Άρθρο του Μαρίνου Σκανδάκη, Διδάκτωρ Νομικής, Τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του Κινήματος Αλλαγής στο «protothema.gr»:
Η πρόσφατη κατάληψη του Καπιτωλίου από τους οπαδούς του απερχόμενου Προέδρου των Η.Π.Α. ανέδειξε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο το σύγχρονο πρόβλημα των δημοκρατικών κρατών.
Η έννοια της μετα-δημοκρατίας, κατά την οποία τα κράτη διατηρούν μόνο το κέλυφος των δημοκρατικών θεσμών, ενώ το περιεχόμενό τους καθορίζεται απόλυτα από τις προνομιούχες πολιτικές-οικονομικές ελίτ, με τους πολίτες να περιορίζονται σε παθητικό ρόλο, δεν είναι αρκετή για να ερμηνεύσει το πιο πάνω γεγονός.
Διότι στην προκείμενη περίπτωση, οι πολίτες μετατράπηκαν σε ενεργητικό όχλο που επιδίωξε την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Αυτό λοιπόν που συνδέει τους λευκούς εισβολείς στο Καπιτώλιο, αναμιγνύει στοιχεία από υπερεθνικισμό, φυλετική υπεροχή, ξενοφοβία, αντισημιτισμό και συνωμοσιολογία, που εχθρεύονται βαθιά τη φιλελεύθερη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, την κοινωνική ισότητα και τον κοινοβουλευτισμό.
Δηλαδή πρόκειται τελικά για το χωνευτήρι της νεοφασιστικής ιδεολογίας, που διάφορα κόμματα ανά τον κόσμο υιοθετούν, για να συμμετέχουν στις δημοκρατικές διαδικασίες, προωθώντας ταυτόχρονα την κατάλυση της δημοκρατίας. Και των οποίων οι επιδιώξεις δεν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, τα οποία είτε αδιαφορούν και ανέχονται είτε συμμαχούν και συνεργάζονται με φορείς και πρόσωπα που επιδιώκουν την υπονόμευση της δημοκρατίας.
Αν και το φαινόμενο έχει πρόσφατα περιγραφεί και ως μετα-φασισμός, τελικά δεν είναι και τόσο νέο, αν σκεφθεί κανείς ότι το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ και το φασιστικό του Μουσολίνι πρώτα κατέλαβαν θέση στο κοινοβούλιο και αφού αναρριχήθηκαν στην εξουσία, κατέλυσαν την δημοκρατία.
Στην Ευρώπη τη στιγμή αυτή βιώνουμε την κατάργηση ελευθεριών και δημοκρατικών λειτουργιών στην Ουγγαρία και την Πολωνία, ενώ τέτοια κόμματα αναφύονται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Η χώρα μας την παρελθούσα δεκαετία υπέστη την κύρια επίθεση στους θεσμούς και τον πυρήνα της δημοκρατίας της μέσα από το εκλεγμένο κόμμα της Χρυσής Αυγής.
Η ώρα της ευθύνης για τους υπερασπιστές της δημοκρατίας είναι εδώ. Δεν υπάρχουν ούτε νομοτέλειες ούτε πολιτικά αδιέξοδα.
Η αυτονόητη υποχρέωση των δημοκρατικών κομμάτων είναι να αναγνωρίσουν τους υπαρκτούς και μελλοντικούς κινδύνους και να επανεμπεδώσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στην δημοκρατία.
Σε ό,τι αφορά στην κυβέρνηση, οφείλει να δει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και να εργαστεί για αυτές. Όχι για πελάτες, φίλους και εταίρους, όπως απροκάλυπτα κάνει. Διότι αυτές οι πολιτικές ενισχύουν την έλλειψη πίστης στην δημοκρατία. Και ενισχύουν τους εχθρούς της.
Έτσι, σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, η εμπιστοσύνη και ο καθημερινός αγώνας για την δημοκρατία, εκτός της ανάγκης προώθησης μιας κοινής ευρωπαϊκής ατζέντας, περνά και μέσα από συγκεκριμένες εθνικές στοχεύσεις, που ως Κίνημα Αλλαγής, αλλά και ευρύτερα, όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, πρέπει να ακολουθήσουμε.
Ας επιδιώξουμε λοιπόν ως προς τα του οίκου μας :
Να υπάρξει μια χώρα που οι σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις δεν θα λαμβάνονται υπό την απόλυτη επιρροή των lobbies και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.
Να υπάρξει μια χώρα που θα επιτρέπει να ακούγεται ο κριτικός πολιτικός λόγος, χωρίς να πνίγεται, διαστρεβλώνεται ή λοιδορείται από τον απροκάλυπτο εναγκαλισμό της κυβέρνησης με σημαντικό μέρος του τύπου.
Να υπάρξει μια χώρα όπου ο πολίτης δεν θα χρειάζεται να ταπεινώνεται σε πολιτικούς, μεσολαβούντες συμβούλους και ανθρώπους «που ξέρουν κάποιον» για να βρει το δίκιο του.
Να υπάρξει μια χώρα όπου οι δικαστές της ανώτατης βαθμίδας δεν θα σκέπτονται ποια κυβερνητική θέση θα καταλάβουν μετά την αποχώρηση τους από το δικαστικό σώμα.
Να υπάρξει μια χώρα όπου το παράδοξο του ελληνικού καπιταλισμού των μεγάλων οικογενειών θα υποκατασταθεί από μια αγορά με παραγωγική κατεύθυνση, καθαρούς κανόνες και ευκαιρίες για όλους.
Να υπάρξει μια χώρα που θα σέβεται εργαζομένους, επαγγελματίες, αγρότες, ανέργους και συνταξιούχους και δεν θα τους αντιμετωπίζει ως εκλογική μάζα που κάποιοι μπορούν να εμπαίζουν ξανά και ξανά.
Να υπάρξει μια χώρα που οι δεξιότητες των νέων ανθρώπων θα εκτιμώνται και θα αμείβονται.
Να υπάρξει μια χώρα που όσοι υστερούν, θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, απολαμβάνοντας τα δημόσια αγαθά.
Μιας και η νέα χρονιά ξεκίνησε με τόσο ηχηρό τρόπο, αν -έστω- ένα από αυτά πετύχουμε φέτος, θα αισιοδοξούμε. Η δημοκρατική παράταξη πρέπει να είναι μπροστά σε αυτό τον αγώνα.
Το φάντασμα του νεοναζισμού και εκφασισμού της κοινωνίας παραμονεύει. Από τις επιλογές μας θα κριθεί το περιεχόμενο της δημοκρατίας μας.
