους πέρασαν σε τέτοιο βαθμό επίθεσης, ώστε κατηγόρησαν τους αφροαμερικάνους και την αμερικανική αριστερά για αντίστροφο ρατσισμό, μια έννοια μη υπαρκτή!
Η αριστερά και η κεντροαριστερά παγκοσμίως, εγκλωβίστηκε σε μια συζήτηση που de facto δεν μπορούσε να κερδηθεί. Η μεν αριστερά απάντησε με βία, η δε κεντροαριστερά αναγκάστηκε να δεχθεί κάποια επιχειρήματα ως βάση συζήτησης.
Τους τελευταίους μήνες, είμαστε μάρτυρες του ίδιου σκηνικού στον μικρόκοσμο της χώρας μας.
Αρχικά, το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια πρόβαλε το λογικό επιχείρημα των «καλών μπαμπάδων», όμως δεν τους διαχώρισε από τους εν δυνάμει κακοποιητές, χειριστικούς συντρόφους και αποστασιοποιημένους συζύγους. Αδιαφόρησε δε η κυβέρνηση για τη δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων, όπως πρότεινε το Κίνημα Αλλαγής.
Το εργασιακό νομοσχέδιο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πάτησε σε κάποιες καλές διατάξεις και το υπεραπλουστευμένο επιχείρημα του δικαιώματος των εργαζομένων για εξατομικευμένο ωράριο. Δύσκολο να διαφωνήσεις στην θεωρία, αλλά στην πράξη και την ουσία, ο νόμος αυτός διαλύει τις εργασιακές σχέσεις. Για μια ακόμη φορά η επίθεση έγινε επικοινωνιακά, με όρους απλοϊκούς και φαινομενικά ορθολογικά επιχειρήματα, κατάλληλα για τίτλους εφημερίδων.
Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε μια αγωνιώδη προσπάθεια στελεχών της ευρύτερης δεξιάς να πολεμήσουν τον όρο «γυναικοκτονία». Έχει υπάρξει μια πρωτοφανής κινητοποίηση στα social media, ώστε να αποδομηθεί η ρητορική σύνδεσης της ενδοοικογενειακής βίας με τέτοιες αποτρόπαιες ενέργειες.
Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις ο θύτης εμφανίζεται ως θύμα, εγκλωβισμένος στις συμπεριφορές της «αλλοδαπής» γυναίκας του, που «απειλούσε» με διαζύγιο (!), σαν να μην είχε δικαίωμα στο χωρισμό. Και κάπως έτσι ο «Έλληνας» «πιλότος», δολοφόνος έχει δικαίωμα στην επιμέλεια του τέκνου τους…
Ναι, προφανώς η γυναικοκτονία είναι ανθρωποκτονία. Έχει όμως κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μια ακόμη πιο συγκεκριμένη αιτιολογία, η οποία «χαλάει» το συντηρητικό αφήγημα της δεξιάς, περί «καθαρής», πατριαρχικής, Ελληνικής οικογένειας.
Η Ελληνική κεντροαριστερά οφείλει να επαναφέρει στο προσκήνιο τις αρχές της ισότητας και της ισονομίας, να καταδείξει τις συνέπειες του νέο-συντηρητισμού στις διαφυλικές, τις εργασιακές και τις οικογενειακές σχέσεις, να διδάξει τη νέα γενιά τις αρχές της ίσης μεταχείρισης και αποδοχής, να απορρίψει το σεξισμό, το ρατσισμό και την ομοφοβία.
Με ουσιαστικές πράξεις, όχι με γραφικές καταγγελίες και αφορμές διαπληκτισμού στα κοινωνικά δίκτυα. Με κοινωνικές παρεμβάσεις και όχι ευκαιριακή ψηφοθηρία απέναντι σε μια κυβέρνηση που μεθοδικά γυρνάει την Ελληνική κοινωνία πολλά χρόνια πίσω. Με ρεαλιστικό πολιτικό λόγο και προτάσεις, όχι με άναρθρες κραυγές θεωρητικής αντίστασης και αντίδρασης.
Τώρα θα φανεί αν μπορεί να σταθεί στο ύψος που της επιβάλλει η ίδια η ιστορία.
