Άρθρο του Μιχάλη Κατρίνη, Κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Κινήματος Αλλαγής στην εφημερίδα «Στο Καρφί»:
Και ξαφνικά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας «συριζοποιήθηκε». Δίκαιο της Θάλασσας και διεθνής νομιμότητα στην πρώτη γραμμή του δημόσιου λόγου της κυβέρνησης για τα ελληνοτουρκικά. Όπως άλλωστε έκανε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την τετραετία 2015-2019, παρότι η Νέα Δημοκρατία, ως αντιπολίτευση τότε, την κατηγορούσε για ενδοτισμό. Αυτό είναι το κοστούμι τους και δεν το αποχωρίζονται. Ως αντιπολίτευση στα κάγκελα και ως κυβέρνηση νομιμόφρονες και συνεπείς. Η πλήρης συμμόρφωση με τους κανόνες ή η διαλλακτικότητα στην εξωτερική πολιτική είναι φυσικά αρετές, όμως το παιχνίδι των ρόλων στο οποίο επιδίδονται Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ είναι αστείο.
Και μπορεί να γίνει και επικίνδυνο, αν συνδυαστεί με στάσεις και συμπεριφορές της κυβέρνησης που μαρτυρούν την απόλυτη εξάρτηση των εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά με τη στάση είτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην Τουρκία.
Την ίδια στιγμή, αχνοφαίνεται μια προσπάθεια της Τουρκίας να προσεγγίσει τη Γαλλία, ενώ η ελληνική κοινή γνώμη γίνεται δέκτης πληροφοριών , σύμφωνα με τις οποίες ο πρόεδρος Μακρόν πρότεινε (το καλοκαίρι) την υπογραφή συμφωνίας αμυντικής συνδρομής στην Ελλάδα σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης ή απειλής, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει (ακόμα) η ελληνική κυβέρνηση τη θέση της επί του θέματος.
Η απροθυμία της κυβέρνησης να ζητήσει εξηγήσεις από τον Γερμανό ΥΠΕΞ για τη σιωπή του μπροστά στις απειλές του κ. Τσαβούσογλου κατά της Ελλάδας, είναι ένα ακόμα κλασικό παράδειγμα κυβερνητικής αφωνίας απέναντι στους κατά τα λοιπά «ισότιμους συμμάχους» μας. Αφωνίας που παύει όταν ο εκάστοτε υπουργός βρεθεί στην αντιπολίτευση ή ακόμα και όταν ,απλά, αντικατασταθεί στην κυβέρνηση.
Μικρά τέτοια συμβάντα έρχονται να υπενθυμίσουν την παθητικότητα της ελληνικής διπλωματίας τα τελευταία χρόνια. Και αν η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο έμοιαζε με ένα δυνατό δείγμα ενεργητικής διπλωματίας, η προ-ανακοίνωση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στην Κρήτη ήρθε να επιβεβαιώσει την ατολμία των εκάστοτε κυβερνήσεων να δράσουν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, χρησιμοποιώντας τις αρχές του διεθνούς δικαίου που οι ίδιες ορθώς υμνούν.
Αυτά φαίνεται να είναι τα όρια των δυνατοτήτων άσκησης εξωτερικής πολιτικής από τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Από την πολεμική ρητορική για καταπάτησης της εθνικής κυριαρχίας από την Τουρκία, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, έως τη συγκαταβατική αναμονή των κινήσεων των Μεγάλων Δυνάμεων, όταν αναλαμβάνουν την κυβέρνηση. Όρια ομολογουμένως περιορισμένα. Σε αντίθεση με τα όρια στη χρήση της εξωτερικής πολιτικής για επικοινωνιακούς λόγους, τα οποία δείχνουν να είναι πραγματικά απέραντα για τα κόμματα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια νέα πολυδιάστατη πολιτική στις σύγχρονες συνθήκες. Απαιτούνται πολύπλευρες συμμαχίες και επανεισαγωγή του ζητήματος των ελληνοτουρκικών, ως τουρκικό πρόβλημα, στα διεθνή fora. Ακριβώς όπως έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1994-95, εκμεταλλευόμενος τη δυναμική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, λαμβάνοντας ημερομηνία για την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ., χωρίς να κάνει πίσω σε ζητήματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Πολιτική που συνεχίστηκε από τον Κώστα Σημίτη, χωρίς παραχωρήσεις προς την Τουρκία και με εθνικές επιτυχίες όπως η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια διαδικασία δυναμική, με εξορθολογισμό των διμερών σχέσεων, βάσει των κανόνων του διεθνούς δικαίου.
Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας, σε συνδυασμό με το προσφυγικό-μεταναστευτικό, δεν είναι απλά προβλήματα που αντιμετωπίζονται στη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας. Για αυτό και απαιτούν ορθολογική διαχείριση και συστηματική διαδικασία εθνικής συνεννόησης. Σίγουρα δεν είναι προβλήματα της Γερμανίας ή των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες άλλωστε έχουν τη δική τους ατζέντα, ώστε να περιμένουμε εκείνες να μας τα λύσουν.
Το δικαίωμα επέκτασης στα 12 ν.μ είναι ιστορικό δικαίωμα του ελληνικού λαού. Η ιστορία, η γεωγραφία και το διεθνές δίκαιο το διασφαλίζουν. Τα υπόλοιπα, κινούνται στον παραλογισμό μιας τουρκικής ‘’αυτοκρατορικής ψευδαίσθησης’’, η οποία άρχισε να ξηλώνεται 200 χρόνια πριν, με τον ηρωικό αγώνα της Ελληνικής επανάστασης.
