Άρθρο της Ζέφης Δημαδάμα, Αναπληρώτρια Εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «Στο Καρφί»:
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι συνέπειες της πανδημίας, όπως τις ζούμε και θα τις ζήσουμε στο μέλλον, άμεσες και έμμεσες, μας επηρεάζουν σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό επίπεδο.
Η μεγάλη υγειονομική κρίση αποκάλυψε τις αδυναμίες και τα ρήγματα της παγκοσμιοποίησης, η οποία βρίσκεται υπό τον αυστηρό έλεγχο της αγοράς και των μηχανισμών της.
Η παγκοσμιοποίηση δεν κατάφερε να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις ενός ανθεκτικού πλαισίου προστασίας της δημοσιάς υγείας και την οργάνωση ενός παγκοσμίου συστήματος που θα υπερασπίζεται πρωτίστως τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Η επαναφορά στην “νέα κανονικότητα” μετά τον κορωνοϊό είναι το μεγάλο στοίχημα για όλους λαμβάνοντας υπόψη και την εκτίμηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, ότι «η ύφεση από τον κορωνοϊό αναμένεται να είναι η μεγαλύτερη από αυτή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μπορεί να απαιτηθούν έως και 5 χρόνια για την οικονομική ανάκαμψη”.
Οι αγορές και τα χρηματοοικονομικά συστήματα ετοιμάζονται για μια όσο το δυνατόν γρηγορότερη επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση με «έκρηξη» της οικονομικής δραστηριότητας, χωρίς καμιά επιμέρους πρόβλεψη για την μείωση των ανισοτήτων, για την προστασία του περιβάλλοντος, των φυσικών πόρων και της απειλής της κλιματικής κρίσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα.
Τα δεδομένα όμως είναι αμείλικτα και αποδεικνύουν ότι η παγκόσμια υγειονομική κρίση μετατράπηκε σε οικονομική, πολιτική και κοινωνική. Επομένως η επιδίωξη να επανέλθουμε σε μια αμφισβητούμενη πρότερη πραγματικότητα που θα συνεχίσει να κοστίζει ανθρώπινες ζωές, θα επιτείνει τις κοινωνικές ανισότητες και θα επιβαρύνει δραματικά το περιβάλλον δεν οδηγεί πουθενά.
Το Κίνημα Αλλαγής και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα αναγνωρίζοντας τις τεκτονικές αλλαγές που έρχονται στα εργασιακά ζητήματα, στα ζητήματα δημόσιας υγείας, παιδείας και τεχνολογίας επιμένουν: Η πολυδιάστατη αλληλεπίδραση μεταξύ της κρίσης της δημόσιας υγείας και της κρίσης της βιωσιμότητας του αναπτυξιακού μοντέλου χρειάζεται επαναπροσδιορισμό.
Στο οικονομικό πεδίο , απαιτείται η αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης και η αποφυγή μιας νέας κρίσης χρέους, ανάλογης με αυτής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και των συνεπειών τους στην αγορά εργασίας, στα εισοδήματα και στο επίπεδο ζωής των μικρομεσαίων κυρίως στρωμάτων. Αλλά και στις πολιτικές διαχείρισής μιας ανάλογης κρίσης δηλαδή της διάσωση των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων με δημόσιο χρήμα, χωρίς καμιά διασφάλιση των πολιτών.
Στο κοινωνικό πεδίο, απαιτείται -στην μετά-Covid-19 περίοδο- η ενίσχυση του κράτους πρόνοιας για την αντιμετώπιση των κρίσεων. Η διαμόρφωση ισχυρών συστημάτων δημόσιας υγείας, η ενίσχυση της φαρμακευτικής έρευνας και η ετοιμότητα των υποδομών για την αντιμετώπιση νέων μεταδιδόμενων ασθενειών.
Στο περιβαλλοντικό πεδίο, απαιτείται η υποστήριξη του μετασχηματισμού του παραγωγικού μοντέλου σε ένα νέο βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο θα ενσωματώνει τις κατευθύνσεις των 17 Στόχων της Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών αλλά και τις αρχές της «Πράσινης Συμφωνίας» της ΕΕ, με αφετηρία τη μετάβαση της οικονομίας σε βιώσιμη κατεύθυνση, σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας.
