Σημεία συνέντευξης Μανώλη Χριστοδουλάκη, Γραμματέα Κινήματος Αλλαγής στον Ρ/Σ ALPHA 98,9 με τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Γιακουμή

Για το «ξεκλείδωμα» της πατέντας του εμβολίου για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού:

Την ώρα που χάνονται ανθρώπινες ζωές το τελευταίο που ενδιαφέρει τους ανθρώπους που δίνουν τις μάχες στις εντατικές αλλά και εκείνους που χάνουν δικούς τους ανθρώπους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι το ποιος θα καρπωθεί την πρωτογενή αναφορά μιας πρότασης που πραγματικά μπορεί να δώσει λύση, ειδικά όταν κανείς από τους δύο δεν ήταν αυτός που προηγήθηκε.

Το άνοιγμα της πατέντας είναι καθοσριστικής σημασίας για να μπορέσει να διευρυνθεί η παραγωγή των εμβολίων, ειδικά σήμερα που βλέπουμε ότι μετά από πέντε μήνες που ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί, ακόμη υπάρχουν πολλά περιθώρια για δυναμικότερη ανάπτυξη και παραγωγή των εμβολίων, με συνέπειες και στις αναπτυγμένες χώρες, πόσο μάλλον στις αναπτυσσόμενες.

Η απαίτηση από την κυβέρνηση είναι να στηρίξει το άνοιγμα της πατέντας στα ευρωπαϊκά όργανα και να καταλήξει σε αποφασεις στην κατεύθυνση της πρότασης που έθεσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Joe Biden. 

Για εργασιακό νομοσχέδιο:

Για ακόμη μια φορά κάνουμε νομοθέτηση δια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και όχι μέσα στη Βουλή. Η μόνη εικόνα που έχουμε για το νομοσχέδιο είναι από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και διαρροές που αρκετές φορές είναι και αντιφατικές μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να μαζέψουν, να αλλάξουν, να διορθώσουν και να ντύσουν με διαφορετικό περιτύλιγμα αυτό που τελικά θα έρθει. 

Επί των διαρροών που παρακολουθούμε, υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα. Προφανώς κανείς δεν λέει, ότι το 2021 δεν χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε το πλαίσιο ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων όχι μόνο γιατί η πανδημία έχει αλλάξει τα δεδομένα σε αυτές, αλλά πολύ περισσότερο γιατί η τεχνολογία και η σύγχρονη μορφή της εργασίας απαιτεί ένα σοβαρό πλαίσιο ρύθμισης και νέες απαντήσεις. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους που έχουν να κάνουν με απλήρωτες υπερωρίες, αλλά και το πολύ σημαντικό που αφορά στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που έχει να κάνει με τη μεταφορά των εργασιακών διαπργματεύσεων από το συλλογικό επίπεδο στο ατομικό. Όπου νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι, ότι όταν διαπραγματεύεται ατομικά ο εργαζόμενος με τον εργοδότη, τότε προφανώς δεν έχει ο εργαζόμενος τη δύναμη να επιβάλλει τους όρους που επιθυμεί, αλλά το αντίθετο. 

Δυστυχώς φοβάμαι ότι με αυτά που ακούμε, για ακόμα μία φορά, επιχειρείται τα αποτελέσματα και οι συνέπειες της κρίσης να μετακυλιθούν σε βάρος των εργαζομένων.