Άρθρο της Ευαγγελίας Λιακούλη στην εφημερίδα «Το Παρόν»:
Η νέα «οβιδιακή μεταμόρφωση» του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε τις τελευταίες μέρες, με την ανακοίνωση μιας δήθεν νέας συνιστώσας/ ομάδας – λες και δεν έφταναν τα βάσανα που του προκαλούν αυτές που ήδη υπάρχουν! – και που διαλαλεί ότι θα διευρύνει καθοριστικά, τον ΣΥΡΙΖΑ…
Προς τα πού ακριβώς θα τον διευρύνει βέβαια, δεν μας είπε σαφώς …
«Λέμε Ναι» – είναι το κεντρικό σύνθημα αυτής της νέας …«κεντροδεξιοαριστεράς» κίνησης για την διεύρυνση του «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία».
Χαιρετισμό μάλιστα, στην ίδρυσή της, απηύθυνε και ο «σκέτο-Αριστερός» κ. Τσίπρας, κι ας πρωτοστατούν στην κίνηση αναβαπτισμένοι, κυρίως, πρώην πολιτευτές των «ολίγον ακροδεξιών» ΑΝΕΛ, κι ας ακολουθούν στελέχη που ήταν μέχρι πρόσφατα στο ΠΑΣΟΚ και τώρα, πολλοί εξ αυτών, έχουν έμμισθη – υπαλληλική σχέση, στη συνιστώσα που ξαφνικά ανήκουν!
Πολιτική Παραζάλη!
Ο πυρήνας βέβαια της συνιστώσας, αποτελείται από αυτούς που είχαν την …σοφία να πηδήξουν έγκαιρα τον Ιανουάριο του 2019 από το «φαιό» καράβι που βούλιαζε και να επιβιβαστούν στη «ροζ» σωσίβια λέμβο, που «τυχαία» περνούσε δίπλα τους και περισυνέλλεγε από τα ανακατεμένα πολιτικά απόνερα, ό,τι απέμεινε από τον άλλοτε κραταιό και πλέον, «στυμμένη λεμονόκουπα» κυβερνητικό εταίρο των ΑΝΕΛ .
Στο τελευταίο αυτό λοιπόν, «κεντροδεξιοαριστερό» συριζαϊκό κάλεσμα, που θύμιζε την ξυπόλητη Μανταλένα στο «Άλλος για τη βάρκα μας», μαζί με τους πολιτικούς των ΑΝΕΛ, ανέβηκαν πρόσφατα και κάποιοι από τους εναπομείναντες της τάξης των πολιτικών γυρολόγων, αφού οι πιο «έξυπνοι», πρόλαβαν και επιβιβάστηκαν νωρίτερα, εξασφαλίζοντας ακόμη και βουλευτικά έδρανα στις τελευταίες εκλογές, και σήμερα μάλιστα, με έναν ιδιότυπο γενιτσαρισμό, παρουσιάζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως»!
Η δε «αριστερή» Γέφυρα, με τις άλλοτε λαλίστατες «σοφές κεντροαριστερές κεφαλές» – τις οποίες ανυπόκριτα δηλώνω ότι πάντα σέβομαι! – σίγουρα το φυσάει και δεν κρυώνει… Πως αλήθεια κατέληξαν «διεύρυνση» στη «διεύρυνση», να βρεθούν στο ίδιο σκάφος με ανθρώπους της δεξιάς…Αριστεράς, που δεν επιδεικνύουν στοιχειώδη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αποκαλούν τους πρόσφυγες – «λαθρομετανάστες» και που από «σκληροί πατριώτες ακρο-Δεξιοί», καταλήγουν σήμερα να αυτοπαρουσιάζονται, ως εκπρόσωποι γενικώς … του αριστερού «Κέντρου»;
Για ποιο Κέντρο αλήθεια μιλούν;
Για ποια Αριστερά αλήθεια μιλούν;
Μήπως τελικά, για την δικής τους αντίληψης «Αριστερά», που τη θέλουν ρακοσυλλέκτη, εθισμένη στα «πάντα όλα», ανίκανη να διαλέξει τι θα πάρει και τι θα αφήσει, ανίκανη να βάλει κόκκινες γραμμές, ανίκανη να αντισταθεί στη λογική του «ψήφος να’ναι κι ό,τι να’ναι»; Μιας Αριστεράς που εξοφλεί προσωπικά γραμμάτια της πρόσφατης Κυβερνητικής της θητείας, μιας Αριστεράς που δείχνει σαν πυξίδα, της οποίας χάλασε ο δείκτης και γυρνάει γύρω –γύρω τρελά, με αποτέλεσμα να χάσει το δρόμο της; Μιας Αριστεράς που δυστυχώς μαζί με τον δρόμο της έχει χάσει και την ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσει μια πραγματική προοδευτική συμμαχία δυνάμεων, υφαίνοντας στον αργαλειό της το νέο πολιτικό υφαντό, κλωστή –κλωστή – με σεβασμό και αγάπη; Γιατί η Αριστερά θα έπρεπε να διαχειρίζεται αυτήν την επιζητούμενη σύνθεση προοδευτικών δυνάμεων σαν να ακουμπά κάτι πραγματικά πολύτιμο, δένοντας τα νήματα και συνθέτοντας νέα μοτίβα, κι όχι στοιβάζοντας παλιά πολιτικά ρετάλια, όπως – όπως, χωρίς καμία ομοιογένεια, καμία ομοιομορφία, κανένα κοινό όραμα.
Όμως, όσο καινούριο αργαλειό κι αν παινεύεσαι ότι έχεις…
Όσο καινούριους υφαντές κι αν παινεύεσαι ότι έχεις…
Όσο σίγουρη πολιτική αγορά κι αν παινεύεσαι ότι βλέπεις…
Τί άλλο, με «ρετάλια» , μπορείς αλήθεια να φτιάξεις , παρά μόνο «κουρελούδες»;
