Άρθρο του Μιχάλη Κατρίνη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:
Δημοσιογραφικά, κάποιοι θεώρησαν ότι μπορούν να «βγάλουν είδηση». Εκλογικές συνεργασίες του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΡΙΖΑ με το ΜΕΡΑ25, προσκλήσεις σε κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής και ακτιβιστικές οργανώσεις ή γενικά με όποιον είναι ενάντια στη σημερινή κυβέρνηση. Εκλογική κουβέντα να γίνεται δηλαδή, χωρίς ουσία και βάθος.
Δημοσκοπικά, κάποιοι «μετράνε κουκιά». Πόσοι χρειάζονται για να σχηματιστεί κυβέρνηση με την απλή αναλογική; Προοδευτική διακυβέρνηση δύο, τριών ή τεσσάρων κομμάτων ενάντια σε μια πιθανή συντηρητική συμμαχία, τουλάχιστον 2 κομμάτων. Σε δείγμα χιλίων ανθρώπων, στο οποίο τα χαμηλά ποσοστά χάνονται στο στατιστικό λάθος, εξάγονται ποσοτικά και ποιοτικά συμπεράσματα που φιλοδοξούν να καθορίσουν ολόκληρες πολιτικές.
Επικοινωνιακά, η απόλυτη ποδοσφαιροποίηση! Είσαι με εμάς ή με τους άλλους; Ψωμοτύρι, βέβαια, για το μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας που θέλει να εξισώσει αρνητικά όλες τις μη συντηρητικές φωνές διακυβέρνησης κάτω από την ομπρέλα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Και πως να μην είναι εύκολο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώνεται σε μια αντιπολιτευτική θεματολογία ήσσονος ενδιαφέροντος για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, τακτική που μπορεί να εξηγηθεί ότι υιοθετείται μόνο για το φανατισμό του «σκληρού του πυρήνα». Επιπλέον, κείμενα συμπάθειας προς καταδικασμένους τρομοκράτες ή δηλώσεις για θερμόαιμους «ημιπιτσιρικάδες» ετών 35, είναι αντιπροσωπευτικά της «προόδου» της αριστεράς;
Ποια είναι λοιπόν η ουσία της προοδευτικής διακυβέρνησης; Πως γίνεται να μη διαστρεβλωθεί η πολιτική θεώρηση και η ρεαλιστική αποτύπωση μιας de facto ασαφούς έννοιας;
Καταρχάς, χρειάζεται η συνειδητοποίηση μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από τις νέες τεχνολογίες. Η απίστευτα γρήγορη τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων ετών προσδιορίζει κάθε πτυχή της ζωής μας: την εργασία, την οικονομία, την υγεία, τον πολιτισμό, την οικολογία, την εκπαίδευση, τη διασκέδαση. Οποιαδήποτε άρνηση της τεχνολογίας, ως καταλύτη της καθημερινότητας, συνιστά από μόνη της οπισθοδρόμηση. Ιστορικά, οι κυριότεροι αρνητές των μεγάλων τεχνολογικών αλλαγών ήταν τα μέλη του συντηρητικού status quo, γιατί ένιωθαν ότι απειλούνται τα προνόμια τους. Ιστορικά, επίσης και ελλείψει πολιτικού πλαισίου, τις μεγάλες αλλαγές εκμεταλλεύονταν «νέα είδη» καπιταλιστών που διαδέχονταν ή «συγκατοικούσαν» με την εκάστοτε άρχουσα τάξη.
Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα. Η δημιουργία πολιτικού πλαισίου που θα ενσωματώνει τις νέες τεχνολογίες προς όφελος του κοινού καλού. Νέα είδη εργασίας, καινοτόμες επιχειρηματικές κινήσεις, πράσινη ανάπτυξη, καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μεγαλύτερη ασφάλεια.
Η στοχοποίηση του κέρδους που προέρχεται από την τεχνολογική ανάπτυξη (και η εκ προοιμίου απόρριψη της) από την αριστερά, έδωσε ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα της συντηρητικής δεξιάς να εντάξει στους κόλπους της-με τους δικούς της όρους-τον όρο ‘’τεχνολογία’’ και να οικειοποιηθεί οτιδήποτε προοδευτικό πηγάζει από αυτή.
Η ίδια, όμως, η έννοια της προοδευτικής διακυβέρνησης έχει να κάνει με την κοινωνική συνοχή και ευημερία. Η ισότητα, η ισονομία και τα δικαιώματα πάνε χέρι-χέρι με την καθολική πρόοδο μιας κοινωνίας. Για παράδειγμα, η θέσπιση της ισότητας των δύο φύλων από το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσε μια νέα αντίληψη για το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία. Χρειάστηκαν, όμως, αρκετά χρόνια για την ισότιμη συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας, η οποία στηρίχθηκε από τη συνολική άνοδο του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου.
Μια πραγματική προοδευτική διακυβέρνηση έχει να κάνει με τη στήριξη των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, την εξάλειψη της ομοφοβίας, το σεβασμό προς τα ζώα, την προστασία των παιδιών, την ουσιαστική οικολογία, τον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας, την εκ νέου θέσπιση εργασιακών δικαιωμάτων και τη δικαιοσύνη για όλους, πάντοτε σε συνδυασμό με την βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας, στο πλαίσιο της εποχής μας.
Ειδάλλως, δεν είναι προοδευτική διακυβέρνηση, αλλά πολυθεματικός ακτιβισμός.
