Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη, Βουλευτή Νομού Λάρισας, στην εφημερίδα «Το Παρόν της Κυριακής»:
«Έχουμε πλέον εκλογικό νόμο για τους ΟΤΑ!», επιχαίρουν η κυβερνητική ομήγυρη και οι αυτοδιοικητικοί σύμμαχοί της, εδώ και περίπου μία εβδομάδα, μετά το πέρας του νομοθετικού σίριαλ, που από τον Ιανουάριο μονοπώλησε το ενδιαφέρον της μεγάλης πλειονότητας όλων όσοι ασχολούνται με τις τοπικές κοινωνίες.
Η επισπεύδουσα ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών, βέβαια, δεν είχε απολύτως ξεκαθαρισμένο στο μυαλό της τι ακριβώς ήθελε να κάνει, πλην του ποσοστού εκλογής αιρετών αρχόντων από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό 43%… Δηλαδή, μια ολική επαναφορά στον δικό της εκλογικό νόμο του 2006, του κ. Προκόπη Παυλόπουλου. Κατά τα άλλα, τρεις διαφορετικές εκδοχές του νομοσχεδίου κατέθεσαν οι κ. Βορίδης και Πέτσας τους τελευταίους έξι μήνες: Μία αρχικά για την ΚΕΔΕ και την ΕΝΠΕ, μία της δημόσιας διαβούλευσης που ακολούθησε και, τέλος, αυτή που κατατέθηκε στη Βουλή, προκειμένου να γίνει νόμος.
Μάλιστα και η υποτιθέμενα τελική εκδοχή άλλαξε μία – δύο φορές σε βασικά σημεία της, από τις επιτροπές μέχρι τη διήμερη Ολομέλεια, για να προκύψει τελικά ο «πολύς» ν. 4804/2021. Τόσο καλά ξέρουν προς τα πού πάνε! Διακηρυγμένος στόχος της μαραθώνιας νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης; Η όντως υπαρκτή ανάγκη κατάργησης του διαλυτικού «Κλεισθένη Ι» –ευτυχώς, δεν υπήρξε και δεύτερος– της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και της, με ψευδεπίγραφο τρόπο, εισαγωγής μιας μορφής απλής αναλογικής στα αυτοδιοικητικά πράγματα.
Βέβαια, πίσω από τα μεγαλεπήβολα και «οραματικά» λόγια του κ. Σκουρλέτη περί αυξημένης αντιπροσωπευτικότητας και «περισσότερης Δημοκρατίας» για τους ΟΤΑ δεν υπήρχε τίποτα άλλο από μια λογική καμένης γης και ναρκοθέτησης ενός ακόμη θεσμού από μια κυβέρνηση που ήδη από το 2018 βρισκόταν σε αποδρομή και μάντευε τις επερχόμενες, πολλαπλές εκλογικές ήττες της. «Ας έχουμε εκλογικό νόμο για τους ΟΤΑ», λοιπόν, «κι ας τρώγωμεν πέτρες», είπε και η κυβέρνηση, παραφράζοντας τη θρυλική φράση του αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γιατί δυστυχώς, κατά τα φαινόμενα, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στους ΟΤΑ.
Εκλογικός νόμος, χωρίς να έχουν προηγουμένως δρομολογηθεί οι αναγκαίες θεσμικές αλλαγές που θα καθιστούσαν την ΤΑ λειτουργική, οικονομικά ανεξάρτητη, με ξεκαθαρισμένες αρμοδιότητες και οργανικά διασυνδεδεμένη με την κεντρική εξουσία, προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία για τον τόπο πολυεπίπεδη διακυβέρνηση, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα «πουκάμισο αδειανό». Και επιπλέον απαιτούν πολύ περισσότερη και στοχευμένη δουλειά, από το κυβερνητικό επιτελείο, από το λανσάρισμα ενός ακόμη εκλογικού νόμου…
Αλλά και για να κατεβάσω τη συζήτηση στη Γη, μέσα στην πανδημία, με καθημερινές ακόμη απώλειες δεκάδων συνανθρώπων μας, με την κοινωνία σε πολύπλευρη αγωνία και την οικονομία σε διαρκή ύφεση, με τις επιχειρήσεις να προσπαθούν να επανέλθουν, με σοβαρό προβληματισμό για την περιστολή στοιχειωδών δικαιωμάτων και κατακτημένων ελευθεριών –που μια ιδιότυπη ομηρία των συνθηκών έφερε–, η προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν ήταν άλλη από έναν νόμο που στο τέλος αφορά την αλλαγή στον τρόπο εκλογής του δημάρχου και του περιφερειάρχη… στις εκλογές του 2023! Βέβαια, η ΝΔ και στην περίπτωση του εκλογικού νόμου των ΟΤΑ δεν έκανε τίποτα άλλο από το να παριστάνει τον καθρέφτη του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας τελικά πόσο πολύ ομοιάζουν, αν και αντιστραμμένο είδωλο ο ένας του άλλου.
Μειοψηφίες με διαλυτικό και υπέρμετρα βαρύνοντα ρόλο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που βαφτίστηκε απλή αναλογική; Υπερσυγκεντρωτικές διοικήσεις μειοψηφίας, της τάξης του 43%, με υπέρμετρη εξουσία –η απάντηση– από τη ΝΔ. Και στις δύο περιπτώσεις όμως είδαμε ξεκάθαρα να απουσιάζουν οι υπερβατικές λογικές που θα εξασφάλιζαν στους ΟΤΑ σημαντικές εξουσίες, με διαφάνεια και λογοδοσία και θα μας επέτρεπαν να μιλάμε για μια αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση στο πνεύμα του «Καποδίστρια» και του «Καλλικράτη», των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Για κάτι τέτοιο ο αρμόδιος υπουργός κ. Βορίδης μας παρέπεμψε… στο φθινόπωρο, Θεού θέλοντος και ανασχηματισμού ή εκλογών μη γενόμενων… Αλλά έτσι πηγαίνουν πίσω (κι ίσως πολύ πίσω) όλα όσα θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν να μεταβούμε από το καθεστώς της «ετεροδιοίκησης» στην πραγματική «αυτοδιοίκηση» και μόνο μετά και συμπληρωματικά θα έπρεπε να έρθει η θέσπιση ενός εκλογικού συστήματος που να κατοχυρώνει τη δημοκρατική διαδικασία, να διασφαλίζει την κυβερνησιμότητα και να ενισχύει τη λαϊκή συμμετοχή – ούτε καν αυτό δεν κατάφερε η ΝΔ των κοντόφθαλμων και μικρόνοων αυτοδιοικητικών επιλογών…
Τόσο μπορεί, τόσο κάνει!
