Άρθρο του Γιώργου Μουλκιώτη, Βουλευτή Βοιωτίας Κινήματος Αλλαγής, στο site «reader.gr»:
H Κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κάθε της νομοθέτημα, ορκίζεται ότι βλέπει το μέλλον, ενώ στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται κήρυκας οπισθοδρόμησης.
Με το υπό διαβούλευση εργασιακό νομοσχέδιο, στην πραγματικότητα, «ξαναγράφει» το ατομικό και συλλογικό εργατικό δίκαιο, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την επαναφορά της εργασίας στον 19ο αιώνα και την αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων μέσω και του κοινωνικού αυτοματισμού.
Με άκρως επιθετική επικοινωνιακή στρατηγική, προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι «εκσυγχρονίζει» την αγορά εργασίας και τις συνθήκες απασχόλησης, χωρίς να «πειράξει» το οκτάωρο, χωρίς να πειράξει κατακτήσεις της εργατικής τάξης, ενώ ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι η συλλογική εργατική έκφραση, λειτουργεί διαστρεβλωτικά στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς!.
Δεν διευκρινίζει όμως, σε τι είδους «καλές πρακτικές» βασίζεται η λογική της, ώστε ο εργαζόμενος σε μια εποχή αυξημένης ανεργίας, οικονομικής ανασφάλειας και εκβιαστικών διλημμάτων για την διατήρηση της θέσης εργασίας του, να έχει τη διαπραγματευτική ικανότητα να προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του την επιπλέον απασχόλησή του χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή, να συναινέσει εθελοντικά και με δική του πρωτοβουλία στην αποστέρηση του ελάχιστου χρόνου για ξεκούραση, μόρφωση, οικογενειακές και κοινωνικές επαφές, «να ζητήσει την συμφιλίωση της προσωπικής με την επαγγελματική του ζωή».
Δεν μας λέει ούτε σε ποιες επιστημονικές μελέτες βασίζεται η απόφασή της για εισαγωγή του νέου συστήματος διευθέτησης ωραρίου εργασίας και την αύξηση του ορίου στις 150 ώρες σε όλους τους τομείς δραστηριότητας, που συνεπάγεται την κατάργηση κάθε έννοιας «σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας».
Δεν μας εξηγεί καν, γιατί το οκτάωρο, που επιβλήθηκε ως χρόνος αναγκαίος για μόρφωση, πνευματική ανάπτυξη, ψυχαγωγική κοινωνική επαφή, είναι ξεπερασμένο. Μήπως, πατώντας το κατώφλι του 21ου αιώνα οι εργαζόμενοι μεταμορφώθηκαν σε υπερήρωες με υπερδυνάμεις, που όσες ώρες κι αν κάποιος δουλέψει, δεν φθείρεται ούτε η σωματική ούτε η ψυχική υγεία του;
Γιατί, μπορεί να κυρώνει με το εν λόγω νομοσχέδιο την Σύμβασης 187 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για το Πλαίσιο Προώθησης της Ασφάλειας και της Υγείας στην Εργασία, όμως η ηγεσία η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αγνοεί πλήρως τις επιπτώσεις της υπερωριακής απασχόλησης.
Αθετεί τις επιστημονικές μελέτες που τεκμηριώνουν ότι τόσο οι δείκτες συχνότητας και βαρύτητας των εργατικών ατυχημάτων, όσο και η επαγγελματική νοσηρότητα και θνησιμότητα αυξάνουν στις περιπτώσεις των ελαστικών σχέσεων και ωραρίων εργασίας.
Δεν ενδιαφέρεται ότι η επιβάρυνση του ανθρώπινου οργανισμού από την υπερωριακή εργασία, πέρα από την κούραση και την επακόλουθη αύξηση της πιθανότητας εργατικού ατυχήματος, έχει και συσσωρευτική επίδραση στην υγεία του.
Αδιαφορεί ότι η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα από τα τέσσερα συχνότερα προβλήματα που σχετίζονται με την εργασία στην Ευρώπη, με τους κύριους αιτιολογικούς παράγοντες να προέρχονται από την έλλειψη οργάνωσης, τον ταχύ ρυθμό εργασίας, τις συγκρούσεις στο εργασιακό περιβάλλον και την έλλειψη συμμετοχής στις αποφάσεις που αφορούν την εργασία.
Μάλλον δεν αντιλαμβάνεται ότι οι επιπτώσεις της επαγγελματικής εξουθένωσης ξεπερνούν το άτομο και το κοινωνικό του περίγυρο και επεκτείνονται στους οργανισμούς, οδηγώντας σε αυξημένη βραδύτητα εκτέλεσης του έργου, σε μειωμένη απόδοση και χαμηλή ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Μάλλον η αδιαφορία είναι αυτή που την οδηγεί, αντί της μέριμνας για διασφάλιση αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για τους εργαζομένους – ακριβώς ως προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική σταθερότητα, για την οποία θεωρητικά εργάζεται κάθε κυβέρνηση – να καταργεί τις προστατευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις που ακυρώνουν συνταγματικές διατάξεις, αποδυναμώνοντας και το μοναδικό ίσως μέσο διαμαρτυρίας των εργαζομένων – την απεργία – προς όφελος της ευελιξίας και της μεγαλύτερης κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Μάλλον η ανάγκη της να κατοχυρωθεί ως «μεταρρυθμιστική» Κυβέρνηση την οδηγεί σε αυτά τα επικίνδυνα και νοσηρά «μονοπάτια» που καθιστούν μόνιμο θύμα τον Έλληνα εργαζόμενο, χωρίς να έχει άλλοθι το ανιστόρητο, όταν δηλώνεται ότι υφίσταται απόλυτη ισοδυναμία ατομικής συμφωνίας εργαζόμενου – εργοδότη.
Το Κίνημα Αλλαγής, όχι μόνο καταδικάζει το δόγμα «ανάπτυξη των επιχειρήσεων με φτηνή εργασία», αλλά θα συνεχίζει να μάχεται για δίκαιες αμοιβές, σοβαρές επενδύσεις, κίνητρα, εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων και κοινωνική συνοχή.
